Voetbal als leven

Hoofdstuk 12: Nooit meer weg

De bloedneus was gelukkig snel weer voorbij. De gezelligheid was ook snel weer teruggekeerd, alsof er niets gebeurd was. We stonden gewoon weer met de hele groep te dansen. Ik stond ook gewoon weer het dichtst bij Evelien. Ik dacht nog even terug aan de ruzie met Luca van daarnet. Het was dat ik mijn hoofd nog net iets kon draaien, want ik denk dat het dan anders misschien wel vervelender was afgelopen. Mijn neus had al zoveel te verduren gehad, bloedneuzen waren voor mij niet meer dan normaal. Dus daar maakte ik me niet zo druk om. Kennelijk was de slag ook niet vol aangekomen, want ik had geen last meer van mijn neus.

Aan Evelien te zien was ze ook alles weer vergeten. Ze danste weer als vanouds. Opeens stopte de muziek. De diskjockey schreeuwde wat, maar met mijn Hollandse oren kon ik dat nog niet verstaan. Maar het werd begroet met algemeen gejuich, dus ik ging er vanuit dat het wat leuks was. De muziek begon weer te spelen. Alleen was het nu iets heel anders dan wat er tot nog toe was gedraaid. Een heel erg langzaam liedje werd gestart. Tijdens mijn poging om te ontcijferen wat de diskjockey had gezegd, was Evelien ongemerkt een paar stappen dichterbij gekomen.

Toen het liedje was gestart sloeg ze haar armen om me heen. Langzaam drong het tot me door wat de bedoeling was van dit liedje. Ik sloeg ook mijn armen om Evelien heen. Daar stond ik dan, in een vreemd land, in een onbekende discotheek, met een prachtig meisje in mijn armen. Ik was opeens heel erg blij dat ik rustig was gebleven tegenover Luca, want als ik zelf ook zo boos was geworden, was ik misschien ook wel de discotheek uitgegooid. Dan had ik dit moeten missen. En ik had dit voor geen goud willen missen, geloof me. Evelien legde haar hoofd op mijn schouder. Ik voelde me echt fantastisch toen we daar stonden te dansen. Terwijl we rustig op de muziek meebewogen, zag ik dat er verschillende stelletjes aan het zoenen waren op de dansvloer. Ik sloot mijn ogen om dat beeld buiten te sluiten. Ik was niet van plan om vandaag al teveel initiatief te nemen. Dat had ik in mijn leven al genoeg gedaan, zowel met als zonder succes. Mijn avond was nu ook al perfect, of ik nou met Evelien zou zoenen of niet. Ik wist ook niet eens zeker of zij dat wilde. Dus liet ik mijn ogen gesloten en genoot. Ik genoot van het feit dat ik hier met Evelien stond te dansen, ik genoot van het feit dat ik hier al zo snel vrienden had weten te maken en ik genoot van het feit dat alles tot nog toe nog zo goed verliep. Ik dacht niet aan Luca, ik dacht niet aan thuis en ik dacht niet aan alle mensen thuis waar ik zoveel om gaf.

Ik voelde dat Evelien haar hoofd ophief en me aankeek, maar ik hield mijn ogen gesloten. Al snel voelde ik haar hoofd zachtjes weer op mijn schouder neerkomen. Ik had geen idee wat ze wilde toen ze haar hoofd ophief en het interesseerde me ook eigenlijk niet. Mocht ze wat willen, dan moest ze zelf initiatief nemen, want van mijn kant zou het vandaag sowieso niet komen. Het liedje leek wel een eeuwigheid te duren en het had van mij nog wel veel meer eeuwen mogen duren. Ik genoot. Maar toen was het liedje dan toch afgelopen en knalde er al snel weer een snel en hard liedje door de discotheek heen. Opnieuw hief Evelien haar hoofd op. Dit keer opende ik wel mijn ogen. Toen ze dat zag, liet ze even haar hoofd tegen mijn borst rusten en keek me toen weer aan. Ze drukte een vluchtige kus op mijn wang en zei dat ze even naar de wc ging. Ik knikte. Toen ze uit het zicht was, raakte ik verdwaasd even mijn wang aan. Ik slaakte een hele diepe zucht. Wauw...

Een paar jongens van het veld hadden alles gezien, vanaf het moment dat het liedje was afgelopen. Toen Evelien weg was, kwamen ze met drie man naar me toe. De brede grijnzen op hun gezichten zeiden genoeg.

