Maffiabaas

22

Tim smeet me weer neer maar ditmaal gewoon op de grond en niet eerst tegen een muur aan. Ik sloot mijn ogen en vaarde weg terwijl alles pijn deed. De volgende ochtend werd ik wakker door een natte doek in mijn gezicht. Ik opende mijn ogen en zag Nicolas voor me zitten en Mats bezorgd achter hem staan. 'Waar is Sky? Is ze veilig?'

'Ze is met Tim en Eva naar hun nieuwe huis. Je bent echt de domste idioot die ik ken Jace. Je hebt dat kleine beetje geluk dat je eindelijk weer had gewoon helemaal zelf weer laten verdwijnen.'

'Laat me maar gewoon met rust. Al verhonger ik hier.' Nicolas schudde zijn hoofd. 'Tim komt zo weer terug. We moesten je oplappen en het zou me niet verbazen als dat is omdat hij je dan nog een keer helemaal onder het bloed kan laten zitten.' Ik stond op en liep naar de woonkamer. Ik legde mijn hoofd in mijn handen toen ik eenmaal op de bank zat. Nicolas had helemaal gelijk. Ik had het zelf verziekt ditmaal. Ik voelde een traan uit mijn ooghoek glippen. Ach wat maakte het nu nog uit. Ik hoorde de deur open en dicht gaan en voelde iets later een hand op mijn schouder. Ik keek op en zag Tim die naast me kwam zitten. Het zag er naar uit dat hij alweer iets was bijgedraaid. Hij trok me naar hem toe. 'Je bent echt de grootste sukkel die op deze wereld rond loopt.'

'Ze wilt me niet meer zien zeker.'

'Laten we het daar maar gewoon niet over hebben. Je weet het toch al. Ga even naar Monaco Jace. Neem je rust.'

'Dat is een plek waar ik voorlopig juist niet heen wil. Niet alleen in ieder geval.' Ik wilde opstaan, maar ik voelde Tim zijn hand al op mijn schouder om me daarin tegen te houden. 'Wie weet vergeeft ze je wel. Ze houdt nou eenmaal van je.' Meteen keek ik hem strak aan. 'Heeft Eva, David ooit vergeven.'

'Eva hield niet meer van David, dat weet je best. En Sky lijkt qua karakter meer op haar vader. Ze zal zich langer vastbijten dan der moeder.' Ik keek weg van hem en daar had hij genoeg informatie aan. Hij stond op en liep weg. Terwijl ik op het geluid van de deur wachtte pakte ik mijn pistool van de tafel. Toen ik de klik van de deur hoorde liep ik onmiddellijk naar de badkamer. Ik ging voor de spiegel staan en keek naar mezelf terwijl ik de loop van mijn pistool tegen mijn slaap aanzette. Misschien was het wel beter als ik niet meer bestond. Ik was altijd al een mislukking. Ik deed altijd maar iedereen pijn. In de spiegel zag ik Nicolas verschijnen en ik zag zijn iets wat nerveuse blik. Meteen liet ik mijn pistool vallen. Ik kon het nooit nog meer verzieken, tenminste dat dacht ik, maar dat had ik totaal verkeerd bedacht. 'Het komt vast wel weer goed Jace. Mijn taxi is er, Mats is al weg en Gio is ook naar huis. Red je het wel?'

'Ja natuurlijk,' zei ik terwijl ik met moeite een glimlach op mijn gezicht toverde. Ik pakte mijn pistool weer op toen ik een auto weg hoorde rijden. Met het handvat sloeg ik de spiegel stuk. Ik hoefde mezelf niet meer te zien. Ik walgde van mezelf en ik snapte best dat Sky me niet meer zou willen zien. Ik pakte alle foto's waar we samen op stonden en gooide ze één voor één tegen de muur aan. Ik keek om me heen en zag dat bij de piano Sky haar longboard nog stond. Zuchtend liep ik erheen en pakte het met moeite beet. Ik pakte de sleutels van mijn auto van het aanrecht en reed er mee naar hun nieuwe huis. Zuchtend belde ik aan. Een paar ijsblauwe ogen keken me aan. Haar blik zei genoeg. Ze hoefde me niet meer. 'Je longboard lag nog bij mij,' zei ik terwijl ik ernaar keek. Ik kon haar niet aankijken. Het zou me te veel pijn doen als ik dat zou doen. Ik hoorde haar slikken en toen ik opkeek leek het wel alsof ik gevangen zat in haar blik. Haar hand ging naar het board terwijl ze mij strak aan bleef kijken. Het leek wel alsof alles in slowmotion ging. 'Mag ik wat vragen,' zei ze ineens. Ik knikte alleen maar. Ik kon gewoon niks uit mijn mond krijgen. Ze pakte het board aan. 'Hoe voelt het om geslagen te worden met een longboard?'

'Hoe moet ik dat nou...' Ik voelde een harde klap in mijn maag en kromp iets in één. 'Pijnlijk zo te zien.' En de deur viel weer in het slot. Met een chagrijnig hoofd liep ik naar mijn auto en racete weer naar huis. Thuis zag ik Valentijn met een van zijn vrienden tegen een auto aanhangen. 'Mooi. Je bent nog best op tijd thuis.'

