Η Νεφέλη, μετά από χρόνια μακριά του, συναντά και πάλι τον Αλέξη, τον εφηβικό και ανεκπλήρωτό της έρωτα. Ενήλικη πια, με τις πληγές του βαθιά ριζωμένες στην καρδιά της, πρέπει να προσποιηθεί πως τίποτε από εκείνον δεν μπορεί πια να την επηρεάσει. Μα...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Η Νεφέλη σηκώθηκε από το κρεβάτι πρώτη φορά πανεύκολα εδώ και ένα σχεδόν μήνα, πανέτοιμη να ετοιμαστεί για το δείπνο που της είχε πει ο Αλέξης με μια αδημονία που ξάφνιαζε και την ίδια. Μα ήταν το μέρος, αυτό το μυστηριακό, σαγηνευτικό τοπίο που την μάγευε και της έδινε μια πρωτόγνωρη ενέργεια ώστε το αποτέλεσμα σε μισή μόνο ώρα να είναι καταπληκτικό.
Κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέπτη καθώς φορούσε τώρα ένα κομψό μαύρο φόρεμα που αγκάλιαζε το κορμί της και έφτανε λίγο κάτω από το γόνατο, συμπλήρωσε ζιργκόν σκουλαρίκια και ένα αντίστοιχο βραχιόλι που έδενε όμορφα με το όλο σύνολο, μακριές μαύρες γόβες και ένα μικροσκοπικό μαύρο τσαντάκι, ενώ τα μαλλιά της, πιασμένα ψηλά σε ένα όμορφο σινιόν κότσο, τάιριαζαν πια γάντι με την περίπτωση...
Έτσι στις 7.30 ήταν πανέτοιμη να ξεκινήσει αυτή την μαγευτική περιπλάνησή της στο πρωτόγνωρα όμορφο κάστρο που την είχε φέρει ο Αλέξης....Και όταν άκουσε το ελαφρύ χτύπημα στην πόρτα, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τους χτύπους της καρδιάς της, ούτε να εμποδίσει το ελαφρύ τρέμουλο του κορμιού της καθώς μια γλυκιά αδημονία απλωνόταν σιγά σιγά πάνω του, ξέροντας πως αυτό που ξεκινούσε ήταν ένα καινούριο μακρύ ταξίδι συναισθημάτων.....τουλάχιστον για την ίδια...
Άνοιξέ την πόρτα επιφυλακτικά και έμεινε να κοιτάζει έκθαμβη τον άντρα που βρισκόταν πίσω της, ψηλό, αγέρωχο, βασανιστικά γοητευτικό, ντυμένο σ'ένα γκρι κουστούμι που τύλιγε ξεδιάντροπα το κορμί του αφήνοντας στην φαντασία της.....καμία λεπτομέρεια!
Από τους φαρδιούς τετράγωνους ώμους, μέχρι το ελαφρύ άνοιγμα του λευκού πουκαμίσου που αποκάλυπτε ένα καλογυμνασμένο στέρνο έως και τη ζώνη που δεμένη σφιχτά αναδείκνυε τη μέση και τους μυώδης γοφούς, όλος ήταν μια σκέτη κόλαση που έκανε την Νεφέλη να αναστενάξει σιγανά και να βρίσει ενδόμυχα τον εαυτό της για τις απρεπείς σκέψεις της. Ντροπή σου Νεφέλη! Είναι ο παιδικός σου φίλος! μια φωνούλα προσπαθούσε να την συνεφέρει μα μια άλλη της πήγαινε άξαφνα κόντρα... Τί λες παιδί μου; Τέτοιο μανούλι, παιδικός φίλος! Ημαρτον Θεέ μου! την κοντράρισε και ένιωσε ξαφνικά σαν να ήταν διχασμένη προσωπικότητα....
