Amelie/H.S

T w e n t y E i g h t

(Την επόμενη ημερα)

Κοιτώ γύρω μου. Τίποτα το διαφορετικό. Η ίδια ζωή που είχα, η ίδια ζωή που έχω. Τα παιδιά κάθε ηλικίας απολαμβάνουν το πρωινό τους, μιλώντας με τους φίλους τους, διαβάζοντας ή κοιτώντας τους μεσσαιωνικους πινακες. Άλλοι τους κοιτούν με δέος κι άλλοι δεν έχουν καταλάβει καν πως εκεί κοιτούν. Έχουν χαθεί στις σκέψεις τους. Τι να σκέφτεται άραγε το κάθε άτομο εδώ μεσα; Ίσως να έχει κρυφές ανησυχίες. Ίσως να είναι ερωτευμένο. Ίσως να προσπαθεί να θυμηθεί μια ανάμνηση. Κάθε άνθρωπος μικρής ηλικίας που παρόλα αυτά εχει τόσες σκέψεις στο νεαρό μυαλό του, τόσα γεννημένα συναισθήματα. Και άλλη τόση ζωή μπροστά του.

Αυτές οι σκέψεις είναι που με κάνουν να ελπίζω. Το μέλλον είναι μπροστά μου. Ναι, θα κάνω λάθη και ναι, θα φάω το κεφάλι μου. Οφέλησε όμως πουθενά η υπεραναλυση; Μου γεννάει μονάχα κάτι φοβίες που μερικές φορές είναι και ανεξήγητες. Είμαι άνθρωπος που του αρέσει η ασφάλεια. Την απολαμβάνω. Όσο πιο πολλή ασφάλεια, τοσο πιο μακριά ο πανικός. Και μέχρι πρότινος δεν με ενδιέφερε αν με δένουν τα ζωνάρια των αχρείαστων ορίων. Πίστευα πως είμαι παντελώς ελεύθερος. Μα δεν είμαι. Το ανακάλυψα στα τέλη της εφηβείας μου, σε αντίθεση με όλους του υπόλοιπους επαναστατικους εφήβους, αλλά το ανακάλυψα.

Το κινητό μου δονείται δίπλα από το πιάτο. Ο Roger.

'Harry έλα στην αυλή, δίπλα από τις τριανταφυλλιες. Συνέβη κάτι τρομερό.'

Όχι πάλι. Όχι πάλι. Όχι πάλι.

Παρατάω τα πάντα και τρέχω με τεράστια ταχύτητα προς την εξωπορτα. Προσπαθώ να μην χτυπήσω κανέναν αλλά μάταια... Αποδυκνυονται ατυχα όλα τα μικροκαμμωμενα παιδάκια που βρίσκονται στον δρόμο μου.

"Κοίτα μπροστά σου ρε!" Ακούγεται μια λεπτή,  γυναικεία φωνή και σίγουρα απευθύνεται σε εμένα.

"Συγγνώμη." Απαντώ και ελπίζω να με ακούσει.

Όταν επιτέλους φτάνω έξω , -με λίγους και ελαφρά τραυματίες-, αισθάνομαι έναν απαίσιο πονο στο στηθος. Τέλεια.

Τα χέρια μου τρέμουν και όσο και να προσπαθώ να παραμείνω ηρεμος, το σώμα μου αρνείται.

Φτάνω με αργά βήματα και αντικριζω κάτι που δεν περίμενα.

"Χρόνια πολλά Harold!" Φωνάζουν όλοι ταυτόχρονα. Η Darcy έρχεται πρώτη με ένα κουτί και μια τεράστια αγκαλιά.