Ecrin ve Miray... Ecrin annesini küçük yaşta kaybedip babası tarafından yetimhaneye bırakıldı. Miray üvey abisinin tacizi yüzünden evden kaçtı. Bu iki genç kız birbirlerinin ailesi.
Birde Alev var lakabı sürtük olan.
Asıl sorunlar hayatlarına giren...
Gözlerimi kırpıştırdım. Büyük bir kaos yaşıyordum. Hani küçük bir kızın elinden ailesini alırsın ya onun gibi. Guvenmistim, ben güvenmiştim. Ya şimdi görmemiş gibi yapacaktım, yada gidip bu kaosu onlarada yaşatacaktım.
İkisinide yapamadım. Tutkulu bir öpücuğü bölmedim.
(Alev ve Egemen temsili)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Duvara yaslandım. Gözlerim dolduğunu hissetiğimde Ecrin geldi aklıma. Tek ailem. Onu özledim. Şuan ona sarılmak istiyorum.
Egemen'in gözleri beni bulduğunde Alevi iteledi. Alev bana bakar pişkince sırıtı.
Egemenin gözlerine baktığımda mahçupça bakıyordu. Daha fazla bu iğrenç ortami gormek istemedigimden arkamı döndüm.
Alev beni durduran o kelimeleri söyledi."Canın acıdı mi?" Burukça gülümseyerek arkamı döndüm. Daha fazla göz yaşlarım akarken.
"Niye acisin ki ?" dedim elimin tersiyle göz yaşlarımı silerken.
Alev elini kalbinin üstüne koydu. "Kalbim acıdı Egemen ya senin."dedi gülerek. Egemene bakmadım, bakamadım. Canım acıyor mu ?Fazlasıyla. Peki bunu beli edecek miydim?Asla.
Alevin yanina yaklaştım. Egemenin bana geçen günler aldığı koliyeyi boynumdan çıkardım. Alevin eline koyarken o küçük yıldız koliyesini dizlerim titriyordu.
Alev koliyeyi bir kenara fırlatı. "Basit bir şeyin bende kalmasının bir anlamı yok!"dedi. Basit...Basit...Basit... Sadece bir kelime. Ne kadarda çok şey ifade ediyordu öyle.
Yerde parlayan küçük yıldız koliyesine baktım. Sen basit değilsin dedim içimden. Basit olan bu karşımdaki insanlardı. Egemen yere eğilip kolyeyi aldi bir kaç saniye baş barmağını gezdirdi koliyede. Sonra ayağa kalktı.
Bakmadım gözlerine bakamadım yine. Elimi tutup yavaşça kaldırdı. Elimin içine koliyeyi koydu. Sonrada kapatıp. "Bu senin."dedi. Elimi ısıtan eli yavaşça bedenimden ayrılırken boşluk sardı bedenimin etrafını. Ama ben hayla başımı kaldırıp Egemene bakamadım.
Alayla bana bakıp gülen bir adet Alev olduğunu biliyordum. O yüzden başımı kaldırdım. Ve göğsüne dogru firlatim.
"Senin...Senin gibi bir şerefsiz birinin eşyasına ihtiyacım yok." Egemen hiç bir tepki vermezken ben bundan daha çok güç aldım. Egemene bir adım atmıştım ki Alev önüme geçti. Ona sapkınca gülümsedim.
"Benimle uğraşma Alev."dedim. "Neden?" dedi. Saçından tutup arabaya yasladım. Ve kulağına doğru ilerledim. "Çünkü." dedim saçına daha çok asılarak." Artık sizin gibi insanlarla bir daha muhatap olmam. Ve Alev artık emin ol uğraşacağın bir Miray olmayacak." dedim saçını bırakıp. Egemen bakmadan arkamı dondum. Tam o sırada Egemen hızla kolumu tutup arabasina dogru sürüklemeye başladı. "Bırak sana." dedim bağırarak.Beni arabaya bindirip hemen kendi yan tarafa gecti.
