Babamın Kampı - Ölü Çocuk |Final|

9. Kısa Bir Bölüm

Bölüm şarkısı 》Umut Kaya -Öpüyorum (Kesin dinle ama özelliklede bolüm sonlarına doğru.)

》》》ÖNCEKİ BÖLÜMDEN《《《
"Çabuk ol!"seslenişiyle birlikte sinirlerime hakim olamayarak anlık bir düşünce tarzıyla çeşmenin yanında duran sabun tozundan Erez'in sulu fasulye tabağına atıp bir kaşık döküp hızlıca karıştırdım.

Bunu neden yaptığımı gerçekten bende bilmiyordum. Belki de tek amacım ona tüm yaptıklarının bedelini ödetmekti düşüncesiyle cebelleşirken gerisi artık cidden gram umrumda değildi galiba. Sabun tozu ile ölmeyebilirdi ama bir film klişesi olarak fena acı çekebilirdi ki bu benim açımdan mükemmel olarak değerlendirilirdi.

》》》》》》》》》《《《《《《《《《

Aniden irkilip hızla ayaklandığım yataktan kalkarken gözlerimin etraftaki görüntüyü algıladığına bile emin değildim. Geceleyin üserimden fırlatmış olduğum pikemin farkına varmadan hızla yatagımdan kalkarak sesin geldiği yöne, yani banyoya doğru ilerledim. Duyduğum çığlık sesleri ile değil yatağımdan banyoya burdan merkeze kadar bile gidebilirdim. Derin nefesim yumuk yumuk gözlerimle kapıyı tıklatırken,
"Didem."dedim çatallı sesimle.

Çatallı sesimi dün ki yorgunluğuma borçluydum. Bütün gün iki dakika oturmayıp ordan oraya koşturarak mutfağa yardımcı olmuştum ki gecenin sonu hiç hayırla bitmemişti. Yani anlaşılan tüm günümün yorgunluğu üzerimdeyken çığlıklar ile uyandırılmak dehşete kapılmama sebep oluyordu. Tıklattığım kapının ardından gelen sesler sadece,
"Aooov bu olamaz!"çığlık karışımı sesleriydi.

Önünde dikildiğim kapının ardındaki Didem'in seslerine dayanamayarak,
"Didem açar mısın şu kapıyı."dedim ses tonumu biraz yükseltip sesimi duyurmaya çalışarak.

Kamaşan gözlerimle kapının önünde çaresizce dikilirken her iki saniyede bir Didem çığlık atmasıyla birşeyler yapmam gerektiğini tekrardan hatırlıyordum. Didem son gaz attığı çığlıkların arasına ağlama efekti bulundurmayı da ihmal etmiyordu. Anlamıyorum cidden bu kadar kötü ne olabilirdi ki? Kapıyı çaresizlik ve halsizlik içerisinde tekrardan tıklatırken,

"Didem cidden açar mısın şu kapıyı?"dedim çatallı çıkan sesimle.

Kapı önünde nöbet konumuna düşerken kamaşan gözlerimi daha fazla dayanamayarak kapatıp kafamı kapının kolonuna yasladım. Saat sabahın bilmem kaçıyken, bu kadar yorgunken, başımda binbir türlü dert varken Didem'in çığlıkları ise günün bonus olarak bahşedilmiş bir lütufundan olsa gerekti. Sessizliğe esir vermek istediğim bedenimi kolonla bütünleştirerek sessizliğin girdabına dahil olmak isterken aniden varolan yumruk sesleriyle gözlerimi açmam bir oldu. Vücudumu dikleştirirken sesin geldiği odanın kapısına gözlerimi çevirdim.

Bu kadar sert ve kaba bir şekilde çalmasına vesile neydi acaba? Neden daha kibar olmayı değil de sertliği ve nefreti tercih ediyorlardı anlamıyordum. Gözlerimi kapının üst kısmında bırakırken elimi hızlı bir hareketle kapının kulpundan tutarak kapıyı ani bir şekilde açtım. Açmamla birlikte kalın neredeyse bir diyebileceğim kaşlarının altındaki gözleriyle beni dikizleyen bir surat ile karşılaşmam bende sadece merak uyandırıyordu.

Açıkcası merakım iki yöndeydi. Birincisi; neden bu kadar sinirli? İkincisi; bu çocuk kim?

Bedenimden salamadığım merakım ile birlikte kaşlarımı dikleştirerek,
"Kapıyı bu kadar zorlamanızı gerektirecek mazeretinizi öğrenebilir miyim acaba?"dedim resmiyetimi koruyarak. Sonuçta henüz kendisini tanımıyordum ve bu anında onunla kavga etmemi göstermezdi.