Amelie/H.S

S i x t e e n

Harry's pov

Σκοτάδι. Ακόμα κι αν ο ήλιος έχει ανατείλει στην πανάκριβη έπαυλη. Ακόμα κι αν όλοι μου υπόσχονται μια λύση, μία πιθανή ελπίδα. Διστάζω να πιαστώ από την όμορφη ελπίδα. Στο κάτω κάτω γιατί να τους πιστέψω; Μου έχουν πει τόσα ψέματα που αρχίζω να θεωρώ γελοία την υποστήριξή τους.

"Ει Harry, κατέβα." Λέει η Darcy. Μακάρι να ήξερα τι σκέφτεται. Στο μυαλό μου είναι σπουδαία και ατρόμητη. Ακόμα και όταν βρεθήκαμε απέναντι με τον Pierre έδειξε τόση μεγάλη ευστροφία. Την θαυμάζω.

Κατεβαίνω τις σκάλες με βαριά και γεμάτα παράπονο, βήματα. Δεν υπάρχουν άλλα παιδιά δίπλα μου να με προσπερνούν με ταχύτητα. Αυτό με κανει να νιώθω μία θλίψη, μια μοναξιά. Ισως βέβαια η μοναξιά να ευθύνεται και στην απουσία του Roger και του Dimitri.

Κάθομαι σε μία ολόλευκη, γυάλινη τραπεζαρία. Κάποιες χρυσές λεπίδες είναι κολλημένες στις άκρες και κανουν την μονοτονία να βγάζει ατέλειωτη βαρεμάρα και χαοτική τελειότητα. Η φιλοξενία λείπει τόσο από αυτήν την τραπεζαρία, όσο και απο τον χώρο.

"Γεια σας παιδιά. Πως κοιμηθήκατε;" Η Abi είναι ακόμη πιο παράξενη σήμερα. Χαμογέλαει τόσο που αναρωτιέμαι πως δεν πονούν τα ζυγωματικά της. Δείχνει ψεύτικη.

Τα μάτια μου κάνουν ένα κουραστικό γύρο, στους λευκούς τοίχους με την αφηρημένη τέχνη πάνω σε μερικά απόκρυφα σημεία.

Αυτό που πιάνουν όμως δεν είναι ούτε ο πίνακας με την αποδομημένη κοπέλα, ούτε το γλυπτό με τα πέντε μάτια και τα τετράγωνα,μπλε χέρια. Είναι κάτι πορτοκαλί μαλλιά, ανακατεμένα και παρατημένα σε δύο λεπτούς ώμους.

Πράσινα μάτια, χλωμό δέρμα. Αποχαυνωμένο βλέμμα και καμοία υπόσχεση που δεν θα εκπληρωθεί. Αυτό χρειάζομαι.

"Amelí!" Την σκουντάω ελαφρά. Σήμερα δείχνει τελείως ήσυχη. Οχι η ησυχία, η καλή ησυχία. Εκείνη η νεκρική, που είναι λες και δεν υπήρξε ποτέ ήχος. Κάπως έτσι δείχνει η Amelí σήμερα. Κάπως έτσι δείχνουμε όλοι μας. Ισως να προσπαθούμε να προφυλάξουμε τον εαυτό μας και να τον τραβάμε στα χειρότερα όριά του.

"Harry θέλω να φύγω. " Ψηθιρίζει τόσο αργά, λες και δεν καταλαβαίνω. Αλλά κατάλαβα. Και δυστυχώς τα συναισθήματα είναι αμοιβαία.

"Κι εγώ." Της λέω όσο πιο συμπονετικά μπορω.

"Δεν αντέχω άλλο. Το ορκίζομαι θα τρελαθώ." Χτυπάει με δύναμη το πιάτο στο τραπέζι. Σηκώνεται και βάζει τα κλάματα. Απομακρύνομαι. Δεν ξέρω αλλά φαίνεται επικίνδυνη. Πιο πολύ για τον εαυτό της.