Son Bal Bükücü

2.Bölüm/PAİN

Öncelikle karakter tanıtımı ve diğer şeyler 2 bölüm sonra gelecek bu süreç içerisinde karakterlere sizde yavaş yavaş aşina olmuş olacaksınız.

1 ay sonra

Kaya'dan ;
Bazı acılar ebedidir.Unutsanız bile ruhunuza işler.Benimkide öyle bi acıydı ne aşk acısı gibi içinden çıkılacak gibiydi ne de istesemde kapatabileceğim bi acıydı benimkisi.Hep böyle miydi?Hep kaybedecek miydik?Yaşamayı hakeden insanlar ölecek diğerleri ise yaşayacak mıydı?Nasıl bi döngüydü bu?
1 aydır kahvaltı sofralarının tadı yok.Çünkü o da yok.Yok.Sabah kimseye aldırış etmeden çıktım evden.Özgür'ü aradım.İlk çalışta açtı.Özgür böyle biriydi çünkü ne zaman ihtiyacım olsa yanımda olan biriydi.Ama ben işe yaramaz herifin tekiydim.Kimseye faydam dokunmaz zararım dokunurdu."Kaya?"dedi Özgür önce "Noldu kardeşim bişeye ihtiyacın mı var" dedi ardından boğazımı temizledim."Özgür kafamı dağıtmam lazım"dedim tıslayarak."Tamam,nerdesin ben seni alayım"dedi.

10 dakika sonra evin önündeydi."Nereye süreyim" dedi. "Arabanı alıcam bi kaç saatliğine" dedim.Onun ölümünden sonra arabayla kendime bişey yapacağımı düşünen düşünceli ailem arabamı almışlardı ve benim tek çarem Özgür'dü."Tamam"dedi Özgür kemerini açarken.Sağ taraftan inerek sürücü yerine geçtim.Büfeden kendime bi kaç içecek alıp herzaman yalnız benim gittiğim sahile inecektim sadece.Arabadan inerken havanın karardığını farkettim.Herzaman oturduğum banka bıraktım kendimi ve ilk içeceği içerek kafamı arkaya attım.Eskiden böyle şeylere yeltenmezdim bana kızan ve bana öğüt veren bi annem vardı herzaman.İlk içeceği yere bırakıp bi sonrakine geçtim.O sırada yanıma biri çöktü.Kaşlarımı çatmış ona 'kalk' bakışı yapmam hiç umrunda değilmiş gibi bana bakmaya devam ediyordu.Annemden sonra gördüğüm en güzel kadın dedim kendimce.Kafamı çevirip yana kaydım.Daha fazla yaklaşmasın diye."Dünya ne kadar büyük değil mi?" dedi aldırış etmeden içiyordum."Ve biz ne kadar küçüğüz"diye devam etti.Ona dönüp "Dünyayı veya bizi ne kadar büyütüp küçültmen..."diye başladım cümleme işaret parmağımı şakağına bastırarak "burda başlar" dedim "O zaman" dedi "Seni..." elini kendi şakağına bastırıp "burda o kadar büyütmemeliyim" dedi "Benim yanıma oturup konuşmaya çalışan ve beni büyüten kişi aynı kişi"dedim yandan gülerek."Kişi değil ben Sedef..." dedi "Ee bundan banane?" dedim kahkaha atarak.Kızmıştı hüzünün ve içtiğim şeyin etkisi ters tepmişti."Sen?"dedi kahkahama aldanmayarak "Bu ne yüzsüzlüktür ya" dedim.Benden bakışlarını alamıyordu ne derdi vardı bunun benimle."Bak dışardan nasıl gözüktüğüm hakkında bir fikrim yok,ama kesinlikle düşündüğün gibi biri falanda değilim." devam ederek "ne seninle ilgilenebilecek bakıcıyım,ne hayallerini süsleyecek prens,nede seni teselli edecek arkadaşınım." dedim "Amacım zaten dışını değil içini çözmekti"dedi aniden "Dışardan ne kadar çaresiz gözüktüğünün önemi olmadığını düşünüp seninle konuşmaya gelmiştim.Ancak yanılmışım dışardan gözüktüğün gibi sorunlarını konuşarak halledemeyecek kadar acizmişsin." dedi banktan kalkarak.Bileğinden tuttum.O an ne yapmak istiyorsam onu yapmam gerektiğini düşünüp oturttum tekrar."Özür dilerim aslında amacının başka olduğunu düşünmeye başlamıştım Seher" dedim "Sedef" diye düzeltti."Her ne haltsa"dedim bıkkın tavırla.Kız ilk oturduğu anki gibi heyecanlıydı."Sen..."dedi "Ben"dedim kafamı ona çevirip iyice sokularak.

"Ben Kaya...Kaya Asar" cümlemi bitirir bitirmez buse kondurdum.Tam olarak ne yaptığımı anlamayarak.