Ve yine karanlıkla içli dışlı odamdayım...
Korku kokan eşyalar ve
Her girişimde mahpus hücresi gibi hissettiren sessizlik.
Hücremde sessizliğe karşı direndim, haykırdımağlamaklı sesimle.
Haykırışlarım kifayetini yitirdiği anda;
Teslim ettim kendimi yalnızlığın sonsuzluğuna, onasığındım
Önceleri karamsardım ve bir o kadar da güvensiz.
Anne şefkatini hissetmeye başlamıştım;
Her şey susup sessizlik konuştuğunda.
Ve tüm tozpembelikler
Siyahlara büründüğünde anlamıştım:
Siyah ve Beyazın hikâyesini.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hüznün Kuşatması
PoetryHüzün apansız düşer yüreğimize, kuşatır bizi... Küçük saf bir çocuk gibi karşılarız onu ; kağıttan bir uçakmış gibi... Uçağın ucu metalleşip yüreğimize battığında, gözlerimizdeki perde kalkar ve hayatın illüzyondan ibaret olduğunu anlarız. Tam da...
