Love's a Game, Wanna Play?[WZNOWIONE]

I Sierpnia.

Witajcie, dzisiaj chciałbym Wam przybliżyć moje zdanie i przemyślenia na pewien temat. Jak pewnie wiecie, dzisiaj jest rocznica Powstania Warszawskiego.  Rozumiem, że media trąbią o tym i ten temat jest lekko denerwujący dla niektórych, ale jest ważny temat dla mnie, a po części dla jednej z postaci z LGWP.
Wracając do tematu, Powstanie Warszawskie była zbrojnym podniesiem czoła okupantowi.
Komuś, kto przez pięć lat znajdował się w mieście, które nie powinien mieć. Komuś, kto mordował niewinnych ludzi na ulicach Miasta, dzielił ludzi na lepszych i gorszych. Aż w końcu, widząc możliwość odzyskania go, ludzie zdobyli się na największe poświęcenie- umrzeć za swoje Miasto, stolicę. Ponieśli klęskę, jednak liczyli na pomoc obcej armi, która stała tuż za granicą. Nie pomogła. Ale chcieli, wierzyli,  że im się uda. Nie mieli broni, najeźdźca miał przewagę, ale im się udało odzyskać Miasto na 63 dni, 63 Dni Chwały.
Dla mnie jest to niesamowite, zwykli Warszawiacy, Polacy w przypływie euforii zbliżającej się armii, która miała odbić ich Miasto. Ale oni mieli w celu zająć je, zagarnąc dla swojego dyktatora.
Jest to zarazem piękna i smutna data.  Piękna, bo był to jeden z ostatnich dni życia starej Warszawy, miasta królów, centrum dawnej Rzeczypospolitej, późniejszego odrodzonego państwa polskiego, a w końcu-prowincjonalnego miasteczka i miasta upiorów.

Dla mnie, jako osoby, która urodziła się w tym mieście jest to niezwykle emocjonalna sprawa. Wychowałem się na ulicach o, które ci ludzie walczyli. Idąc przez Stare Miasto często zastanawiam się jak małą cząstką jest tego co było przed 1939, przed pierwszymi bombardowaniami.
Nie chcę wzbudzać w Was sztucznego patriotyzmu, powstałego na chwilę. Chciałbym by ci z Was, którzy mieszkają w Warszawie by kiedyś zastanowili się idąc ulicami swojej dzielnicy, jak by postąpili na miejscu tych ludzi. Jak by ich dzielnica, ulica czy blok wyglądał przed zburzeniem miasta.

Rozumiem, że w czasie Wojny były rzeczy o wiele straszniejsze od Powstania, takie, które nie powinnym mieć miejsca na Ziemi. Coś tak nieludzkiego, czego nikt nie mógłby sobie wyobrazić. Mam tu głównie na myśli niemiecki obóz zagłady w Oświęcimiu. Miejscu do, którego jechali ludzie którzy nie byli winni. Dzieci, kobiety, mężczyźni, starcy.
Jednak zniszczenie stolicy było straszne dla wartości narodu. Stolica jest najważniejszym miastem dla kraju, swoistym centrum państwa. A gdy ona zginie- przepadnie nadzieja. Co prawda, można odbusować je, ale nie odzyska dawnego uroku, wyglądu, wdzięku.

Dzisiejsza Warszawa ma w sobie wiele akcentów komunistycznej urbanistyki. Gdy przejeżdżam przez starsze części miasta, jestem zadziwiony jak odbudowane kamienice stoją tuż obok szarych, smętnych klocków z betonu i żelaza. 

Piszę ten tekst, by pokazać Wam moją perspektywę na całe tę święto. Czym ono dla mnie jest. Jest to dla mnie niezwykle ważne, by nie zapominać o tych ludziach. Bo my, zazwyczaj,  mamy podejście "Powstanie.  Ludzie walczyli i przegrali". Jednak tu ważni są, właśnie ci ludzie.  Nie wiedzieli czy wygrają, co się stanie dalej. Chcieli tylko odzyskać swoje Miasto i życia.

Więc gdy przejdziesz obok Kolumny Zygmunta, uśmiechnij się do niego, ponieważ on też wiele przeszedł i mógłby wiele rzeczy Ci powiedzieć.

Chciałbym byście też pamiętali o tym kto sprawił, co się stało z tym Miastem. Nie mówię o obwinianiu dzisiejszych Niemców i Rosjan o to, co się stało, ale byście pamiętali o osobach, które są winne tego. Ponieważ dzisiejszy Hans czy Iwan nie jest winny tego, że naród dał się omotać przez pewnego człowieka z wypaczonym poglądem na świat.

I jak usłyszysz polityków kłócących się o ideologię Powstania- pomyśl, że była tylko jedna ideologia 'Dokopać Niemcom, tak, że w  Berlinie usłyszą'

A kiedy o 17 zadzwoni syrena, stań, popatrz w okno i pomyśl o tych, którzy umarli za Miasto. Bo ono pamięta o Nich.