Η Νεφέλη, μετά από χρόνια μακριά του, συναντά και πάλι τον Αλέξη, τον εφηβικό και ανεκπλήρωτό της έρωτα. Ενήλικη πια, με τις πληγές του βαθιά ριζωμένες στην καρδιά της, πρέπει να προσποιηθεί πως τίποτε από εκείνον δεν μπορεί πια να την επηρεάσει. Μα...
Σημ. Το παραπάνω βιντεάκι νομίζω πως ταιριάζει τέλεια στην Νεφέλη και τα συναισθήματά της για τον Αλέξη....Τί λέτε, συμφωνείτε;;;;;
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Στάθηκε, ακουμπώντας αφηρημένα πάνω στο ξύλινο κάγκελο που συγκρατούσε τους κάθε λογής περαστικούς από τον γκρεμό και την γαλήνια θάλασσα κάτω από τα πόδια τους στην άκρη του Μπούρτζι, του Ενετικού Φρουρίου που στεκόταν αγέρωχο, περήφανο μέσα στους αιώνες. Και θαρρείς πως βρισκόταν σε κάποιο μυστηριώδες καράβι που έσχιζε ανυπόμονα τα καταγάλανα νερά στο γυρισμό του προς την δική του Ιθάκη, έτσι όπως στένευε στην άκρη του και ενωνόταν με την υπόλοιπη Σκιάθο με μια μικρή λωρίδα γης...Τί όμορφος τόπος, αναστέναξε ρουφώντας άπληστα τον αέρα του, θαρρείς και είχε χρόνια να το κάνει ενώ δεκάδες νοσταλγικές αναμνήσεις έτρεχαν ανεξέλεγκτα στο μυαλό της.
Ήταν μια τελετουργία για εκείνη η επίσκεψη σε τούτο το μέρος, το τόσο αγαπημένο, όπου στα παλιά χρόνια της ξέγνοιαστης νιότης της έκανε ατέλειωτες συζητήσεις και περιπάτους μαζί με τον Αλέξη. Πόσο όμορφα περνούσαν οι μέρες τότε αλήθεια! Και πόσο αφελής είχε σταθεί που δεν είχε καταλάβει πόσο θα την σημάδευε, εκείνο το μικροκαμωμένο, σκανταλιάρικο παιδί των έντεκα χρόνων..... Μπα σε καλό μου πάλι! Πάλι τα ίδια! διέκοψε εκνευρισμένη το ονειροπόλημά της, καθώς οι σκέψεις την οδηγούσαν και πάλι σε μονοπάτια που κάθε άλλο παρά ήθελε να θυμάται.
«Εδώ είσαι λοιπόν! Έπρεπε να το φανταστώ.....» άκουσε δίπλα της την φωνή του Μάνου που την ξάφνιασε ευχάριστα.
«Καλώς τον....Πώς από δω;» τον ρώτησε ζεστά.
«Και τί νόμιζες δηλαδή, πως αυτό το μέρος είναι δική σου μονάχα ιδιοκτησία;» την πείραξε κλείνοντάς της συνωμοτικά το μάτι και στάθηκε δίπλα της χαμογελώντας. Απ' όλα τα άτομα της παρέας, ο Μάνος ήταν ο πιο ανοιχτόκαρδος και ο πιο ευαίσθητος ταυτόχρονα, προσδίδοντάς του μια μοναδική πινελιά στον, κατά τα άλλα, άστατο χαρακτήρα του...
