Amelie/H.S

F i v e

Α/Ν : Το προηγούμενο κεφάλαιο ήταν ακριβως το ίδιο απλα μου εμφανίζει πέντε προτάσεις και δεν μπορουσα να δω τα κόμμεντ. Συγνώμη.

Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ. Ακόμα υπάρχει ένα τεράστιο βάρος, σαν φορτίο στο στήθος μου. Τα μάτια μου έχουν μαύρους κύκλους και το λευκό έχει αντικατασταθεί από κόκκινες φλέβες. Βρέχω το πρόσωπό μου με παγωμένο νερό. Κοιτάζομαι λίγο στον καθρέπτη και αντικρίζω έναν ταλαιπωρημένο νεαρό.

Τα ρούχα μου φαντάζουν αποπνιχτικά στο σώμα μου και τα παπούτσια σφιχτά, λες και εμποδίζουν τα βήματά μου.

Βαδίζω στους μεγάλους διαδρόμους του ορόφου και προσπαθώ να δείχνω πως είμαι καλά. Δεν έχω το κουράγιο να σηκώσω το βλέμμα μου και να το διασταυρώσω με τα εκατοντάδες παιδιά όπως συνήθως. Η μοκέτα είναι ενδιαφέρον. Είναι διαφορετική, όχι η περσινή. Μπλε με κόκκινα σχέδια, καφετιές πιτσιλιές. Στροβιλιστές γραμμές που ενώνονται με άλλες και αυτές με άλλες.

Κατεβαίνω τις σκάλες με άνεση και ελαφρά βήματα. Κρύος αέρας χτυπάει το πρόσωπό μου. Παίρνω μία βαθιά ανάσα, ώστε το διάφραγμά μου να κατέβει κάτω και να μαζέψω όσο οξυγόνο χρειάζομαι. Παρατηρώ πως οι πρώην σφιχτές μπουνιές μου είναι πλέον ελεύθεροι μυς στα χέρια μου που κουνιούνται μαζί με το σωμα μου.

Στο διάδρομο βρίσκω την Amelí να κάθεται. Τα μαλλιά της είναι πιασμένα αλογοουρά. Σήμερα φοράει σανδάλια σε σκούρο καφέ χρώμα. Την πλησιάζω. Σταματάω πάλι.

Να της μιλήσω;

"Ει Amelí" Φωνάζω λίγο νευρικά. Κάνει μία στροφή ενενήντα μοιρών και χαμογέλαει. Ομορφο χαμόγελο.

"Harry τι κάνεις; Πως κοιμήθηκες;" Με την ψηλή κοτσίδα της θυμίζει ένα δραστήριο κορίτσι, κοινωνική. Οταν τα αφήνει ελεύθερα είναι τόσο αθώα και μικροσκοπική σε αυτό το σχολείο, στον κόσμο.

"Οχι καλά. Ξέρεις έγινε κάτι παράξενο. Πρέπει να πηγαίνω." Λεω σύντομα και γυρνάω για να φύγω.

"Περίμενε. Πάμε μαζί στο πρωινό." Λέει και γελάει χαριτωμένα. Τα μάτια της γελάνε κι αυτά. Είναι σαν καταπράσινα λουλούδια ή σμαράγδια.

"Θέλω να πάω πρώτα στην βιβλιοθήκη." Δεν ξέρω τι στο καλό με έπιασε και μιλάω τόσο κοφτά. Λες και κάτι με απομακρύνει από αυτήν ακόμα κι αν θέλω να είμαι μαζί της.

"Η Emma δεν είναι εδώ ακόμα. Αν θες να της μιλήσεις να ξέρεις πως δεν είναι εκεί." Γνέφω καταφατικά και αρχίζουμε να περπατάμε προς την μεγάλη αίθουσα πρωινού.