Τα Καλοκαίρια της καρδιάς μου...

Κεφάλαιο 15

Αφιερωμένο στις aspakats & sonia_Al

«Άνοιξε τα μάτια της με μεγάλη δυσκολία, καθώς κάθε ίνα του κορμιού της ένιωθε ν' αντιστέκεται στην προσπάθειά της, θαρρείς και δεν ήταν ακόμη ώρα να ξυπνήσει.....Όλα τα έβλεπε θολά γύρω της, ενώ το μυαλό της δεν μπορούσε ακόμη να καταλάβει ούτε πού ήταν ούτε τι είχε συμβεί....

«Νεφέλη μου! Αγάπη μου τι κάνεις;» γύρισε και είδε μια αλαφιασμένη Μαργαρίτα να κάθεται δίπλα της και να της χαϊδεύει τα μαλλιά λες και κάτι κακό της είχε συμβεί.

«Μαργαρίτα....Τί.....τί συμβαίνει;» μουρμούρισε ακόμη πολύ κουρασμένη, ενώ με δυσκολία μπορούσε να μιλήσει....

«Μην ανησυχείς κορίτσι μου! Σε πήγαμε στο νοσοκομείο, μα ευτυχώς δεν ήταν τίποτε ανησυχητικό... Μάλλον υπερκόπωση μας είπαν οι γιατροί και σου συνέστησαν ξεκούραση για δύο εβδομάδες. Μάλιστα ενημερώσαμε ήδη την διευθύντριά σου η οποία είχε σκοπό να σου προτείνει άδεια για να ξεκουραστείς , ξέροντας και η ίδια από πρώτο χέρι πόσο πολύ κουράστηκες όλο αυτό τον καιρό...» μιλούσε τώρα η Μαργαρίτα μα εκείνη δεν καταλάβαινε γιατί χρησιμοποιούσε πληθυντικό.

«Ποιοι.....;»

«Εγώ και ο Αλέξης, ποιοι άλλοι;» της απάντησε λες και ήταν το φυσικότερο πράγμα στον κόσμο και τότε το παζλ των αναμνήσεών της άρχισε να μπαίνει στην θέση του και να την γεμίζει ακόμη περισσότερα ερωτηματικά.

«....Και επειδή σε ξέρω και βλέπω καθαρά πως δεν μπορείς ακόμη ούτε να μιλήσεις, θα σου τα πω όλα εγώ, εντάξει; Λοιπόν, στις οχτώ σήμερα το απόγευμα έλαβα ένα ξαφνικό τηλεφώνημα από τον Αλέξη, που με ενημέρωνε πως ήσουν στο διαμέρισμά του και δεν ένιωθες καλά. Εγώ τότε σε περίμενα στην καφετέρια όπως είχαμε κανονίσει, που ευτυχώς δεν απείχε παρά μερικά λεπτά από το διαμέρισμα του Αλέξη. Έτσι έφτασα γρήγορα και μαζί σε πήγαμε στο νοσοκομείο....Έπειτα σε φέραμε στο σπίτι σου και.....τα υπόλοιπα τα ξέρεις....» κατέληξε ήρεμα πια.

«Και ο Αλέξης; Είναι ακόμη εδώ;» την ρώτησε τώρα ανήσυχη.

«Όχι, τον έδιωξα πριν λίγο με το ζόρι! Νεφέλη μου, έπρεπε να τον έβλεπες πώς έκανε! Σαν μαινόμενος ταύρος μέχρι να τον ενημερώσουν για το τί σου συμβαίνει και έμοιαζε τόσο αγχωμένος που ειλικρινά, περισσότερο ανησύχησα για εκείνον! Μην μου θυμώνεις Νεφέλη μου, αλήθεια λέω...» μιλούσε τώρα αρκετά προβληματισμένη, αφηρημένη σχεδόν η φίλη της, τρέχοντας ολοφάνερα με το νου της πίσω, σ'εκείνες τις ώρες.