Son Yaşam

19.BÖLÜM

5 arkadaşın şaşkın bakışları arasında anlatmaya devam etti komutan.

"Bulunduğumuz yerde birçok mühimmat var. Yiyecek bakımından çok sıkıntımız yok."

"İlk olarak bizim de birçok mühimmatımız var ve yiyeceklerimiz de var. Size gelmemiz için bir sebep gerekiyor ortada." dedi Henry.

"Bizim cephanemiz sizinkinden yaklaşık 4 katı kadar. Yaşadığımız yer hapishane gibi koruma duvarları ile çevrili. Ağır makineli silahlarımız ve koruma duvarları ile sizin bulunduğunuz yerden daha güvenli. Hem daha fazla asker bizim için iyidir, değil mi ?"

Düşünmek için biraz zamana ihtiyaç vardı. İyi imkanlar ile yaşattıkları sivilleri daha iyi koruyabilirlerdi. Orada olmanın daha iyi bir seçim olacağı düşüncesi hızlıca akıllarında yer etti. Cevap vermeden önce diğer insanlara sorular sordular. Ortada bir sıkıntı vardı. Bu kadar kişi için gaz maskesi nasıl bulacaklardı ? Bu sorunun cevabı komutandan geldi.

"Bizim yerleştiğimiz yerde birçok gaz maskesi var. Hepinize yetecek kadar. Önce birilerini götürürüz. Sonra geri döner ve herkesi götürürüz."

Karar verilmesi uzun sürmedi. Önlem olması gereğinden önce Henry ve Bill gitti. Yanında da birkaç kişi alarak. Askerlerin arabasına bindiler. Arabaların arkası bir jip tarzı olduğundan oraya sıkı sıkıya tutundular ve gittiler.

Yaklaşık 1 saat sonra çok fazla araba ve gaz maskesi ile geri döndüler. Herkesi sorunsuz bir biçimde askerlerin yaşadığı yere getirdiler. Bu yerin adı Ionıa idi.

Ionıa bir askeri üs gibiydi ve oldukça büyüktü. Seraya sahip olması yemek sıkıntılarını en aza indirdiği onları sevindirdi. Kapalı camları olan birçok gözlem kulesi sayesinde filtre harcamadan etrafı gözetleyebilirlerdi. Arabaları bir yere park ettikten sonra sanki içinde ölü bir hayvan varmış gibi ağırlığı olan malzemeleri bir yere taşıdılar. Koca kapıları açmak yerine küçük bir kapıyı açarak içeriye giren zehirli havayı en aza indirgiyorlardı. Çok iyi bir özellik olarak ana odanın içine her 2 saatte bir temiz hava döküyorlardı.

Yerleştikten sonra yataklarını hazırladılar. Tam vaktinde gelmişler ki temiz hava yukarıda ki deliklerden döküldü. Bu temiz havanın nereden geldiğini sorduklarında daha önceden sera için hazırlanan bazı havaları döktüklerini öğrendiler. Yemek vakti olmalıydı ki mutfak gibi gözüken yer ana baba günü gibiydi.

Yemekten sonra komutanı buldular. Konuşmak, onlara soru sormak istediklerini belirttiler.

"Buyrun, sorun."

"Biz burada sivil gibi durmayız. Bizi bir bölüğe yerleştirin. Toplam kaç asker var burada ? Herhangi gidilecek yağmalanacak bir yer var mı ?"

" Sizin için bir şeyler hazırlayabilirim. Ama şu sıralar gitmemiz gereken bir yer yok. Toplam yaklaşık olarak 80 askere sahibiz. Bu arada adlarınız nedir ?"

"Benim adım Hawk. Bunlar da Henry, Harry, Ed ve Bill. Peki sizin adınız nedir ?"

"Benim adım Clark. Tamam istediğiniz bir bölüğe gidin ve sizi benim yolladığımı söyleyin."

Bu sözlerden sonra hızlıca ilk gördükleri bölüğe gittiler. Bir lider vardı. Amaçları bu değildi. Onlar liderlik etmeye alışmıştı. Ancak şimdilik duruma uygun davranacaklardı. Her eğitim onlara daha iyi bir ateş etme yeteneği veriyordu. Bunda sıkıntıları yoktu fakat karşısında sözlerini dinlemek zorunda kaldıkları bir adamın olması onların canını sıkıyordu.

Bir süre sonra eski savaşçılar gözlem kulelerine geçebilme durumuna geldi. Henry ve Harry bir arabaya, Bill ve Ed ise başka bir arabaya biniyordu. Harry arabayı sürüyor, Henry arabanın arka kısmında ki yerine montelenmiş ağır makineli bir silahı ateşliyordu. Bu olayın aynısı Bill ve Ed'de de vardı fakat onlarda farklı olarak Hawk yan koltuğa oturuyordu.

Sakin ve rutin geçen günler yemek yemekten başka bir şey yapmıyor sadece uyuyorlardı farklı olarak. Uyu kalk, yemeğini ye, yat. Tekdüze geçiyordu cidden. Arada bir atış eğitimi yapıyorlardı silah kullanmayı unutmamak için.

Rick kendine güzel bir oda bulmuş, rafları mükemmel bir biçimde ilaçlarla doldurmuştu. Sargı bezlerini bir yana alkol bir yana. Birçok hasta yatağına sahip olan Rick, yanına birkaç çırak almış kendi keyfine bakıyordu.