Amelie/H.S

T w e n t y S e v e n

Κοιτώ το γράμμα ξανά και ξανά.

Νομίζω πως αν πλησιάσω τη μύτη μου στο χαρτί, θα μυρίσω την βανίλια των μαλλιών της.

Μπα, η φαντασία μου. Είναι απλά το υποσυνείδητο θέλω μου που πρέπει να το πνίξω. Δεν έχω όρεξη. Απλά αρνούμαι.

Το σκίζω και το πετάω κάτω.

Πιάνω το κινητό και παίρνω τηλέφωνο την Darcy. Αυτή, κάτι θα ξέρει.

"Τι θες;" Ρωτάει απότομα. Η φωνή της σέρνεται μέσα από το ακουστικό.

"Έγινε κάτι. Έλα στο δωμάτιο μου." Λέω με λίγες λέξεις. Ο χρόνος είναι χρήμα. Ή όχι; Πάντα το είχα απορία. Γιατί να παρομοιάζουν άλλωστε, ένα πολύτιμο υλικό αγαθό με ένα καταστροφικό χαρτι; Ίσως και τα δύο είναι σημαντικά στη ζωη; Να το ψάξω καλύτερα. Όχι όμως τώρα.

"Μπορείς να κρατηθεις μέχρι αυριο. Καληνύχτα τώρα. " Το κλείνει. Προσπαθώ να συνηδητοποιήσω πως μόλις με έγραψε κανονικότατα. Πραγματικά πίστευα πως θα με βοηθούσε.

Πατώ το όνομα του Roger.

Μάταια. Δεν το σηκώνει.

Προσπαθώ για τελευταία φορά με τον Dimitri.

"Παρακαλώ; Harry?" Σίγουρα, μόλις ξύπνησε. Μόλις τον ξύπνησα.

"Dimitri έλα λίγο που σε θέλω. "

"Δεν είσαι και ο μόνος... Σε βλέπω φιλικά όμως, σόρι. " Αρχίζω να γελάω. Ακόμη και μισοκοιμησμενος, έχει την όρεξη να κάνει πλάκες.

"Θα ρθεις; Ειναι σημαντικό. " Ξεφυσάει. Ακούω από το ακουστικό , το κρεβάτι να κάνει θόρυβο.

"Φεύγω λίγο και θα γυρίσω σύντομα. " Λέει. Αλλά δεν το λέει σε εμένα. Ένα επιφώνημα βγαίνει από ένα τρίτο πρόσωπο.

Ώστε δεν ήταν μόνος.

••

Χτυπαει η πόρτα.

Τρέχω και την ανοίγω.

"Τι θες νυχτιάτικα;" Μου λέει με ψευτονευρα.

"Μπες μέσα ρε." Τον τραβάω και ψάχνω το σκισμένο γράμμα. Κάπου εδώ το πέταξα...

"Θα πεις τι έγινε; Βιάζομαι. " Η τελευταία λέξη σβήνεται σε κάθε  συλλαβή, σαν του βγήκε καταλαθος από το στόμα. Γυρνάει το κεφάλι του αλλού από καθαρή αμηχανία.