'Dat doe je goed jongen, wij zijn al jaren bezig om Evelien voor ons te winnen en jij komt even uit Nederland overwaaien en je hebt het zo gepiept', zei Timon, een jongen die meestal keeper was. 'Ja, hoe heb je dat geflikt', vroeg Marko, de veelscorende spits. Ze klonken allebei lichtelijk bewonderend.
'Onweerstaanbare charme', antwoordde ik grijnzend. Lachend waren we naar de bar gelopen en met een biertje in onze handen stonden we nog wat te praten.
'Kijk maar uit, er zijn meer kapers op de kust', zei Joeri, een bikkelharde, maar hele sportieve verdediger. Ik had uit alle verhalen begrepen dat Joeri de enige van de groep was die het ooit gelukt was om iets met Evelien te krijgen. Nu waren ze hele goede vrienden. Een beetje zoals Amber en ik dus. Zo te horen vond hij het nog steeds moeilijk. Dat kon ik hem ook niet kwalijk nemen. Toen ik Amber voor het eerst met een andere jongen zag, voelde ik me daarna ook dramatisch. Maar ik hoopte dat Joeri dezelfde keuze zou maken als ik destijds. Dat je het beste normaal kunt blijven doen, zowel tegen de desbetreffende jongen als tegen je ex. Maar wat ik tot nu toe van Joeri wist, zou die dat ook wel doen. Tenminste dat dacht ik. Terwijl de andere jongens wegliepen, keek hij me nog even aan, alsof hij wist wat ik net had gedacht.
'Vind je het niet erg', vroeg ik.
'Nee, het is uit tussen Evelien en mij, en ik kan noch haar noch jou iets verbieden', antwoordde hij, 'sterker nog, ik kan het je niet kwalijk nemen, ze is een super leuke meid.'
'Wat had je trouwens gedaan als ik gezegd had dat ik het wel erg had gevonden', voegde hij er grijnzend aan toen.
'Dan had ik het niet gedaan, ik ben hier niet gekomen voor de meisjes, hoe leuk ze ook zijn' antwoordde ik, 'en ja, Evelien valt onder die groep', zei ik nog snel erachteraan. Nadat ik dat gezegd had, voelde ik me heel dom.
'Waarom ben je hier dan, want echt duidelijk ben je daar nog niet in geweest', vroeg Joeri.
Dat dacht ik al. Waarom moest ik dat dan ook zeggen. Heel dom.
'Ben hier voor school, dat had ik toch gezegd', zei ik snel.
'Ja dat is waar, dat had je gezegd ja.' Kennelijk stond het onderwerp school hem zo tegen dat hij niet doorvroeg. Ik haalde opgelucht adem.
'Maar je vindt het dus echt niet erg', vroeg ik nog één keer voor alle zekerheid.
Joeri begon te lachen en gaf me een vriendschappelijke stomp, die overigens best hard was, tegen mijn schouder.
'Nee man, doe wat je niet laten kunt', antwoordde hij, nog altijd lachend.
Hij stak zijn hand uit, die ik meteen vastgreep. Net op dat moment kwam Evelien weer teruggelopen. Toen ze zag dat ik tegenover Joeri stond, versnelde ze haar pas ietsjes. Volgens mij dacht ze dat dit het tweede conflict van de avond was. Maar toen ze dichterbij kwam, zag ze dat we handen aan het schudden waren. Ze keek verbaasd van Joeri naar mij. Toen ze zag dat we allebei lachten, trok ze zo te zien de conclusie dat er niks aan de hand was. Die conclusie klopte helemaal.

Het was inmiddels al 3 uur en de diskjockey sloot de avond af. De discotheek zou gaan sluiten. We verlieten met de hele groep de discotheek en stapten naar buiten. Het was nog altijd heerlijk weer. Evelien had nog steeds mijn hand vast. We liepen, ietwat luidruchtig, de straat over. Al snel was de groep een stuk kleiner, omdat er een aantal mensen een andere kant op moesten. Uiteindelijk liepen Marko, Timon, Joeri, Evelien en ik de straat van Evelien in. Marko, Timon en Joeri namen al snel afscheid. Joeri iets minder snel dan de andere, maar ook hij koos er snel voor om door te lopen. Ik bleef nog even bij Evelien staan.

'Ik vond het supergezellig', zei ze, terwijl ze me aankeek. Ik moest mezelf heel erg concentreren op het gesprek, maar dat kostte alle mogelijke moeite. Ik moest in ieder geval niet te lang in haar ogen kijken, dat was niet bevorderlijk voor het gesprek, dat wist ik nu wel.
'Ja, vond ik ook', zei ik. En ik meende het. Het was een topavond geweest. Het was Luca niet gelukt om mijn avond te verpesten, hoe graag hij dat ook wilde. We stonden nu voor haar huis. Ze sloeg haar armen opnieuw om me heen en ze omhelsde me. Daarna liet ze me los, drukte opnieuw een kus op mijn wang, zei doei en ging naar binnen. Dit keer was het mijn andere wang geweest. Opnieuw wauw...

Terwijl ik terugliep naar mijn hotel dacht ik maar één ding: ik ga hier nooit meer weg.