She means nothing to me {Dutch}

-21-

[Austin]

De week is snel voorbij gegaan. Miral is niet meer langs geweest en oh god wat mis ik haar!

'Ben je zover broertje?' Ik sta voorzichtig op en loop richting Emm.

'Laten we hier weggaan en nooit meer terug komen.' Emm lacht en ondersteund me terwijl we richting de taxi strompelen. 

'Heb je nog iets van Miral gehoord?' Vraag ik Emm, omdat het haar beste vriendin is. Emm schudt haar hoofd en kijkt getreurd naar beneden. 

'Ik heb haar op school gezien. Ze werd gebracht en gehaald door haar vader. In de pauzes kan ik haar niet vinden.' Ik zucht en moet snel een manier vinden om haar terug te winnen. 

'Morgen ga ik naar school.' besluit ik en Emm kijkt me raar aan.

'Ik wil niet vervelend doen, maar ik moet je nu ondersteunen. Hoe wil jij morgen lopen in de school?' Ik haal mijn schouders op.

'Ik moet haar zien.' 

'Bel haar dan of app haar dan.' Ik schud mijn hoofd.

'Al gedaan. Ze neemt niet op en ze reageert niet op mijn appjes.' 

'Dan gaan we nu langs haar.' Emm draait zich naar de taxichauffeur en geeft hem het adres van Miral. We stappen uit en de taxi rijdt weg. Ik voel dat ik zenuwachtig ben Emm houdt me steviger vast. 

'Het komt wel goed.' Mompelt ze. Ik zelf weet dat zo net nog niet. Emm loopt naar de deur en belt aan. Een tijdlang horen we niets en dan gaat de deur open. De werkster van de familie staat in de deuropening. 

'Het spijt me dat het zolang duurde ik was in de keuken.' Emm lacht lief naar haar. 

'Het geeft niet. Is Miral thuis?' De vrouw kijkt naar mij en dan lijkt ze me te herkennen.

'Sorry Emm alleen jij mag erin. Ik heb opdracht gekregen om de jonge heer hier naast u niet binnen te laten.' Emm zucht diep. 

'Zit ze boven?' De vrouw knikt. 

'Verdomme Miral kom naar beneden! Ik mis je en Austin ook. Je kunt niet zomaar voor je problemen weglopen, we willen je helpen! Je hebt Austin verdomme niet eens opgezocht in het ziekenhuis. Weet je wel niet hoe vaak hij gehuild heeft! Hij huilt verdomme nooit! Als je nu niet je hoofd laat zien dan laat het maar zitten hè!' De werkster kijkt Emm vreemd aan. 

'Ziekenhuis?' Emm knikt.

'Ze waren op een feestje en degene die Miral in elkaar sloeg wou haar neersteken, alleen zat Austin voor haar, toen werd hij gestoken.' De mond van de vrouw valt open. 

'Miral kom naar beneden of ik laat deze mensen erin!' Roept nu de werkster naar boven. 

'Kom binnen, loop maar door naar boven.' Emm bedankt de werkster en we lopen samen de trap op. Zonder te kloppen open we de deur van haar slaapkamer. Wat we daar aantreffen is een sneu gezicht. Miral ziet er niet uit. En dat is zacht uitgedrukt. haar gehavende gezicht is nog niet geheeld, haar haren zitten door de war, haar make-up zit overal op haar gezicht. Kleding die ze aanheeft is smerig en heel haar kamer stinkt. Overal rond haar liggen papieren verspreidt en als ik naar de muur kijk, zie ik een dartbord hangen met het hoofd van Lisanne erop geplakt. Emm laat me los en stort zich naast Miral neer. 

'Oh Miraltje toch wat heb je jezelf aangedaan?' Miral kijkt glazig voor haar uit en reageert niet op Emm. Wanneer ze mij ziet wordt haar blik anders. Ze kijkt naar beneden en draait haar hoofd van me weg. 

'Miral wat ben je allemaal aan het doen?' Miral schudt haar hoofd en haalt haar schouders op.

'Lisanne had gelijk.' Mijn mond valt open.

'De euh wat?' Emm kijkt haar verward aan. 

'Ik heb het papa gevraagd en hij zei dat hij me geadopteerd had. Mama kon geen kinderen krijgen en ze waren zo gelukkig. Als mama niet overleden was dan hadden ze me het op mijn 18de verjaardag vertelt. Papa zei dat hij het niet in zijn eentje durfde en dat als Lisanne het niet naar me geroepen had ik er waarschijnlijk nooit te weten was gekomen. Iets wat ik liever gehad had. Ik wil contact opnemen met de ouders van Lisanne, maar ik durf het niet.' Miral kijkt voor haar uit en ook ik ga nu naast haar zitten. Eerst kijkt ze verward maar dan stort ze zich in mijn armen. Een pijnlijke kreun verlaat mijn mond. 

'Sorry.' mompelt Miral en ze wil van me afgaan. Ik laat haar niet los en druk haar dichter tegen me aan. 

'Ik heb je zo gemist.' mompel ik tegen haar hoofd. Nu slaat ze haar armen om me heen en begint te snikken.

'Het spijt me dat ik niet langs ben geweest, het spijt me dat ik het uitgemaakt heb, het spijt me dat je neergestoken bent door mij.' Ik strijk een plukje haar achter haar oor en pak haar bij de kin beet. 

'Ik ben niet neergestoken door jou. Jij doet me geen pijn, heb je nog nooit gedaan. En ik hou van je.' Ze slaat haar ogen neer. En laat me los. Een steek gaat door mijn hart. Houdt ze niet meer van mij. Ze staat op en loopt naar Emm ze fluistert wat in haar oor en Emm begint te glimlachen. Ze knikt en draait zich dan om.

'Kom op Austin we gaan. Ik moet wat regelen.' 

Wanneer we thuis zijn begeleid Emm me naar de bank. De bank is opgemaakt als een bed. Ik kijk haar vragend aan en ze begint te lachen.

'Ik moest van je dokter zorgen dat je zo min mogelijk liep en hij vroeg of we een bed beneden hadden. Ik zei van ja dus hier is je bed.' Ze lacht en klopt me op de schouder wanneer ze langs me loopt. Ik zucht en loop richting mijn 'bed'. Emm is echt een gek wijf. En ik hou van haar. Ik hoor Emm in de keuken met iemand bellen. Ze lacht en hangt op. 

'Emm wie was dat?' 

'Niemand,' roept ze terug. Ik wil nog wat roepen, maar dan gaat mijn mobiel af. 

 Joo bro! Je bent uit het ziekenhuis, kan ik vanavond langskomen?

Ja prima Liam.  

Ik heb nog een vraagje, zullen we morgen gaan vissen? Ik weet dat je niet te veel mag bewegen en vissen lijkt me een rustige bezigheid. 

Euhm oké, gaat alles goed met je Liam, je haat vissen. 

Alles voor mijn vriend. 

Ik haat vissen.

Maar het is rustig dus we gaan het doen. Tot vanavond.  hij hangt op en ik kijk vreemd naar mijn mobiel. Wat had dit te betekenen?