Amelie/H.S

T e n

Harry's pov

Το κορμί μου πονάει αλλά επιτέλους είμαι σίγουρος για τον χώρο που βρίσκομαι και την κατάσταση. Το στήθος μου πλέον αν και ευαίσθητο έχει σταματήσει να με καίει. Οπως άκουσα δεν ήταν κάτι σοβαρό. Οσο επρόκειτο για το τραύμα δηλαδή.
Ευτυχώς κατάφερα και έμαθα κάποιες λεπτομέρειες σχετικά με το τι συνέβη χθες το βράδυ.

Μου είπε η κυρία Elizabeth πως δεν ήταν κάτι το περίπλοκο. Απλά πέρασε ένα πτηνό και το νύχι του καρφώθηκε στο στήθος μου. Λογικά είχε κάτι σαν δηλητήριο και δεν πρόλαβα να αντιληφθώ τίποτα. Απαλλάχτηκα από την τιμωρία που βρέθηκα τέτοια ώρα έξω στο δάσος. Ζήτησα να απαλλαχτούν και όσοι ήταν μαζί μου και ευτυχώς τι κανόνισε η Sky.

Κανείς δεν έχει έρθει στο αναρρωτήριο προς το παρόν να με δει αλλά δεν παραπονιέμαι. Λογικά η νοσοκόμα δεν θα τους αφήνει. Πρέπει να ξεκουραστώ αλλά δεν μπορώ να ξανακοιμηθώ ή να φάω άλλη σούπα, ή να κάτσω και να κοιτάω τους λευκούς τοίχους. Είναι μαρτύριο.

"Ει Harry. Θέλει να σε δει μια κοπελα." Λέει η νοσοκόμα και χαμογέλαει διάπλατα. Αναρωτιέμαι λίγο ποια να είναι. Φυσικά και εύχομαι να είναι η Amelí.

"Γεια σου." Τελικά οι ευχές μου εκπληρώθηκαν. Η κοκκινομάλλα μπαίνει μέσα παίζοντας με μία τούφα από τα μαλλιά της. Δεν την ξέρω πολύ ώστε να μπορώ να καταλάβω πως νιώθει μόνο με ένα βλέμμα, όμως η πίεση των χαρακτηριστικών της μου δημιουργούν ρίγοι και άγχος.

"Amelí... Ευχαριστώ που είρθες να με δεις." Της λέω με όλη μου την ειλικρίνεια.

Ευχαριστώ που εσύ είρθες να μας δεις.

Το αναρρωτήριο είναι άδειο. Οι μεταξωτές κουρτίνες με τους κεντημένους κρίνους είναι κλειστές. Μόνο κάποιες ελάχιστες ηλιαχτίδες παίρνουν τα δεσμά που δημιουργεί το μετάξυ. Η πόρτα του μεγάλου χώρου είναι κλειστή. Πλέον είμαι εγώ και η Amelí.

"Harry δεν είρθα να φλυαρίσω. Πρέπει να σου πω ό,τι πρέπει. Τουλάχιστον ό,τι είναι αναγκαίο. Ο,τι προλαβαίνω." Μετά τη πρώτη πρόταση τα έχασα. Η φωνή της έχει υιοθετήσει τόνο, πιο σοβαρό από ότι θα έπρεπε. Ακόμα και τα μάτια της βγάζουν σπινθήρες και φοβάμαι πως απειλούν να κάψουν την επιδερμίδα μου.

"Τι εννοείς; Τι θα μου πεις;" Το παίζω χαζός. Δεν είμαι σίγουρος βέβαια αν όντως στην συγκεκριμένη θέση που βρίσκομαι είμαι όντως χαζός.

"Την αλήθεια. Πρέπει να ξέρεις. Δεν μπορεί να κινδυνεύει η ζωή σου κι εσύ να είσαι χαλαρός. Δεν το επιτρέπω εγώ αυτό. Harry θέλω να έχω την υπόσχεσή σου πως ό,τι κι αν σου πω θα μείνει μετάξύ μας. Κανείς δεν θα μάθει λέξη. Κι όταν λέω κανείς εννοώ κανείς." Τα χείλη μου ανοίγουν και περιμένω να βγάλουν αυτόματα λέξεις. 'Η ήχους γέλιου. Το μόνο όμως που βγάζουν είναι μια μεγάλη ποσότητα διοξείδιο του άνθρακα.