She means nothing to me {Dutch}

-29-

[Liam] 

Die avond gaan we met z'n vieren uiteten. Emm heeft nog niets tegen me gezegd, maar ze lacht tenminste weer. Austin heeft zijn hand om Miral heen geslagen en Emm is druk in gesprek met Miral. Ik loop mijn mijn handen in mijn zakken achter hen aan. En ik weet bijna zeker dat als ik me nu om zou draaien, dat ze me niet eens missen. Net als ik me om wil draaien, knort mijn maag. Oké misschien toch  maar eerst eten. Na zo'n twintig minuten zijn we bij het restaurantje waar Austin voor gereseveerd heeft. De serveerster wijst ons de weg naar een klein knus tafeltje. Miral gaat naast Austin zitten en dat zorgt ervoor dat ik naast Emm plaats moet nemen. Ze zucht wanneer ik langs haar ga zitten. Ik schuif mijn stoel zo ver mogelijk van haar af, maar dat is niet ver omdat de tafel, zoals ik al zei, klein en knus is. Tegenover mij zie ik Austin met zijn ogen draaien, maar serieus hij moet eens normaal doen, hij heeft altijd alles goed voor elkaar. 

Ik zit in stilte de kleine ruimte in me op te nemen en volg het gesprek aan tafel toch niet meer, niet dat ik erbij betrokken wordt. Al snel wordt het eten gebracht en kan ik me eindelijk richten op iets wat minder pijnlijk is, dan het feit dat je nog twee weken aan de andere kant van de wereld zit, terwijl niemand je wilt. voorzichtig kijk ik opzij en zie Emm boos van me wegdraaien. Serieus wat heb ik nu weer gedaan. Ik sta op en deel mee dat ik naar de wc ga. De wc's zijn bij de ingang en wanneer ik zeker weet dat niemand me meer kan zien, open ik de deur en verlaat het zaakje. Ze missen me toch niet. 

Het begint te beetje te waaien en ik besluit om even uit te waaien op het strand. Wanneer ik het strand bereik trek ik mijn schoenen uit en loop een eindje het strand op. Wanneer ik geen zin meer heb, plof ik in het zand en leg mijn hoofd op mijn schoenen. Ik sluit mijn ogen en sluit me van alles af. Op de achtergrond hoor ik de geluiden van de oceaan, het fluiten van vogels en het waaien van de wind door de bladeren, waarvan de bomen een eindje verderop staan. Alles lijkt veel dichterbij nu je alleen zonder afleiding op het strand ligt. 

[Emm] 

Ik voel me zo schuldig dat ik zo tegen Liam gedaan heb. Austin vertelde me in het huisje dat de voet van Liam er helemaal niet zo goed uitzag. Hij sprak de waarheid en ik heb hem uitgescholden en ben weggelopen. De hele weg naar het restaurantje heb ik niets tegen hem gezegd en heb hem niet durven aankijken, omdat ik me schaamde. Ik was zo gemeen. En om het nog erger te maken zuchtte ik toen hij naast me kwam zitten, maar dat was meer een zucht van opluchting, zo van yes hij komt naast me zitten. Waarschijnlijk heeft hij dat anders opgevat, want het gevolg was, dat hij zo ver mogelijk van me vandaan ging zitten. 

Een kwartier geleden heeft hij zich verontschuldigd om naar het toilet te gaan, maar hij is nog altijd niet terug. Ik begin me zorgen te maken. En in de ogen van Austin zie ik ook bezorging.

'Ik ga even kijken waar die gast blijft. Dadelijk zit hij met z'n kont vast in het toilet ofso.' Hij probeert er een grapje van te maken, maar die mislukt. Hij schuift zijn stoel naar achter en verdwijnt de zelfde richting op als Liam een kwartier geleden. Al binnen een minuut is Austin weer terug.

'Alle wc's zijn nog open. Ik heb de serveerster gevraagd en die zei dat hij weggegaan was.' Mijn hart mist een slag en meteen is al mijn schuld gevoel weer terug. Tranen prikken opnieuw achter mijn ogen, maar dit keer omdat ik mijn kansen bij Liam vergooit heb. 

'Ik zoek hem wel.' Ik wil opstaan, maar Austin houdt me tegen.

'Hij is naar het strand.' Verbaast kijk ik hem aan.

'Hij gaat altijd naar afgelegen plekjes als hij het even niet meer ziet zitten, depressief is of zijn vader beu is.' Ik knik dankbaar naar mijn broer en ik ren zo snel mogelijk richting het strand. Wel grappig dat hij daar is, want het strand is huge. Ik bedoel hoe moet ik hem vinden? 

Ik kijk een tijdje om mij heen en dan valt een verhoging van het zand op. Of het zand is kan ik van deze afstand niet zien, maar in ieder geval, is het daar hoger. Ik loop die richting op en wanneer ik dichterbij kom merk ik pas hoe fris het aan het worden is. Mijn hart staat even stil als ik besef dat het Liam is. Langzaam loop ik naar hem toe en ik ga voorzichtig naast hem zitten. Ik zeg niets en hij heeft ook nog niets door. Ik staar voor me uit en kijk de zee in. 

'Hee' Ik schrik en kijk over me schouder naar Liam. Hij heeft één oog geopend en kijkt me slaperig aan. 

'Hee kijk Liam...' 

'Nee ik snap dat je niet tegen me praat, ik weet dat ik je pijn gedaan heb.' hij slikt en ik voel me zo zo zo zo schuldig. 'Dus je moet eerlijk tegen me zijn. Als je wilt dat ik ga moet je het zeggen, dan ga ik morgen weg.' Oké die zag ik niet aankomen. Ik wil helemaal niet dat hij weggaat. Hij is hier voor mij, al weet hij dat niet. Ik kan niet zonder hem. ik wil hem hier. 

'Oké dan is dat duidelijk.' Hij staat op en klopt het zand van zich af. 

'Liam wacht!' Hij draait zich niet om en paniek slaat opnieuw toe. 

'Liam!!' Geen reactie en dan zit er nog maar een ding op. Ik sprint achter hem aan en sla mijn armen om hem heen. Waarschijnlijk zag het er grappig uit, want ik ben zeker anderhalve kop kleiner dan Liam. Liam draait zich om en ik zie tranen in zijn ogen staan. Ik bijt op mijn lip en begraaf mijn gezicht op zijn borst. 

'Ga niet weg.' zeg ik klein. Ik voel Liam slikken en ik druk hem nog dichter tegen mij aan. 

'Alsjeblieft ga niet weg..' Ik kijk omhoog en zie Liam knikken. En dan doe ik iets wat ik nooit verwacht had, dat ik zou doen. Ik ga op mijn tenen staan en druk mijn lippen op die van hem. Wanneer Liam er niet in mee gaat trek ik terug en kijk naar benden. 

'Sorry ik had het moeten weten.' Ik voel een vinger onder mijn kin en dan schrik ik omdat Liam zo dichtbij is. Nu drukt hij zijn lippen op die van mij en ik sla mijn armen om zijn nek. Wat vindt ik deze jonge zo verdomde leuk. 

'Het spijt me serieus van vanmiddag, maar ik deed het alleen maar omdat ik je leuk vindt.'

'Ik reageerde alleen maar zo omdat ik je leuk vindt.'

xxx 

Tadaa en opgelost, twee hoofdstukken op één dag. Ik loop weer bij!