She means nothing to me {Dutch}

-15-

[Austin] 

Ik voel Miral in mijn armen bewegen. Ik open mijn ogen en kijk in de ogen van Miral. 

'Goedemorgen prinses. Allang wakker?' Ze schudt haar hoofd en drukt haar lippen op die van mij. Ik kijk op de wekker en mijn ogen worden groot.

'Euhm ik wil niet gemeen doen, maar over tien minuten begint de school.' Nu worden de ogen van Miral ook groot. Ze springt uit bed en begint zich als een gek om te kleden. Ze is zelfs vergeten dat ik in haar bed lig, want ze trekt zonder pardon haar shirt en broek uit. Iets waar ik normaal voor weg moet kijken. Ik bekijk haar lichaam en het is prachtig. Ze is slank, maar niet te slank, ze is perfect. Ze sprint de slaapkamer uit en even later hoor ik de voordeur dichtvallen. Oh hu wacht heeft ze me nu alleen gelaten? Dat ga je niet menen. Ik pak mijn mobiel en stuur haar een appje.

Austin: 'Schatje heb je me nu alleen in je bed laten liggen?'  Ik wacht op een reactie maar die komt niet. Fijn. Ik stap langzaam uit het bed en zoek mijn kleding bij elkaar. Ik loop naar de badkamer en besef me dan dat ik geen gel bij me heb. Ik slaag een zucht en haal dan alleen wat water door mijn haar. Voor een dagje kan het wel. Ik gooi de voordeur achter me dicht en volg mijn weg naar school. Als ik daar aankom is de school al een half uur begonnen, maar het maakt me niet uit. Ik loop de school binnen en loop rechtstreeks naar het Nederlands lokaal. 

'Meneer Willemsen Te laat!' Ik haal mijn schouders op en loop het lokaal verder in. en plof naast Miral neer. 

'Had ik gezegd dat je mocht gaan zitten?' Weer haal ik mijn schouders op. 

'Sta op!' en dat doe ik.

'Je komt een half uur te laat, je laat mevrouw Mazier het werkstuk alleen inleveren en jij denkt dan dat je zomaar het lokaal in kunt komen.' Mijn mond valt open, maar dan knik ik. 

'Ja dat denk ik. Sterker nog Mevrouw Mazier hier heeft mij alleen achtergelaten vanochtend en is naar school gevlucht, om niet te laat te komen.' het laatste geroezemoes om ons heen verdwijnt en iedereen kijkt van mij naar Miral en weer terug. Zelfs meneer Janssen kijkt me geamuseerd aan. 

'Dat verandert de zaak.' Gelach klinkt op vanuit de klas en in mijn ooghoek zie ik Miral opstaan en het lokaal uitrennen. Het gelach gaat door wanneer ze haar weg van achter in de klas naar de deur vervolgd.  

'En neukt ze goed?' Hoor ik Joris zeggen. En wanneer hij dat zegt besef ik pas wat ik gezegd heb. Ik ben zo dom. 

'Hou je bek.' snauw ik naar Joris en loop ook het lokaal uit. 

'Geniet van het werkstuk.' roep ik nog naar de leraar. Ik loop de gang uit, maar ik hoor of zie geen Miral. Ik neem de trap naar beneden en zoek elke gang af. Ook hier is ze niet. Ik loop de meisjes wc binnen en zelfs daar is ze niet. De kantine ook niet. Overmacht slaat toe en ik weet niet meer waar ik moet zoeken. Ik ben zo'n sukkel. zo'n ontzettende sukkel. Ik kijk door de ramen naar het regenachtige weer en daar zie ik iemand op een bankje zitten. Met opgetrokken knieën en met de rug tegen de muur van de school aan. Meteen zie ik dat het Miral is en ik pak mijn jas en loop naar buiten. Ze ziet me niet aankomen wat in mijn voordeel is. Dat besef ik wel wanneer ik bij haar sta en mijn hand op haar schouder leg.  Ze schrikt op en schud mijn hand van haar schouder af. ze kijkt me niet aan. Waarschijnlijk huilt ze. Dat laatste wordt bevestigt als ik en snik hoor. 

'Miral schatje?' Ze schud haar hoofd.

'Hoe kon je dat nou zeggen... Je weet dat ik niet van aandacht hou en dan zeg je meteen dat! Weet je wel wat ze denken!' Ik pak haar handen vast en ga tegenover haar zitten. Ze laat het gebeuren en ik voel hoe koud ze is. 

'Hier.' En ik trek mijn jas uit een geef het aan haar. Een kleine glimlach verschijnt op haar gezicht en ik weet dat ze niet lang boos op me zou blijven. 

'Het spijt me. Ik besefte pas wat ik gezegd had toen je het lokaal verlaten had. Ik ben zo'n sukkel.' Ze knikt.

'Dat ben je inderdaad en sorry dat ik plots weg was vanochtend. Ik was je euhm vergeten.' Een lach verlaat mijn mond. Verbaast kijkt ze me aan. 

'Daar was ik al achter.' 

'Ik heb me omgekleed hè waar jij bij was?' dit keer onzeker kijkt ze me aan. En ik knik. Haar wangen kleuren rood en ik leg een hand op haar wang. 

'Mir schaam je niet, je bent prachtig, echt waar.' Ze kijkt naar beneden, maar ik til haar kin op en nu moet ze me aankijken. 

'Ik hou van je onthoud dat. Ik weet dat ik soms domme dingen zeg en doe. Maar onthoud dat ik van je hou. Zoveel dat als je ooit bij me weg zou gaan ik je zou laten gaan. Alleen maar om jou gelukkig te zien. Want geloof me dat is alles wat ik wil. Dat jij gelukkig bent.' Een traan verlaat haar ooghoek en ze vliegt me in de armen. 

Sorry voor dit korte hoofdstuk, maar voor het eerst in dit verhaal had ik weinig inspiratie. ik heb zelfs de 1000 woorden niet gehaald. Maar goed het volgende hoofdstuk wordt langer. 

xxx