Amelie/H.S

S i x

Είναι αργά το βράδυ. Δεν μας επιτρέπεται να βγαίνουμε έξω όταν νυχτώσει. Εγώ όμως πρέπει να βγω έξω για να βρω τον κολλητό μου που κάθε βράδυ βγαίνει έξω παράνομα και πηγαίνει μέχρι τα συρματοπλέγματα που χωρίζουν την ακαδημία με τον υπόλοιπο κόσμο. Εκεί πήγαινε από τα δεκατρία. Πήγαινε για να βρει την Alexander να πίνει κόκα κόλα και σκέφτεται πόσο χάλια είναι η ζωή της. Σκεφτόταν κι αυτός πως αν πάει εκεί και την δει θα ανταλλάξουν γνώμες και ανησυχίες και έτσι θα αναπτυχθεί σχέση μεταξύ τους.

Ετσι ήταν πάντα ο Roger. Του άρεσε να ξεφεύγει από την καθημερινότητα. Η ζωή του είναι υπερβολικά τέλεια για να ζησει κάτι πραγματικά καλό. Ολων μας εδώ. Το σημείο στα συρματοπλέγματα είναι κάτι σαν σημείο παρανομίας. Γύρω γύρω είναι κλειστό απο δέντρα. ΜόΜόνονι σε εκείνο το σημείο υπάρχει σκέτο χώμα, σκληρό και άγονο.

Φοράω ένα μακρύ μπλε, υφασμάτινο , παντελόνι και ένα λευκό πόλο μπλουζάκι με το έμβλημα της ακαδημίας Satalitte. Είναι ένα κάστρο σε μπλε χρώμα με ένα καλλιγραφικό S.
Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω. Δώδεκα και μισή και εγώ θα πάω εκεί κάτω για να βρω τον Roger που ένας θεός ξέρει τι κάνει.

Περπατάω όσο πιο ήσυχα μπορώ. Ο διάδρομος είναι άδειος και σκοτεινός. Κατεβαινω τις σκάλες με αέρινα βήματα. Η κεντρική είσοδος είναι κλειστή. Και κλειδωμένη. Τέλεια...
Γυρνάω προς τον διάδρομο πους πάει στις αγοραστικές τουαλέτες. Περπατάω γρήγορα. Ολες οι τάξεις κλειδωμένες. Αυξάνω το βήμα μου. Ολες. Στο τέλος του διαδρόμου υπάρχει το παράθυρο. Αλλά είναι μονίμως κλειστό.

Υπάρχει μόνο ένας τροπος να βγω έξω. Μακάρι να ηταν άλλος. Για τον Rogr, Harry.

Αρχίζω να τρέχω προς την μεγάλη αίθουσα δεξιώσεων. Η προσπάθειά μου να μην γίνω αντιληπτός φαντάζει απίθανη με τα βαριά μου βήματα και τον ήχο της σόλας να τρίζει στα πατώματα. Με το που βλέπω την μεγάλη κλειστή πόρτα καταλαβαίνω πως όλα είναι μια απόφαση. Στρίβω αριστερά και τρέχω με λιγότερη προσοχή. Οι φλέβες στους καρπούς μου φαίνονται πλέον αρκετά. Τα χέρια μου είναι σαν δέντρα με γαλαζοπράσινα κλαδιά.

Φτάνω στην είσοδο της βιβλιοθήκης. Ανοίγω την πόρτα και ευτυχώς τα γρανάζια της είναι λαδωμένα και δεν τρίζουν. Μπαίνω μέσα ήσυχα. Τα φώτα είναι κλειστά. Μέσα είναι σκοτεινά. Ισως απλά να είμαι λίγο φοβητσιάρης, πάντως νιώθω το σκοτάδι να με πλακώνει, σαν πίσσα. Είναι βαρύ και δεν μπορω να αναπνεύσω καλά. Ας ησυχάσω. Μία κρίση πανικού θα ήταν ό,τι χειρότερο τώρα.