İcinize bir köz.
Gecemize bir söz birakirmisiniz.
Keşke herkez yazabilse kendini üzen seyleri. Ve anlayacaklar ki yazmak kadar rahatlatici bir sey yok.
Ve geceler. . .
Bir şairin en büyük dostu.
Kalbi kirilmis bir sevenin matemini tuttugu saatler.
Günes dogmasin diye dua ettigimiz geceler.
Gözlerden sözlere dökülen hisler.
Sevenlerin daha cok sevdigi geceler.
Yalanci yuzlerden uzak saatler.
Sahte sozlerden rahat vakitler.
Sessiz
Yalniz ve karanlik
Huzur tek gercek benim anason kokan parkesi cizik meyhanemde.
Aşkım tek yaşama sebebim ay oldugunda yakamoz vuran sahilimde.
Ve şiirler dökülürken dudaklarimdan o orkide yeşili kalbinin el degmemis uclarina.
Işık kaynagim olursun en puslu gecenin şafak vaktinde.
Kapkaranlik kalbimle senin dünyani karartirmiyim acaba.
Ve şiirlerimde ki matemle sıkarmiyim canini. Üzülürmüsün ben yazdikca.
Ve senin uzuldugun an giderim ben uzaklara. Öyle kacarim ki kendimi bile kaybederim sokaklarda. Dağ olurum yol olurum yok olurum kendimden.
Ama gidememki senden uzaklara.
Kacamam senden.
Cünkü sen bensin ben sen.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Papatya ( Raflarda )
ŞiirHerbir satri gozlerine ithaf edilenler Hesaba katilmayan ayriliklar. Yazilmasi gereken gercekler. Dinlenmesi saglanan yalanlar. Siirin her bir tonunda aciklamalar. Var olanlar ve yar olmayanlar.
