Babamın Kampı - Ölü Çocuk |Final|

14. SÖZ

》》》》》》》ÖNCEKİ BÖLÜMDEN 《《《《《《《《

Adımları geri geriye sürükleyip odadan hızla çıkarken kapının önünde anlattıklarımın tümünü duyan Arca'dan destek alarak çıktım kulübeden. Arca kolumdan tutup yürüyüşümü dengelerken altında bulunduğumuz bir ağaca sırtımı dayarken derin bir nefes aldım söylediklerimi unutmak için. Tırnaklarımı tenime geçirecek derece de bastırıp bu kadar pislik bir dongüde bulunduğum için söverken dişlerimi sıkabildiğim kadar sıktığımı hissedemiyordum. Ellerimi çözüp ensemde birlestirip nefes alıs verişimi tekrar yoluna sokarken,
"O kız kim biliyor musun?"dedi Arca sessizliği sessiz sesiyle bozarak.

Kafamı kaldırıp gözlerimi onun üzerinde yoğunlaştırırken,
"Erez'in canını bile verebilecek kadar sevdiği eski sevgilisi."dedi kelimeleri net net söyleyip kısa kısa geçirdiğim şoklardan birine girmemi sağlayarak.

♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧

Uçurum kenarı hiç silinmemişti düşüncelerimden. Buraya ilk geldiğim günden beri kendimi bir uçurum kenarındaymış gibi görürken beni aşağı atmak için fırsat kollayan insanın her zaman Erez olduğunu düşünüp kendime göre savunma duvarları oluştururdum psikolojik olarak. Yenilmem konusundan hep sakınıp hamlelere karşı dik duruşla eğilmemeye çalışırken dedemin gözlerimin önünden geçen kısa vizyonları ile ayakta kalabildiğimi hissederdim. İki hafta her ne kadar 14 -15 gün gibi bir şey olsa da benim için 45-50 gün potansiyeline sahipti. Çektiğim çekebildiğim acıları her zaman tek taraflı düşünür kendime acıtasyon yapardım ta ki günler dün öğlen saatlerini gösterip benim ani karar ile göl kenarında dedemle konuşma isteğim uyanana kadar.

DÜN ÖĞLEN 《《《《

Bir adım daha ileriye atıp duraksarken derin bir nefes daha çekerek,
"Kimsin sen?"dedim sert bir sesle.

Cevap alamadığım her dakika bedenimin soğukluğu artarken içimde ki endişe de doğru orantı olarak artıyordu. Gözlerimi kapatıp sonsuzluğu hayal ederken ensemdeki baskının bir tık daha arttığını hissettim. Bu demek oluyordu ki ileriye doğru bir adım daha. Gözlerimi açmadan suya karşı son adımlarımı attığım rıhtımda bir adım daha attım. Bilenmezliğinizin içerisine bedeninizi esir bırakırken ruhunuzu ne yapmanız gerekirdi? Düşüncelerinizi? Duygularınızı ve hissettiklerinizi?

Titreyen nefesimi içime usulca çekerek bedenime cesaret toplamaya devam ediyormuş gibi hissediyordum kendimi ki maalesef bir cesaret kırıntısının dahi o silah ensemde yer edinirken yanıma uğrayacağını sanmıyordum. Sağ elimdeki telefonu iyice avcumda sıkıp parmaklarıma izini çıkarırken,
"Belki de oyunun bitmesine ramak kalmıştır Aşkın."dedi boğuk ve sigaradan ötürü çatallı çıkan sesiyle. "Ha ne dersin?"

Ses tellerinde ki sigaraya tutsaklık onun yeni içici olmadığını gösteriyordu. Birkaç yıllık gibi değilde bir on yıllık gibi gösteriyordu. Bu da şuna kanaat getirirdi; o bu oyuna belki de daha önceden dahildi. Dimdik duran bedenimle birlikte ensemde ki ağırlığı saniye saniye hissederken önce elimdeki telefonun titremesi ardından da zil sesimin duyulmasıyla bedenimde ki korku ayak damarlarımdan beynime doğru çekiliyordu. Telefonu daha çok sıkıp vermek istemezcesine sahip çıkarken parmaklarıma değen pürüzlü parmaklar ile daha çok sıktım. Sıktığım her saniye de ensem ileri doğru iteklenirken,
"Ver şunu bana!"diye sesini yükseltti.

Usulca telefonu elimden bırakırken saniyesiyle birlikte boşlukla temasına izin vermeden kaptı. Boşta kalan elimi yumruk haline getirip sıkarken,
"Deden arıyor Aşkın. Cevap vermek istemez misin?"dedi çatallı sesiyle alaycı kahkahalar atarak.