The Dangerous Boy|| Ft. Zayn Malik

•Chapter Eleven•

Zuchtend trok ik mijn kleren aan. Waarom droomde ik over Zayn... Over Zayn die me verdomme zoende. Ik schudde wild mijn hoofd. Ik laat het maar. Want ja, ik zou nooit maar dan ook echt nóóit op hem verliefd worden.

Tevreden keek ik in de spiegel. Snel pak ik nog een zwarte Beanie en zet hem op. Ik heb hem Edward genoemd. *Knipoog* Waarom? Geen idee.

Gapend trok ik mijn schoenen en jas aan en liep ik naar buiten. Met nog steeds de droom in mijn hoofd. Ik keek om me heen. Het is best laat in de morgen. Ik zuchtte.

Waarom heb ik geen vrienden. Waarom haat iedereen mij. Waarom huilde Louis. Veel vragen. Geen antwoorden. Maar de belangrijkste vraag is: Waarom droomde ik over Zayn. Weer liep ik verder. Wat als Zayn me vind. Mijn handen kropen frustreert in mijn haren. N-Nee. Hij zal me n-nooit vinden. Ik schudde mijn hoofd. Argg. Waarom denk ik zoveel na. Ik moet echt stoppen om zoveel na te denken.

Ik gromde. STOP MET DENKEN. Ik deed mijn ogen dicht. "Luister naar de stilte." "Laat jezelf gaan." "Luister naar dingen die andere mensen niet horen." Ik deed mijn ogen weer open. Ik voel me relaxt, heel relaxt. Ik glimlachte. Die lessen van die ninja mens is toch ergens goed voor.

Fluitend bleef ik lopen. Ik stopte bij een steegje. Het steegje "The Boy". Een rilling vloog over mijn rug. Zal ik het doen? Ja. Ik liep een stapje naar het steegje. Nee. Ik liep een stapje terug. Ja-Nee-Ja. Ik liep in het steegje en keek om me heen. Overal op de muren en zelfs op de grond is graffiti. Maar een zo'n schildering vind ik het mooist.

Met witte achtergrond en zwarte sierlijke letters. "Cool kids don't dance." Wie zou die geschilderd hebben? Ik schudde mijn hoofd en ik liep verder het steegje in. En voor je iets raars denkt. Het steegje is best lang voor een steegje. Het is meer een achterbuurt. Waar alleen van die gevaarlijke mensen wonen. En ik weet dat het te gevaarlijk is maar iets in me zegt dat ik hier in moet gaan.

Ik sta stil en spits mijn oren. Wat hoor ik? Ik zuchtte. Gekreun. En gegil. Ik schudde mijn hoofd. Waarom ben ik hiernaartoe gegaan?! Ik draaide me om en rende weg maar ik botste tegen iemand op. Geschrokken keek ik omhoog. Recht in bruine ogen. Luke! Ik gilde en sloeg mijn armen om hem heen. Ik hoorde Luke lichtjes zuchten en hij sloeg zijn armen ook om me heen.

'Hoe... Hoe gaat het?' Vroeg Luke laag maar heel zacht. Ik zuchtte.

'Je kent het verhaal volgends mij al. Door Jai.' Mompel ik.

Luke knikte droevig. Er gleed één traan langzaam over zijn wang. Ik schrok.

'Luke? Waarom huil je?' Vroeg ik. Luke zijn lip trilde lichtjes.

'Vermoord. Door L-Liam. Verraden. Jai en Beau. Alleen.' Haperde Luke huilend. Nu ik dit zo hoor bedoelt ie zeker: Beau en Jai hebben Liam verraden en zijn allebei vermoord door Liam en is Luke nu heel alleen in het huis. Wow. Ik trilde en knuffel Luke.

'Sshh... Niet huilen.' Mompel ik in zijn shirt. Luke snotterde en mompel iets. Ik fronste met tranen in mijn ogen. Ik kan er gewoon niet tegen als schattige mensen huilen okay!!

'Luke. Wat mompel je?' Vroeg ik vezorgt. Luke zijn bruine ogen staan doffer dan normaal.

'Wat doe je hier. Het is veel te gevaarlijk. Je kon allang dood zijn!' Riep Luke zachtjes in mijn oor. Ik haalde mijn schouders op.

'Geen idee. Kom Luke. Kom mee naar mijn huis.' Zei ik zachtjes. Luke glimlachte waterig en liep me achterna. Bij mijn huis aangekomen ging ik op de bank zitten en Luke plofte naast me. Het bleef stil. Het is geen "Akward" stilte. Maar een fijne. Bij Luke voel ik me fijn. Bij hem voelt het alsof hij mijn broer is.

Waarom zou Liam Beau en Jai vermoorden? Dat is gewoon niet normaal. Ik mis Niall en Louis. Maar Louis deed raar... Waarom gebeurt er nu zoveel in mijn saaie leventje!!

----

En? Vote? Comment? Fan?

Sorry dat het een beetje kort is. :)

Oh ik heb 1 nieuw boek geupdate. Please. Wil je het lezen/voten? Het nieuwe boek is: Radioactive

Oh je kan nog steeds vragen stellen en stel de karakters ook wat! Ik heb nog steeds Véél te weinig vragen. xx MoMo