She means nothing to me {Dutch}

-20-

[Austin]

Wanneer ik wakker word ligt Emm naast me. Haar ademhaling is rustig en ik weet dat ze slaapt. Ik strijk met me hand door haar haar en ik moet eerlijk zijn. Ik heb dit gevoel gemist. Ik ben zolang een eikel tegen haar en haar vriendinnen geweest. Dat ik hier nu lig heeft mijn kijk verandert. Ik ga aardiger zijn tegen Emm en tegen iedereen. 

'Oh je bent wakker goed.' Emm kijkt me slaperig aan en geeft me dan een kus op de wang. 

'Broertje je hebt me laten schrikken.' ik zie dat ze er moeite mee heeft en ik druk haar steviger tegen me aan. Er wordt zacht op de deur geklopt en vervolgens wordt die geopend. Een rolstoel rolt de kamer binnen en ik moet twee keer kijken voordat ik zie wie het is. 

'Miral?!' Ik wil opspringen en haar in mijn armen sluiten, want omg wat ziet zij er slecht uit. En ik weet dat je dat niet hoort te zeggen, maar kijk naar haar gezicht. Alles waar ik voor gevallen ben is weg. Nu denk je vast hij is alleen voor haar uiterlijk gevallen, maar nee dat is echt niet zo. Ik hou echt ziels veel van haar innerlijk. Maar ik kan niet opspringen ik zit vast aan draadjes. Miral rolt langzaam naar me toe en kijkt me onzeker aan. Emm gaat van mijn bed af en rolt Miral naast me. 

'Ik ga wel even wat drinken halen. Jullie ook wat?' Ik schud mijn hoofd en Miral reageert helemaal niet. Emm sluit de deur en dan heerst er een stilte. 

'Gaat het met je?' Ik strijk met mijn hand over haar wang en ze trekt een pijnlijk gezicht. 

'Het gaat, ik mag morgen naar huis.' Opgelucht haal ik adem. Gelukkig is het dan niet ernstig.

'Het spijt me zo verschrikkelijk Austin. Als ik die middag niet zo stom gedaan had en je vervolgens mee gesleept had dan waren we daar nooit geweest en was je nooit neergestoken. Het is allemaal mijn schuld, net als die keer dat je onder koelt was door mij. Ook na een feestje. Ik breng alleen maar slechte dingen met me mee. Ik wil je niet meer tot last zijn en je gewoon je leven laten leven. Zonder alle problemen waar ik voor zorg...' ze stopt even met praten en kijkt me nog altijd niet aan. Ik weet wat ze wilt gaan zeggen en net voor ik haar tegen kan houden praat ze verder.

'Ik hou ontzettend veel van je Austin, maar ik kan het niet aanzien hoeveel pijn ik veroorzaak. Ik ga je missen, maar ik moet deze keuze maken. Ook moet ik erachter komen of Lisanne gelijk had. Dus heb ik tijd nodig...' ze slikt en kijkt me aan.

'Austin ik hou van je en ik kan niet zonder je. Maar omdat ik zoveel van je houd moet ik nu deze keuze maken. Het spijt me Austin, maar ik maak het uit.' Mijn mond valt open. Oké die zag ik niet aankomen ik dacht oprecht dat ze wat anders ging zeggen. Miral rolt terug richting de deur.

'Miral wacht!' ze kijkt om.

'Ik wil niet dat je het uitmaakt. Je doet me niet zoveel pijn als ik jou pijn doe. We kunnen het veranderen. Ik kan niet zonder je.' dat laatste zei ik zachter, maar ik weet dat ze me gehoord heeft. Ze zegt niks maar opent de deur.

'Ik hou van je!' Ze sluit de deur en ik barst in tranen uit. Emm komt de kamer binnen gerend en aangezien ze geen drinken vast heeft, weet ik dat ze ons afgeluisterd heeft. 

'Ik wist echt niet dat ze dat ging doen. Ik bedoel ik was een paar uur geleden nog bij haar en toen heeft ze er niks over gezegd. Als ze dat gedaan had, had ik haar nog om kunnen praten. Wil je dat ik met haar ga praten?' Ik schud mijn hoofd. De tranen nog altijd over mijn wangen stromend. 

Emm heeft mijn kamer al zo'n twee uur verlaten en ik voel de leegte. Ik voel me vernederd, verraden en alleen gelaten. Ik wist echt niet dat Miral hier over na zat te denken. Ik moet haar zien te spreken, maar aangezien dat het 's nachts is kan ik niet naar haar kamer komen. Het zou maar moeten wachten tot morgenvroeg. 

De zon schijnt in mijn kamer als ik de volgende dag wakker wordt. Ik druk op het knopje naast mijn bed en binnen enkele seconden staat er een zuster naast mijn bed. 

'Ik moet Miral zien.' De zuster kijkt me verveeld aan.

'Achternaam?' 

'Miral Mazier.' 

'Ik zou even voor je kijken wat ik kan doen.' Ze loopt mijn kamer uit en komt na enkele minuten terug.

'Mevrouw Mazier heeft een uur geleden het ziekenhuis verlaten. Kan ik nog iets voor u doen.' Een teleurstellend gevoel overvalt me. Ik schud mijn hoofd en de zuster verdwijnt weer. Waarom heeft ze me niet verteld dat ze vandaag al naar huis mocht. Zal ze me deze week nog opzoeken? Ik mag vrijdag naar huis dat is me gisteravond verteld, misschien kan ik vragen of Miral me ophaalt. Ik word uit mijn gedachten gehaald naar een klop op de deur. De deur gaat open en daar staat Liam.

'Hee bro je bent wakker.' hij geeft me geen handdruk maar een knuffel. 

'Ik was zo bang dat ik je zou verliezen.' en hij laat me los. Ik knik en kijk voor me uit.

'Waarom zo afwezig?' Wanneer hij m'n schouder aanraakt, lijkt het alsof ik terug op aarde land. 

'Ik vroeg je wat.' 

'Miral heeft het uitgemaakt.' Liams mond valt open.

'Ze heeft wat! Waarom?' 

'Ze kon het niet aan dat ze me zoveel pijn deed. ofzo ik ben het alweer vergeten. Ik mis haar.' Liam komt naast me op het bed zitten. 

'Het spijt me.' Vragend kijk ik hem aan. 

'Ik denk dat het mijn schuld is. Ik bedoel ze vroeg wat er met je gebeurt was en ik vertelde dat je neergestoken was door Lisanne en dat jij eigenlijk niet het doelwit was. Ze had meteen schuldgevoelens. Fuck.' Ik sla hem gerust op zijn schouder.

'Dat moest ze weten. Het is niet jouw schuld Liam. Ze heeft zelf die keuze gemaakt. Ik ga haar terug winnen en ik wil dat jij me helpt.' 

'natuurlijk bro alles voor je.' 

Oké op verzoek van @caitlinroseds en omdat ik me gigantisch verveel nog een hoofdstuk. Wat een plotwending!! 

xxx