She means nothing to me {Dutch}

-16-

[Austin]

Een paar dagen en heel wat nagestaar en gemompel verder is het nu donderdag. En deze dag heeft twee bijzondere dingen dit keer. Vanaf vandaag hebben we een lang weekend vrij. En vandaag vertrekt Mirals vader op zakenreis naar god mag weten waar. Dus dat is waarom we hier zitten. We zitten in het huis van Miral en samen wachten we tot de taxi komt. 

'Schatje nu je alleen thuis bent, mag je van mij alles doen wat je wilt. Maar alles wat je doet doe je veilig. Begrepen?' Miral kleurt rood en ik moet lachen. 

'Pahap.' 

'Ik wil gewoon geen mini Miraltjes rond hebben huppelen.' 

'Komt goed meneer.' zeg ik aangezien Miral zo rood wordt dat ze eruit ziet alsof ze kan ontploffen. De bel gaat en tevreden staat hij op.  

'Miraltje als er iets is moet je  bellen hè?' Ze knikt en geeft haar vader een knuffel.

'Ik ga je missen pap.' 

'Ik jou ook druifje.' Ze slaat hem op zijn arm en beiden barsten ze in lachen uit. De bel gaat nog eens en nu loopt haar vader weg. 

'hou van jou pap.' 

'Ik ook van jou lieverd.' De deur valt met een lichte klap in het slot en Miral ploft op de bank neer. Ik plof naast haar neer en pak haar handen vast. 

'Dus?' 

'Dus?'

'Dus wat gaan we doen dit lange weekend?' 

'Euhm ik heb werkelijk geen idee. Maakt me niet zoveel uit.' 

'Oké dan gaan we vandaag naar de dierentuin. Ik ben daar al zolang niet meer geweest.' 

'Dat klinkt leuk doen we.' enthousiast springt Miral overeind en trekt nu aan mijn arm, zonder veel succes. 

'Oké olifant met obesitas, sta op!' Ik lach en sta dan op. We lopen naar buiten en richting mijn scooter. 

In de dierentuin aangekomen bekijken we de plattegrond. 

'Dus waar wil je eerst heen?' Miral kijkt op de kaart en wanneer haar vingers op de tijgers eindigt springt ze in de lucht en rent ze weg. 

'Naar de tijgers dan maar.' Mompel ik tegen mezelf en loop het mega blije meisje achterna. 

'Schatje niet zo snel.' roep ik naar haar als ik haar na een halve minuut nog niet ingehaald heb. Mensen kijken ons raar aan maar dat maakt ons niet meer uit, we zijn het wel gewend. Wanneer ik eindelijk bij ben pak ik haar van achter vast en gooi d'r in de lucht. 

'Austin niet doen.' lacht ze. 

'Blijf dan naast me lopen.' 

'Oké.' zegt ze simpel en pakt mijn hand vast. 

Bij de tijgers aangekomen drukt Miral zich tegen het glas aan en kijkt gefascineerd naar die beesten. 

'Austin kijk me niet zo aan, kijk naar de dieren.' Ik ga achter haar zitten.

'Wie zegt dat ik dat niet doe.' fluister ik in haar oor. Ik voel haar huiveren, wat voor een grijns op mijn gezicht zorgt. En dan voel ik een elleboog in mijn maag.

'Au.' ik kijk haar quasi geschokt aan en dan barsten we beiden in lachen uit. 

'Shhht.' horen we naast ons en een ouder echtpaar kijkt ons streng aan.

'Er zijn mensen die hier voor hun rust komen.' Ze draaien zich terug naar de beesten en ik verberg mijn hoofd in de nek van Miral om niet te hard te lachen. En natuurlijk snuif ik de geweldige geur van haar haar op.  

'heb ik vandaag al verteld hoeveel ik van je hou?' Ze schud haar hoofd en ik druk mijn lippen op die van haar. 

 'Zoveel.' antwoord ik en druk opnieuw mijn lippen op die van haar. Als we nu niet in de dierentuin zaten had ik haar allang opgegeten. Na een tijdje bij de tijgers gezeten te hebben, lopen we verder richting de olifanten. Die beesten zijn zo geweldig. Ze zijn groot hebben grote oren een slurf, waar ze alles meedoen en ze gedragen zich als een echte familie, beschermen de kleintjes. Ook al is het niet hun eigen. Daar zouden sommige mensen nog een voorbeeld aan kunnen nemen. Ik voel een hand in die van mij en een hoofd op mijn schouder. Ik glimlach en geef een kneepje in de hand. En een kusje op het hoofd. Langzaam tilt ze haar hoofd op en lacht naar me. 

'Ik hou van je.' Ze geeft me een knuffel en dan lopen we verder. Langs de apen, de bevers, stokstaartjes, ijsberen, pinguïns, de vissen en alle andere dieren die ik nu vergeet. De middag was geweldig en na mijn menig te kort. 

We zetten mijn scooter in de garage van het huis en lopen vervolgens naar de cafetaria om een patatje te halen. Ik voel een hand in mijn broekzak en vervolgens rent Miral gillend weg. Ik kijk haar vreemd aan en dan pas zie ik waar ze mee zwaait. Mijn portemonnee en daar zit iets in wat ze niet mag zien. Ze opent het en barst dan in lachen uit. Ik haal haar in en een traan van het lachen rolt over haar wang. 

'Is dit je ID.' Ik knik en kijk naar de grond. Ik hoor nog meer gelach.

'Je kijkt euhm geweldig. Wat gebeurde er?' 

'Ik moest niesen.' 

'En jij houdt die foto.' Ik knik ze hoeft niet te weten waarom.

'Mijn moeder vond het wel grappig.' lieg ik. Ze lijkt het niet door te hebben en loopt vervolgens de cafetaria naar binnen. 

'Twee patat oorlog, een kipkorn en een...' vragend kijkt ze me aan en ik haal mijn schouders op.

'En een xxl frikandel.' besluit ze dan. 

'hier opeten of meenemen?' wordt er gevraagd, weer kijkt Miral me aan. 

'Hier opeten.' De man knikt.

'Dat is dat elf euro.' ze betaalt met mijn geld en gaat dan zitten. 

'Zo ik heb getrakteerd, dan mag jij me straks op een ijsje trakteren.' Ze lacht en geloof me ze heeft echt de mooiste lach van heel de wereld. Ze geeft me mijn portemonnee terug en geeft me een kneepje in mijn hand. 

'Morgen bedenk ik wat om te doen.' Ik knik en op dat moment komt het eten. In een aangename stilte eten we ons eten op en lopen dan richting de ijssalon. 

'Een bolletje passievrucht voor mij en een bolletje smurfen voor mijn date hier.' Miral kijkt me quasi beledigt aan, maar haalt dan haar schouders op. 

'Ik lust toch alles.' Met die woorden pakt ze haar ijsje aan en likt eraan. het is net een klein kind soms.