Η Νεφέλη, μετά από χρόνια μακριά του, συναντά και πάλι τον Αλέξη, τον εφηβικό και ανεκπλήρωτό της έρωτα. Ενήλικη πια, με τις πληγές του βαθιά ριζωμένες στην καρδιά της, πρέπει να προσποιηθεί πως τίποτε από εκείνον δεν μπορεί πια να την επηρεάσει. Μα...
"Φοβάμαι πως δεν θα σου αρέσουν τα νέα μου Αλέξη....." η φωνή του άντρα στο κινητό αντήχησε βαριά, προμηνύοντας φουρτούνες....
"Λέγε!" πρόσταξε ευθύς ο Αλέξης και κοίταξε με βλέμμα θολό στον απέναντι τοίχο όπου ο πίνακας της Νεφέλης - έτσι τον είχε ονομάσει- φάνταζε να έχει πάρει ζωή και να τον κοιτάει περιπαιχτικά τώρα απέναντί του.
"Λοιπόν....μου είπες να παρακολουθώ κάθε βήμα του Διονυσίου ......Και εγώ όπως ξέρεις ήθελα περισσότερο από σένα να μάθω. Δεν θα'θελα η Αναστασία να μπλεχτεί έστω και κατά διάνοια στα πόδια του για μία ακόμη φορά! Μόνο που....."
"Τί Νόρμαν! Πες μου επιτέλους!" τράνταξε με τη φωνή του το δωμάτιο ο Αλέξης με τα νεύρα του να έχουν χτυπήσει κόκκινο.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(Χάρης...)
"Να....ο άθλιος είναι γρήγορος του το αναγνωρίζω! Εχθές.....-πως να το πω- πήγε στο διαμέρισμα της Μελίνας όπου μένει η Νεφέλη....." άκρα σιωπή απλώθηκε στο τηλέφωνο, με την ανάσα του Αλέξη μονάχα ν'ακούγεται, βαριά, κοφτή, ανεπαίσθητη.
"Τίιιιιι είπεςςςς;;; Μου κάνεις πλάκα; Λέγε! Δεν είναι αστείο Νόρμαν!" σαν καμτσικιά διαπέρασε το τύμπανο του αυτιού του η φωνή του φίλου του καρφώνοντάς τον την ίδια στιγμή μέχρι την καρδιά. Γιατί ήξερε πώς ένιωθε τώρα εκείνος, την είχε ζήσει από πρώτο χέρι αυτή την ανημπόρια, την απόλυτη αδυναμία, την αποτυχία του να καταφέρεις να σώσεις αυτόν που αγαπάς πιο πολύ, του να παραμένεις απλός θεατής σ'ένα θέατρο που δεν σ'αφήνουν να παίξεις ούτε ως κομπάρσος!
"Αλέξη ηρέμησε.....Ξέρεις πως δεν θα τον άφηνα ποτέ να την πλησιάσει.....τον ξέρω άλλωστε πια καλά! Μην συγκρίνεις τις δύο ιστορίες Αλέξη! Η Νεφέλη δεν είναι Αναστασία, είναι εντελώς διαφορετική και κυρίως....δεν είναι ερωτευμένη μαζί του....."
"Ακόμα! Αυτό θέλεις να πεις έτσι; Λέγε λοιπόν! Τέλειωνε τη φράση σου να πάρει σαν άντρας! Δεν είμαι ηλίθιος! Ξέρω πολύ καλά τί είναι ικανός να ΄κάνει αν θυμάσαι!" κάγχασε ειρωνικά και πέταξε εκνευρισμένος το ποτήρι του ουίσκυ που κρατούσε στα χέρια λίγα μόνο εκατοστά μακριά από τον πίνακα της Νεφέλης....Πάγωσε....Τί έκανε Χριστέ μου! Δεν ήταν τέτοιος τύπος, δεν ήταν κανένας αλήτης που του άρεσε να δημιουργεί φασαρίες! Και όμως, τούτος ο Διονυσίου ήταν ικανός να τον οδηγήσει και στον φόνο ακόμα αυτή τη φορά να πάρει!
