Τα Καλοκαίρια της καρδιάς μου...

Κεφάλαιο 5

Αφιερωμένο στη loytsia 

«Επιτέλους φτάσαμε! Τί να πω βρε παιδιά...Η εγώ έχω γεράσει, ή αυτή η παραλία είναι πολύ δύσκολη να τη φτάσεις!» μιλούσε τώρα μια λαχανιασμένη και κατάκοπη Έφη από τον ποδαρόδρομο που έπρεπε να κάνουν για να φτάσουν επιτέλους στην θάλασσα.....Και με μια φωνή, συμφώνησαν όλοι μαζί της και κάθισαν απότομα κάτω στην καυτή άμμο, αδιαφορώντας για την λάβρα που τους τύλιξε μεμιάς.

«Για πείτε μου ξανά, ποιος είχε αυτή τη λαμπρή ιδέα;» ρώτησε ξέπνοος και ο Γιώργος, που στάλες ιδρώτα έτρεχαν τώρα στο πρόσωπό του, λες και είχε διανύσει ολόκληρα χιλιόμετρα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, άξαφνα, μια απότομη ριπή ανέμου, έφερε πάνω τους μια αξιόλογη ποσότητα άμμου, κάνοντάς τους να μοιάζουν με βεδουίνους χωμένους στην έρημο!

«Ει, πώς κάνετε έτσι; Δεν βλέπετε εμένα που είμαι γυμνασμένη πώς αντέχω;» σχολίασε περήφανη η Μαργαρίτα, που στεκόταν όρθια ακόμη ενάντια στις αντιξοότητες, μα δυστυχώς όχι για πολύ....Πάνω στον ζήλο της ν' αποδείξει πως ήταν η αξιότερη όλων, σκόνταψε σε μια πέτρα και βρέθηκε πεσμένη φαρδιά πλατιά με το πρόσωπο μες την άμμο.

«Χμμμ, επειδή σε βλέπουμε γι' αυτό κάνουμε έτσι!» σχολίασε εύθυμα ο Μιχάλης, προσπαθώντας απεγνωσμένα να συγκρατήσει τα γέλια που κόντευαν να τον κυριεύσουν μπρος σ' αυτή την ξεκαρδιστική εικόνα....

«Εντάξει παιδιά, τέρμα τ' αστεία, ήρθαμε να διασκεδάσουμε και νομίζω πως δεν πρέπει τίποτε να μας πτοήσει. Ελάτε λοιπόν!» παρατήρησε η Νεφέλη δυνατά, μην μπορώντας όμως τελικά να συγκρατήσει το νευρικό της γέλιο, έτσι όπως έβλεπε την φιλενάδα της να παλεύει με το τέρας που λεγόταν......άμμος!

Έτσι, μετά από μερικά δευτερόλεπτα και αφού όλοι ξετίναξαν από πάνω τους κάθε απόδειξη της μικρής ταπείνωσής τους, βάλθηκαν σαν καλοί στρατιώτες να στήνουν την σκηνή, όπου θα έβαζαν τα φαγητά και να τοποθετούν τις μικρές τους ομπρέλες, που θα τους κάλυπταν όλη μέρα από τον αδυσώπητο ήλιο. Και ήταν τόσο μεγάλο το κέφι, τόσο μεγάλη η χαρά τους, ώστε δεν διέφεραν και πολύ από τα παιδιά που ήταν κάποτε, που ξεχύνονταν σ' ολόκληρο το νησί κάθε καλοκαίρι, έτοιμα να το κατακτήσουν για άλλη μια φορά....

Οι γυναίκες τακτοποιούσαν με πυρετικές κινήσεις τα ταπεράκια τους με τις κάθε λογής λιχουδιές και τα μοσχομυριστά φαγητά που έκαναν το στομάχι όλων να γουργουρίζει άθελά τους, ενώ οι άντρες, σαν καλοί εργάτες, κάρφωναν, έδεναν, σταθεροποιούσαν με σχοινιά, έστρωναν τις μικρές, ειδικές για κάμπινγκ καρέκλες και οτιδήποτε άλλο απαιτούσε η περίσταση έτσι ώστε, σε λίγα μόλις λεπτά, ολόκληρη η μικρή παραλία να έχει γίνει αγνώριστη υπό την κατοχή τους!