Siyah'ın Aşkı

&9 "Emredersin"

Multimedia: Furkan (Miray'ın üvey abisi)

Hani korkarsınız ama belli etmemeye çalşırsınız, çünkü korkutuğunuzu görünce sizinle daha bi eğlenir. Ne kadar korkutuğunuzu belli etmesenizde bi şekilde anlar. Şu an bu durumdayım. Furkan karşımda ve ben korkudan Ecrin'in kolunu sıkabildiğim kadar sıkmıştım. Öfke, korku, endişe... Bu duyguların hepsini yaşıyorum şu an.

"Ecrin..." diye fısıldadım. Ecrin korktuğumu anlamış olacak ki Furkan'a doğru yaklaştı ve sinirle konuşmaya başladı.

"Defol git burdan" dişlerini sıkarak konuşuyodu. Furkan yüzündeki iğrenç gülümsemeyle bana bi bakış atıp Ecrin'e döndü.

"Biricik kardeşimi merak ettim. Ne var bunda. Hem sen ne karışıyosun."

"Kardeşmiş! Ne kardeşinden bahsediyosun sen" diye çıkıştı Ecrin. O sırada Rüzgar yaslandığı duvardan doğrulup Furkan'a doğru yürümeye başladı. İyice yaklaştığında Ecrini kenara ittirip parmağını furkanın göğsüne bastırdı. 

"Bana bak şimsi siktir olup gideceksin burdan yoksa ben seni göndermesini bilirim" dedi. Rüzgar'ın tehditkar sesi furkanın bi adım gerilemesine sebep oldu. Kapıyı açıp gideceği sırada arkasını döndü. Giderkende o kelimeyi söylemeyi ihmal etmedi.

"Güzelim... Uzun zamandır ayrı kaldık. Bunu telafi edicem merak etme" dedi. Güzelim derken bastırarak söylemişti. Kurtuldum derken tekrar onunla karşılaşmak hiç iyi olmamıştı. 6 yıldır korku içinde yaşamıştım. Yatarken kapımı kilitleyip yatmaktan, her gece içimde bi korkuyla uyumaktan bıkmıştım. Üvey abimin bana yaptıklarını hiç kimseye anlatmamıştım. Anneme bile...

Ecrin'in attığı çığlıkla irkildim. Gözlerim yerde yatan Furkana takıldı. Ve onun üstünde onu yumruklayan Egemen'e...

"Bunu asla telafi edemeyeceksin" diyip yanağına bi yumruk daha attı. Furkan artık ne yerden kalkacak ne de konuşacak hali yoktu. Rüzgar Egemen'i Furkanın üstünden aldı. Bense hiçbir şey söylemeden onları izliyodum. Egemen acaba gerçekten beni seviyo mu? Yoksa niye böyle davransın ki. Ama Furkanı dövünce birazcık rahatlamıştım. Piçimsi gülüşü yok olmuştu. İçeriye bi kaç tane hemşire girip Furkan'ı dışarı çıkardılar. Ecrin yanıma gelip beni kollarının arasına aldı. Bende gözlerimi kapatıp Ecrin'e sarıldım. 

***

Hastaneden çıktıktan sonra Egemen bizi bırakmak için ısrar etmişti ama ben istememiştim. Rüzgar getirmişti bizi yurda. Odaya girer girmez Ecrin yatmıştı. Ben uyuyamamış gözlerimi karşımdaki duvara dikmiş dizlerimide kendime çekmiş oturuyodum. Aklımda bi çok düşünce vardı. Egemen'e gerçekten güvenebilir miydim? Furkan'ın bana ne yapacağı?... Bunun  gibi bi çok düşünce.

Yastığımın altındaki resmi çıkarıp inceledim. Babam... Niye beni bırakıp gittin ki? Babam kanser yüzünden ölmüştü. Her gece yanıma gelip saçımı okşayarak uyuturdu beni. Bir gece yine bekledim ama gelmedi. Çünkü gitmişti. O günden beri kendi başıma uyurdum. Annem sevgisinden mahrum bırakmasa da babam gibi değildi. Sonra annem biriyle evlendi. İlk başlarda anneme o kadar çok kızmıştımki. Ama sonra o adamı sevmiştim. İyi biriydi. Keşke oğluda onun kadar iyi olsaydı. Onun yüzünden babamla olan anılarımın olduğu evden, annemden ayrılmıştım. Gözümden düşen yaşı elimin tersiyle sildim.Resmi yastığımın altına koyup bende yattım.

***

Yüzüme vuran ışıkla gözlerimi açtım. Güneş ışığı tam yüzüme değiyodu. Ecrin'e baktığımda hala yatıyodu. Onu kaldırmak bana düştü. Bi kaç kız kalkmış hazırlanıyodu. Bende yorganı üstümden ittitip Ecrinin yatağına yöneldim.