Amelie/H.S

T w e n t y

Roger's pov

Ανακτώ τις αισθήσεις μου σε μερικά δευτερόλεπτα και σηκώνομαι από το βρώμικο πάτωμα. Τα χέρια μου έχουν γρατσουνιές και το κεφάλι μου βρίσκεται σε ανεμοστρόβιλο , καταφέρνω όμως να πιέσω το χερούλι της πόρτας.

Το αποτέλεσμα είναι άσχημο. Δεν ανοίγει η πόρτα. Και εκτός αυτού, δεν μπορώ να δω αν υπάρχει άλλη διαφυγή. Ο χώρος είναι σκοτεινός.

Το μόνο που καταλαβαίνω είναι πως το πόδι μου είναι δεμένο και δεν με ενοχλεί τόσο. Τουλάχιστον όχι όσο θα έπρεπε, αφού έχει χτυπηθεί από σφαίρα.

Τοποθετώ το κεφάλι μου στο ντουβάρι της πόρτας, περιμένοντας να ακούσω κάτι. Περιμένοντας φωνές που να μαρτυρούν πως δεν βρίσκομαι μόνος μου σε ένα μέρος- μυστήριο.

Ο χώρος είναι πολύ μικρός. Ισα ίσα που χωράω, σε οριζόντια στάση.

Το μυαλό μου σταματάει να ασχολείται με το παρόν και αρχίζει να θυμάται τον λόγο που βρίσκομαι εδώ.

Γιατί να είμαι τόσο ηλίθιος; Πως μπόρεσα να πειστώ τόσο εύκολα από την άχρηστη αδελφή μου;

Οι κρόταφοί μου αρχίζουν να δέχονται χτυπήματα από τα δάχτυλά μου. Πέφτω κάτω και αφήνω την μέση μου να ακουμπήσει στην τραχιά επιφάνεια, πίσω.

Πριν το καταλάβω, τα ζυγωματικά μου έχουν βραχεί και η ανάσα μου είναι αναταραγμένη λόγω των άηχων αναφιλητών. Σκουπίζω τα δάκρυα στο μανίκι και σφίγγω με δύναμη τον ώμου μου.

Τα νεύρα και η απελπισία, έχουν μεταφερθεί στο δέρμα μου που σίγουρα έχει μελανιές τώρα. Ακόμη κι αν δεν είδα τι μου έκανα, νιώθω τον πόνο όταν το αγγίζω.

Οι γροθιές μου επιτίθονται στην πόρτα με μανία.

"Βγάλτε με έξω ρε πούστη μου. Βγάλτε με από δω μέσα." Ουρλιάζω, χωρίς απάντηση.

Κάνω μια μεγάλη παύση. Εχει τόση ησυχία. Τόση γαμημένη ησυχία.

••

Amelí's pov (😊😊)

Αφήνω τα μαλλιά μου ελεύθερα στους ώμους και κάθομαι στο ξύλινο παγκάκι.

Τα χέρια μου τυλίγονται γύρω μου. Εχει τόσο κρύο.

"Παιδιά πρέπει να πάω στη τουαλέτα. Θα μπω στο μαγαζί απέναντι." Λέει η Darcy και της γνέφουμε καταφατικά.