She means nothing to me {Dutch}

-32-

[Emm]

Een jaloers gevoel bekruipt me als ik Miral met Liam naar binnen zie lopen. Zijn arm is om haar heen geslagen en Miral lacht om iets wat Liam zegt. Ik zie Austin mijn kant op kijken, maar ik negeer het. Liam zet zich naast me neer en geeft me een kort kneepje in mijn hand en ik geef hem een kleine glimlach.

Mam en pap zijn druk met Miral in gesprek en ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik moet kijken of luisteren. Ik sta op en loop naar het toilet. Ik gooi wat water in mijn gezicht en kijk naar mezelf in de spiegel. Ik haal diep adem en open dan de deur naar het restaurant. Het eten staat al op tafel en iedereen is er erg gefocust op. Ik neem weer plaats en eet zwijgzaam mijn eten op. 

Na de laatste gang verontschuldigen Miral en Austin zich en ze vertrekken naar het huisje. Mam stelt wat vragen aan Liam en hij beantwoordt ze allemaal. Ook al zijn ze vet ongemakkelijk als je het mij vraagt. Onder tafel legt Liam zijn hand op mijn knie en geeft er een kneepje in. Een rilling trekt door me heen en hij kan een lach niet onderdrukken. Pap kijkt genietend onze kant op en ik rol met mijn ogen. Ook pap kan zijn lach nu niet inhouden. 'Emm wij gaan ook maar eens, het is al laat. We zullen wel alvast afrekenen, alles wat jullie nog bestellen betalen jullie maar zelf.' ik knik en ze lopen richting de deur.

Liam kijkt me met zijn twinkelende ogen aan en meteen zie ik waar ik verliefd op geworden ben. 'Zullen wij ook maar eens gaan?' ik knik en Liam pakt mijn hand vast en zo lopen we naar buiten toe. Ik wil een taxi aanhouden, maar wanneer Liam dat ziet schudt hij zijn hoofd. 'Nog niet prinses, we gaan eerst nog een stukje wandelen.' Een beetje zenuwachtig kijkt hij me aan, maar zegt niets. 'Liam stop, wat is er aan de hand? Ik kan zien dat er iets is, dus zeg niet nee er is niks!' Een beetje boos kijk ik hem aan en dat terwijl ik helemaal niet boos ben, juist het tegenover gestelde. Hij negeert mijn vraag en stopt plots bij een bankje. Hij gaat zitten en trekt mij naast zich. 'Liam wat doen we hier?' Weer negeert hij mijn vraag en haalt zijn hand door zijn haar. Ik geef hem een duw en hij lijkt weer naar de werkelijkheid getrokken te worden. 'Li wat is er?' Ik kijkt me aan en drukt dan zijn lippen op die van mij.

Verward kijk ik hem aan als ik me van hem losmaak. 'Een meisje zei een aantal uur geleden dat ik een idioot ben, omdat ik het mooiste meisje op deze wereld nog niet mijn meisje kan noemen.' ik kijk hem niet helemaal begrijpend aan. 'Waarom moet ik het moeilijker maken dat het is...' Hij kijkt even van me weg, maar focust dan toch weer zijn blik op die van mij.

'Emm, ik vind je zo, zo leuk! En ik zou voor je door het vuur gaan. En ik hoop dat je het zelfde voelt. Maar euhm...'  weer haalt hij zijn hand door z'n haar. 'Lieve Emm, wil je mijn vriendin zijn?' Verast kijk ik hem aan en gooi me dan in zijn armen. Ik breng mijn lippen naar zijn oor. 'Heel graag.' fluister ik dan. Hij slaat zijn armen om me heen en ik hou hem zo stevig vast, geen intenties om hem snel los te laten. 

Weer een kort hoofdstukje, maar hierna komt er nog ééntje... 

Ik stop expres op -33- omdat dat lekker oneven is mehehe.