Je weet niet dat je mooi bent..

Einde

Ik zucht diep. Het is nu een jaar geleden. Een jaar geleden nadat Jesse is gestorven.

Ik kan er niet meer tegen.. ik voel me zo schuldig. En, de jongens die hem hebben vermoord, komen weer vrij. Omdat er niet genoeg bewijs is. Ik kan dit niet nog een keer overleven. Ik heb teveel van dit soort ongein meegemaakt. Ik wil niet weer zoveel pijn hebben, achtervolgingen en noem maar op.. Ik dacht dat ik vrij was! Ik heb mijn leven opnieuw opgepakt. Ik heb nu een relatie met Louis, wat ook niet even makkelijk is. Ik krijg heel veel haat, ze vinden dat we niet bij elkaar passen en dat ik het beste Jesse kan achter aan gaan. En ik begrijp ze, want ze hebben gelijk. Ik ben niks, ik ben gewoon totaal waardeloos… Maar door de vele haat is het management van One Direction aan het  overleggen, als we nog met elkaar om mogen gaan. En waarschijnlijk moeten we onze relatie beëindigen. Ik kan hem gewoon niet verliezen! Hij is mijn enige hoop. De rest van One Direction haat mij. Omdat de media heeft verdraait dat ik zei dat ik alleen van Louis hou, maar de rest mij niks kan boeien. Het gene wat ik echt zei was dat ik van One Direction hou, maar natuurlijk het meeste van Louis. Louis was zelf boos op me! Kom op, de media verdraait alles. Dat hebben ze zelf ook mee gemaakt. Gelukkig gelooft Louis mij nu wel, wat met gevolg had dat de rest Louis haatte. Echt, wat doe ik verkeerd in mijn leven.. iedereen die in mijn buurt komt krijgt problemen. Kijk maar naar Jesse.. Dat is ook de grootste reden dat iedereen wil dat we uit elkaar gaan. Ik verdien het niet meer. Ik ben gewoon voor iedereen een obstakel, en iedereen haat mij.  Ik hou echt heel veel van Louis, met mijn hele hart. Alleen ik Jesse niet vergeten. Ik zucht. Ik kan geen zelfmoord plegen, Louis houd me te veel in de gaten… Ik zou moeten wachten tot het besluit, wat ik niet wil horen.. ik wil eindigen met hem, en niet zonder hem. Uit het niets hoor ik mijn slaapkamer deur keihard dichtgaan. Daar staat hij dan, eindelijk vrij. Jayden. Ik zie Louis op hem af rennen, maar hij wordt knock-out geslagen. Ik kijk hem schaapachtig aan. Wat boeit mij hem… ik verdien alle pijn die zo gaat komen. En ik voel het al. Hij sleept me mee de deur uit, hij gooit me leterlijk in het busje, hij gaat naast me zitten en ik hoor hem schreeuwen naar de rest van de groep: ‘RIJDEN!’ Ik voel hoe het busje optrekt naar iets van 100 kilometer per uur. Ik voel een slag in mijn maag, mijn ribben. Ik voel hoe hij nog vaker trapt. Het wordt wazig voor mijn ogen door de tranen die mijn ogen voelen. In een waas zie ik het beruchte mes wat flashbacks veroorzaakt.

hij neemt me mee ik moet achter hem aan fietsen, we gaan naar een plek die ik niet ken en hij stopt en pakt zijn zakmes. Ik ben bang.. heel bang.. Hij trekt me van me fiets en hij zegt: "Je moet je arm stil houden, begrepen?! " oké wat gaat hij doen?! ik doe wat hij zegt, en hij begint te snijden, Aaauuuuww!!! Dit doet pijn! "Zoo dat was snij 1! Je jankt nog niet, dus deze mag wel wat pijnlijker!"

hij ging weer veder, deze duurde heel lang hij maakte eerst een klein sneetje, daarna deed hij net alsof hij een brood aan het snijden was en ik kon het niet meer inhouden en ik gilde:

"AAAAAAAAAUWWW!!!!!!!!!! DIT DOET ZO PIJN HOU ALSJEBLIEFT OP!"

Daarna volgde nog wat pijnlijke sneeën.

Ik slik. Zou het nu nog zo’n pijn doen? Of ben ik nu wel aan pijn gewend. Maar zonder dat ik het door had voel ik het mes al over mijn huid glijden. Hij maakt allemaal krassen op mijn lichaam. Na een tijdje stopt de bus en wordt ik er weer uit getrokken. Ik denk nadat hij 1 uur zijn woede heeft geuit met een mes, en daarna nog een uur mij keihard sloeg, er nu toch wel een einde aan gekomen was? Ik zit helemaal onder het bloed. En ik voel pijn, maar heb geen medelijden met mezelf. Ik verdien dit. Maar toch hoop ik een einde, dat ik eindelijk van deze vreselijke wereld verlost ben. Maar ik heb het mis. Het gaat door. Ik denk wel 2/3 dagen. Ik heb zo’n hoofdpijn, ik ben zo moe. Maar ik raak telkens net niet buiten westen.. en ik kan niet slapen door de pijn en hij gaat maar door. Dan kijkt hij mij aan en zegt:

“Dit is voor alles. Hoelang ik in de cel heb gezeten, door jou! Rotwijf. Dit verdien je met dat rot vriendje van je! Nu mag je die Jesse achter na!.”

Ik voel hoe hij nog een paar steken maakt in mijn huid. Hij bind een touw om mijn nek en ik voel hoe mijn voeten de grond verlaten. Het wordt steeds waziger, ik krijg het benauwd en ga allemaal rare dingen zien. Ik zie mijn leven voor me, hoe het was met Jesse. De boy’s. Gelukkig niet de rot dingen die ik heb mee gemaakt, maar alle mooie dingen. Bedankt Jayden, dat ik dit nog een keertje voor me mocht zien.. Ja ik bedankte hem. Ik voel me steeds meer wegzakken. Jesse, here i come. Dit is het einde……..