Karanlığı dinliyorum
Fısıltılarında irkiliyor bedenim
Işığa kavuşmak için beyaz bir yol çiziyorum etrafımda
Bakıyorum ki faydasız...
Kendimi karanlığa terk ediyorum
Bir süre sonra ışığım oluyor zifirîlik
Saatim ters-düz oluyor
Geriye akıyor onca geçirmişlik...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hüznün Kuşatması
PoesíaHüzün apansız düşer yüreğimize, kuşatır bizi... Küçük saf bir çocuk gibi karşılarız onu ; kağıttan bir uçakmış gibi... Uçağın ucu metalleşip yüreğimize battığında, gözlerimizdeki perde kalkar ve hayatın illüzyondan ibaret olduğunu anlarız. Tam da...
