Τα Καλοκαίρια της καρδιάς μου...

Κεφάλαιο 7

Αφιερωμένο στους priccessdiana, Style-in-fashion,

thodorispol, Rankatri...

Ο Αλέξης κοίταζε εκστατικός το μέρος αυτό που μόλις σήμερα είχε ανακαλύψει, θαρρείς και ήταν λιοντάρι έτοιμο να βρει το θήραμά του. Παρατήρησε τα αναρριχώμενα φυτά που κρέμονταν από τα μυτερά βράχια βάφοντάς τα πράσινα σε ορισμένα σημεία, τα γαλαζοπράσινα κρυστάλλινα νερά, τη χρυσαφένια άμμο που όμοιά της δεν είχε ξαναδεί και έκλεισε τα μάτια φέρνοντας στο μυαλό του την εικόνα της.

Ξαπλωμένη πάνω στην άμμο με τα χέρια ανοικτά πίσω, με μαλλιά βρεγμένα, μάτια κλειστά, μισάνοιχτα χείλη και μια έκφραση ατέλειωτης χαλάρωσης. Θυμάται να κρατάει την ανάσα του καθώς διαπίστωνε πως ήταν γυμνή, με την άμμο κολλημένη πάνω της, θαρρείς και προσπαθούσε να την προστατέψει από τα αδιάκριτα βλέμματα. Μα μάταια....Έπρεπε να το θυμάται αυτό, να το λέει διαρκώς στον εαυτό του πως ναι, τώρα πια η Νεφέλη ήταν γυναίκα! Όχι έφηβο, ανήλικο κορίτσι, μα γυναίκα με όλα τα χαρακτηριστικά του φύλου της να  αποκαλύπτονται σήμερα σ'όλο τους το μεγαλείο μπροστά του... Έστω και καλυμμένα, τα είδε όλα σήμερα ή μάλλον, μπορούσε να τα φανταστεί -να πάρει και να σηκώσει- αφού αυτό τελικά ήταν ό,τι χειρότερο! Γιατί η φαντασία, η αντρική αχαλίνωτη φαντασία, δεν άφησε ποτέ κανένα αρσενικό ήσυχο! σκεφτόταν ενώ θυμόταν την ίδια στιγμή  καθαρά το σχήμα του κορμιού της έτσι όπως βρισκόταν πριν λίγο μπροστά του, με όλη τη θηλυκότητά της να διαγράφεται σαν πίνακας ζωγραφικής.... 

Είχε κρατήσει και την ανάσα του ακόμα από φόβο μην τον καταλάβει εκείνη και είχε πασχίσει πολύ να δείχνει φυσιολογικός. Και τα κατάφερες μια χαρά αγόρι μου, μια χαρά αν λάβεις υπόψιν τις καταστάσεις! συνεχάρη τον εαυτό του ξεφυσώντας ανακουφισμένος που δεν είχε κάνει καμιά ηλιθιότητα παρασυρμένος από την αντρική του φύση, νομίζοντας στην αρχή πως ήταν οποιαδήποτε άλλη.... 

Και τότε...εντελώς ξαφνικά θυμήθηκε την Ντόροθυ! Εκείνη που είχε  να αγγίξει από την ημέρα που έφτασαν στο νησί και όμως, έδειχνε αξιοζήλευτη υπομονή, όφειλε να ομολογήσει. Διάολε! Τί μου συμβαίνει επιτέλους! γλίστρησε την παλάμη μέσα απ'τα μαλλιά του μα την ίδια στιγμή έδωσε την απάντηση... Ε δεν είχε περάσει και λίγα εδώ που τα λέμε! Και μόνο η επανασύνδεση με την παλιά παρέα ήταν αρκετή, πόσο μάλλον η πίεση στην δουλειά με τις ευθύνες που κρέμονταν πάνω του σαν δαμόκλειος σπάθη! χαμογέλασε θλιμμένα και σκέφτηκε αλήθεια πόσο διαφορετικές ήταν η Ντόροθυ και η Νεφέλη...