Τα Καλοκαίρια της καρδιάς μου...

Κεφάλαιο 26

Σηκώθηκε βιαστικά και πήγε στο μπάνιο με τρεμάμενη ψυχή, καθώς το τηλέφωνο ξεκίνησε και πάλι να κτυπά, μα ευτυχώς με τον απαλό ήχο κλήσης που του είχε προσθέσει τελευταία, σαν γάργαρο νερό που τρέχει, καθώς της θύμιζε τόσο τη φύση της Σκωτίας......Εκλεισε την πόρτα απαλά πίσω της και το κοίταξε για άλλη μια φορά πανικοβλημένη....

Τί στην ευχή μπορεί να θέλει πάλι ο Χάρης! Επιτέλους δεν την εκμεταλλεύτηκε αρκετά; σκεφτόταν αγανακτισμένη μα δεν είχε και άλλη επιλογή απ'το να το σηκώσει. Διαφορετικά, θα ξυπνούσε τον Αλέξη και τότε....!

"Παρακαλώ;" απάντησε με τρεμάμενη φωνή, έχοντας ωστόσο κάθε αίσθησή της σ'επιφυλακή σε περίπτωση που η συζήτηση παρεκτρεπόταν. Μα κανείς και τίποτε δεν φάνηκε να καταλαβαίνει την ερώτησή της. 

"Παρακαλώ;" ξαναρώτησε πιο δυνατά τώρα και μονάχα τότε αντιλήφθηκε το λαχάνιασμα της φωνής του.

"Νεφέλη; Νεφέλη εσύ;" άκουσε σαν από πολύ μακριά τη φωνή του τώρα μ'ένα περίεργο τόνο, μια χροιά που την παραξένεψε. Δεν ήταν δυνατή, σίγουρη, γεμάτη αυτοπεποίθηση, μα έμοιαζε πιο πολύ με μικρού παιδιού που ζητούσε απεγνωσμένα βοήθεια....

"Χάρη; Τί......τί συμβαίνει; Τί έγινε; Ακούγεσαι.....κάπως...." ξεκίνησε να λέει προβληματισμένη μα η σπασμένη του φωνή την καθήλωσε.

"Νεφέλη! Δεν είμαι καλά......Την έχουν στην εντατική......Και εγώ, θέλω να μπω και δεν μ'αφήνουν! Νεφέλη πες του κάτι! Θέλω να την δω να πάρει!" μιλούσε ακαταλαβίστικα τώρα, κάνοντάς την να βγάλει τα πιο τρελά συμπεράσματα. Δεν μπορεί, πρέπει να είχε πιει. Έλεγε πράγματα ασυνάρτητα, χωρίς νόημα, βαριανασαίνοντας διακόπτοντας διαρκώς τη ροή των λέξεων, μπερδεύοντάς τες, θαρρείς και ήταν βαριά κουρασμένος ή έτρεχε χιλιόμετρα!

"Χάρη....σε παρακαλώ ηρέμησε! Καταρχάς.....πού είσαι; Γιατί μιλάς έτσι;"

"Νεφέλη! Θέλω να την δω σου λέω......να την δω......" κατέληξε τώρα εκείνος με φωνή εντελώς σπασμένη, ενώ μια εκκωφαντική φασαρία που γέμισε τώρα το τηλέφωνο σαν να έπεφταν πράγματα, την έκαναν να πιστεύει τώρα πως εκείνος τρέκλιζε μεθυσμένος

'Χάρη! Χάρη! Εμπρός; Χάρη μ'ακούς! Χάρη απάντησέ μου!" συνέχισε να φωνάζει για μερικά δευτερόλεπτα με την καρδιά της να έχει φύγει από την θέση της από την αγωνία..

Μα τί στην ευχή συνέβαινε; Γιατί μιλούσε έτσι; Γιατί φαινόταν τόσο χάλια και για ποιαν μιλούσε; προσπαθούσε τώρα να δώσει απαντήσεις στα αναπάντητα ερωτήματά της και δεν πρόσεξε την σιλουέτα του άντρα που είχε σταθεί παγωμένος τώρα μπροστά της.