'Ik heb geen zin in dit gezeik Valentijn.'

'Laat me naar binnen en geef Eva en Sky aan ons dan laten wij jou verder met rust.' Ik maakte de deur open en gebaarde naar hem dat hij binnen mocht komen. Toen hij bij me stond keek hij bedenkelijk door de hal. 'Succes met zoeken, maar je vriend blijft buiten wachten.' Hij gebaarde naar de man en liep meteen de trap op. Ik trok de deur dicht en greep naar mijn mes die ik meteen in zijn borst stak. Waarom konden ze me nou niet voor één dag gewoon met rust laten. Ik liep nu zelf ook naar binnen en liep door naar de keuken waar ik een biertje uit de koelkast pakte. Ik zag Valentijn om de hoek van de keuken verschijnen met een wat driftige blik. 'Waar zijn ze Jace. Heb je hier soms een geheime kamer of zoiets.' Zuchtend liep ik langs hem heen en plofte neer op de bank. Hij pakte het flesje bier uit mijn hand en gooide het kapot tegen de muur. 'Fijn. Nu mag ik ook nog eens gaan schoonmaken, want ik heb geen fucking schoonmaakster zoals jij.' Hij trok me van de bank en gooide me hard tegen de piano aan. Ik had niks meer om voor te leven dus hij mocht me nu echt neerschieten. 'Doe niet zo arrogant. Ik vermoord je als je me niet verteld waar ze zijn.' Ik begon zachtjes te lachen en ik merkte meteen aan zijn gezichtsuitdrukking dat hij dit niet leuk vond. Hij pakte een mes uit zijn riem en probeerde die in mijn borst te steken. Ik pakte zijn arm vast, sloeg het mes eruit en gooide hem over mijn rug heen. Grommend stond hij op en duwde me tegen het raam waarna hij me met een slinger de woonkamer ingooide. Ik belande vol op de salontafel van glas en ik hoorde het onder me breken. De scherven staken in mijn rug, maar het boeide me niet. Ik pakte een glasscherf en stak het in zijn been snel gaf ik hem een trap en sprong omhoog. Ik rende naar de deur opende hem en trok het mes uit zijn vriend zijn borst. 'Jij vuile klootzak. Nu kan ik zijn verloofde gaan vertellen dat de trouwerij van morgen niet doorgaat.' Ik gooide de deur dicht. 'Sinds wanneer boeit jou dat.' Hij keek me niet begrijpend aan. 'Denk je nou echt dat ik zo harteloos ben.' Ik duwde hem tegen een muur aan en zette het mes tegen zijn keel. 'Als je niet zo harteloos had geweest had je Sky hier buiten gehouden en was ze niet doodsbang geweest.'

'Heb jij niet opgelet toen je Eva kwam halen. Ze heeft meerdere mannen vermoord. Ze is opgevoed door drie moordmachines en had een soort van broer die net zo erg is. Ja ik weet het van je ouders.' Ik stak het mes vol in zijn buik en liep naar de keuken. Ik voelde de gal naar boven kruipen en ging boven de gootsteen hangen. Ik zag het beeld van mijn ouders weer helemaal voor me en ik kon er niks aan doen dat ik daar van over me nek ging. Ik voelde me bij mijn kraag beetpakken en weer de woonkamer in gooien. Ik belandde vol op de glasscherven en kreunde van pijn toen ik een mes in mijn schouder voelde komen. Ik zag Valentijn me grijnzend aankijken. Hij trok zijn mes uit mijn schouder en pakte mijn linkerarm beet. Hij maakte een grote snee in mijn arm terwijl ik hem van me af probeerde te schoppen. Zijn grijns werd alleen maar groter des te meer ik tegenstribbelde. Hij stond moeizaam op en ik voelde hem met veel kracht het mes in mijn been zetten. 'Ik wil je niet vermoorden zonder dat je doet lijden dus dan moet ik er maar voor zorgen dat je een langzame dood tegemoet gaat.' Hij pakte een paar glasscherven en maakte er dunne sneetjes mee in mijn borst. Hij keek nog even snel de kamer rond en toen was hij verdwenen. Alles werd duister en ik voelde mijn hoofd steeds verder afdwalen, maar ik wist dat als ik niet meer bij bewustzijn was, het ook echt over was. Ik probeerde aan iets te denken wat me wakker kon houden, maar ik wist niks. Dan maar als nog gewoon mijn ogen sluiten en het laten gaan. Ik sloot mijn ogen en concentreerde me op mijn eigen ademhaling. Het was nog best ritmisch voor wat er allemaal gebeurd was. Ik hoorde mijn ademhaling steeds verder afdrijven en het kloppen van mijn hart werd ook geluidlozer. Dit was dus hoe het voelde, alleen had ik het idee dat het enorm in slowmotion ging. Ik probeerde nog een keer mijn ogen te openen, maar dat lukte al niet meer. Het zou voor altijd duister zijn vanaf nu.