She means nothing to me {Dutch}

-26-

[Miral]

Mijn hart gaat te keer als we in een turbulentie komen. Austin slaapt en als ik naar Emm kijk zie ik dat ook zij slaapt. Het zweet breekt me uit en ik kan wel huilen. 

'Dames en heren, zou u uw stoelriemen vast kunnen maken.'  Deze zin werkt zo niet mee. Een steward rent lans en ik hou hem staande.

'Gaat alles goed.' Hij knikt en een vriendelijke glimlach verschijnt op zijn gezicht. 

'Alles is onder controle.' Ook dit stelt me niet gerust. Ik voel dat mijn handen klam worden, mijn rug nat is en ik zweer het je zelfs mijn voeten zweten. Nog even en ik begin te hyperventileren. En het moment waarop ik dat denk schiet Austin wakker. Hij kijkt verward om zich heen. Wanneer hij mij aankijkt trekt hij me meteen tegen zich aan. 

'Het komt goed Miral, rustig alles komt goed.' Het helpt niet, mijn ademhaling blijft snel. 

'Miral rustig, alles is in orde.' Geen effect. 

'Miral verdomme wordt rustig! Kijk me aan.' Teder pakt hij mijn gezicht tussen zijn handen en hij staart in mijn ogen. 

'Miral schatje, we zijn samen. Alles komt goed. Het is maar turbulentie.' Hij blijft me aankijken en ik voel mijn ademhaling rustiger worden. 

'Adem in adem uit.' Hoor ik Austin zeggen. 

Na het lijkt wel een eeuwigheid stopt de turbulentie. Ik kijk om me heen en bijna niemand lijkt het gemerkt te hebben. Ik heb Austins hand nog vast en besef nu pas hoe hard ik kneep. Ik maak me los van zijn hand en ga achterover in mijn stoel zitten. Austin luistert naar wat muziek en langzaam zie ik de mensen rond ons wakker worden. 

'Dames en heren we komen zo langs om het afval op te halen en daarna zetten wij de landing in. Wanneer het symbool van stoelriemen vast, gaat branden dit gelieve op te volgen.'  Ik kan mijn blijheid niet op. Nog ongeveer een uurtje. 

Wanneer het lampje gaat branden, maak ik mijn stoelriem vast. Austin doet het zelfde en weer pakt hij mijn hand vast. 

'Er kan niets gebeuren.' Ik schenk hem een glimlach en kijk strak voor me uit. Mijn oren zitten dicht, maar ik ga er niets aandoen. Laat dit alsjeblieft zo snel mogelijk voorbij zijn. 

Dames en heren welkom in Thailand, we hopen dat u een goede vlucht heeft gehad. U kunt zo uw koffers halen, daarna komt u meteen uit in de ontvangst hal. Wij wensen jullie een fijne vakantie.  Mensen beginnen te klappen en naast me hoor ik Austin mompelen. 'het is hun werk idioten, je klapt toch ook niet voor een buschauffeur.' Ik glimlach bij zijn woorden. 

Eenmaal bij de lopende band wachten we op onze koffers. Emm komt naast me staan. 

'Hoe vond je de vlucht?' Als ik eraan terug denk krijg ik spontaan de neiging om te gaan gillen of te huilen, of beide. 

'Fijn dat we geen turbulentie gehad hebben hé? Ik heb wel eens van die verhalen gehoord dat, dat echt niet fijn is en dat het voelt alsof het vliegtuig ieder moment kan neerstorten.' En dat is de knik. Ik schiet vol en tranen rollen over mijn wangen. Ik zak op de grond en sla mijn handen voor mijn gezicht. Ik voel iemand naast me knielen, maar ik wil mijn handen niet bij mijn gezicht vandaan halen. Het voelde inderdaad alsof we neerstortte en ik vond het verschrikkelijk. Ik zou  er alles aan doen om nooit meer te hoeven vliegen, nooit meer. 

'Wat heb ik verkeerd gezegd? Austin zeg het me!' Ik kijk op en zie dat Austin naast me zit en ik voel hem over mijn rug wrijven. Austin kijkt boos naar Emm. 

'Ze begon bijna te hyperventileren in dat vliegtuig, de turbulentie was niet normaal erg.' Emm slaat haar ogen verslagen neer. 'Het spijt me Miral dat wist ik niet.' ze komt naast me zitten en geeft me een knuffel. 

'Ik ben zo'n slechte vriendin.' 

'ja dat ben je inderdaad.' Hoor ik Austin naast me zeggen. 

'Nee dat ben je niet.' Ik schrik van mijn eigen stem, maar Emm krijgt een glimlach op haar lippen. Ze slaat haar armen opnieuw om me heen. 

'het spijt me. Ik hou van je Miral.'  Ik lach in haar haren. 

'het is al goed moppie.' dat laat Emm lachen. 

'She is back!' Ik hoor Liam lachen en dat doet me realiseren dat hij ook mee is. 

'Ik heb onze koffers.' Deelt hij mee. Austin helpt me overeind en met z'n vieren lopen we richting de ontvangst hal. Daar staan de ouders van Austin en Emm al te wachten met een... Ik kijk beter en begin te lachen bij de tekst dat op het bordje staat. 

Lieve vrienden van Austin en Emm, welkom. Austin en Emm kunnen jullie weer gaan?

Austin slaat zijn vader op de schouder en ze belanden in een knuffel, een ahwtje verlaat mijn mond. Emm geeft haar moeder een kus op de wang en springt dan bij haar vader in de armen. Ze is een papa kindje, altijd al geweest. Beiden zetten ze een stap opzij en Austin stelt me voor, een moment waar ik zenuwachtig voor ben. 

'Mam, Pap, dit is Miral, mijn vriendinnetje.' Ik steek mijn hand uit om ze een hand te geven, maar die wordt genegeerd. In plaats daarvan trekt de vader van Austin me in een knuffel. 

'Miral we kennen je al een tijdje en we zijn zo blij dat je het hart van Austin hebt verovert. Pas goed op hem.' Ik knik en bevrijd me uit deze omhelzing. Daarna is Liam aan de beurt, en ja hoe gaat Emm hem voorstellen. 

'Liam leuk dat jij er ook bent!' Komt de moeder van Emm erin. Ik zie de opluchting van Emms gezicht afdruipen. 

'Het is me een genoegen.' Liam maakt een buiging en kust zijn hand. Iedereen lacht en met z'n allen lopen we naar de bus om vervolgens bij ons huisje te worden afgezet. Laat de vakantie nu echt beginnen

-xxx-