Voetbal als leven

Hoofdstuk 11: Pure minachting

Zingend stond ik die avond onder de douche. Het was vanaf mijn hotel niet ver lopen naar het huis van Evelien, dus deed ik lekker rustig aan. Nadat ik had gedoucht en mijn tanden had gepoetst, kwam het moment van de waarheid. Wat zou ik aantrekken? Ik was dus echt een type jongen die totaal niet moeilijk deed over kleding. Maar ja, zo'n eerste keer wilde ik toch wel een behoorlijke indruk achtergelaten. Nadat ik een paar combinaties had uitgeprobeerd, had ik de perfecte outfit gevonden. Tenminste, dat dacht ik. Ik zou vanzelf merken wat de mensen hier ervan vonden.

Na ook nog maar wat extra kauwgum in mijn mond had gegooid, je wist maar nooit, besloot ik dat het tijd was om naar Eveliens huis toe te gaan. Het was een heerlijke, warme avond. Ik liep, met een goed humeur, de straat op. Al snel hoorde ik achter me stemmen. Het waren wat jongens van het veldje. We liepen met een groep van zes naar Evelien, vrolijk pratend en lachend. De deur ging al open voordat we op de bel hadden gedrukt. Binnen klonk ook luid gepraat en gelach. Ik kreeg er steeds meer zin in. Ik stapte naar binnen en werd de huiskamer ingetrokken. Ik moest verschillende handen schudden. De namen die ik hoorde was ik waarschijnlijk binnen tien minuten weer vergeten. Maar goed, het ging om de sociale contacten leggen. Ik vond het best. Netjes lachend en je naam zeggen, dat was niet zo'n groot probleem. Ik ging zitten en kreeg onmiddellijk een biertje in mijn handen geduwd. Het was nog vroeg, maar ja, dat sla je niet af. Ik begon nu wel even met rustig drinken. Ik had namelijk niet zulke goede ervaringen met snel drinken. Op een avond ging ik namelijk een keer wat drinken met Britt en nog wat mensen, maar ik dronk te snel en misschien ook wel teveel, dat weet ik niet meer, en dat viel niet bepaald goed. Laten we het er maar op houden dat Britt mij meer thuisbracht dan ik haar. Sindsdien drink ik rustig(er).

Rustig is trouwens niet weinig, maar dat terzijde. Maar ik was vooralsnog verstandig genoeg om niet achter elkaar door te drinken. Het was een hele gezellige avond. Leuke mensen, leuke muziek, alles was goed. Ik had het echt naar mijn zin en praatte met iedereen die tegen mij praatte. Zo had ik ook gesprekken met mensen die ik voor vandaag nog totaal niet had gezien. Maar ja, die mensen zijn ook niet doof. Hoe vaak ik hier wel niet heb moeten zeggen dat ik een Nederlander ben. Hoefde tenminste geen smoes te verzinnen wat ik hier dan deed. Gebruikte gewoon steeds ongeveer dezelfde. Volgens mij trapte iedereen erin, dus dat scheelde ook weer. En zelfs als ze niet in de smoes trapten, konden ze er nog niks aan veranderen.

Nadat we een paar uurtjes bij Evelien thuis hadden gezeten, besloten we dat het maar eens tijd werd om richting de discotheek te gaan. Voordat iedereen hun spullen bij elkaar had en naar de wc was geweest was het alweer een halfuur later. Maar toen konden we eindelijk richting de discotheek gaan. Ze hadden gelijk gehad, de disco was niet ver lopen, maar 5 minuutjes om precies te zijn. Toen we dichterbij kwamen, zagen we dat er een kleine rij voor de deur stond. Perfect moment om aan de rest te vragen wat hier de tarieven voor de entree en de drank waren. Dat viel gelukkig mee. Opgelucht stelde ik vast dat ik met het geld wat ik mee had de avond makkelijk zou doorkomen. Ik had er namelijk een hekel aan om van andere te leven. Een rondje af en toe is één ding, maar om de hele avond te moeten bedelen... Nee, dat hoefde van mij niet.

Naarmate de rij kleiner werd, kon je de muziek steeds beter horen. Klonk niet slecht. Ik stond in de rij naast Evelien. Toen ik opzij keek, zag ik dat ze een permanente glimlach had. Zo te zien had ze er zin in. Haar glimlach was zo te zien ook aanstekelijk, want iedereen van onze groep was aan het lachen. Inclusief ik. Ook ik had er zin in. Het was voor mij nu al een geslaagde avond en die kon alleen maar beter worden. Tenminste, dat dacht ik. We stapten de discotheek binnen en liepen onmiddellijk naar de bar, want zo'n lange tocht van 5 minuten en 5 minuten in de rij staan, maakt dorstig. Nadat iedereen zijn of haar eerste drankje ophad, stapten we met de hele groep de dansvloer op. Het was een gezellige drukte op de dansvloer. Ik stond (toevallig?) dichtbij Evelien, wat het allemaal alleen maar leuker maakte.