Üzülecek o kadar şey var ki bu hayatta...
Hepsini sığdıramıyoruz yüreğimizin daracıkodalarına...
Ve taştığında içimizden kızgın volkanlar,
Asit yağmurları uğruyor gözlerimize...
Depremler sarsıveriyor dünyamızı, işliyor içimize...
Masum bir bebeğin;
Çocuksu feryadında buluveriyoruz kendimizi
Her saniye,
Can acısından kendimizi yerden yere vuruşlarımız,
Yavaşça ölümün soğuk sesine itiyor biziHayat beklemeye değmez...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hüznün Kuşatması
PoetryHüzün apansız düşer yüreğimize, kuşatır bizi... Küçük saf bir çocuk gibi karşılarız onu ; kağıttan bir uçakmış gibi... Uçağın ucu metalleşip yüreğimize battığında, gözlerimizdeki perde kalkar ve hayatın illüzyondan ibaret olduğunu anlarız. Tam da...
