Görevimiz Tehlike 《TEHLİKELİ OYUNLAR SERİSİ I 》TAMAMLANDI

36. { Yüzleşme/Gerçekler I }

Keyifli Okumalar :) Yorum ve beğenilerinizi bekliyorum :) Profilimde ki Teklifsiz Oyunlar ve Beyaz hikayelerime bakmadan geçmeyiniz :)

Bu bölümü başımın etini yiyen tatlı cadı kardeşime ithaf ediyorum :)

Sıkıntılı saatler atlatıldığında genç kızlar ve çocuklar hastaneye götürülmüştü. Bina temizlendikten sonra küçük bir iz bile bırakılmamıştı. Dünya bir pislikten daha arındığında geride kalan binadan göğe yükselen alevlerdi.

Korkut ve Enver bir süreliğine daha tedavilerin takibi ve kontrolü için Rusya'da kalırken, Dimitri Avril'i alarak Türkiye uçağıyla dönüyorlardı. Genç kız pencere kenarında sessizce bulutları izliyordu.

"Bir şeyler yemek ister misin?" Dimitri fazlasıyla ilgiliydi.

Genç kız olumsuz anlamda başını salladı. Az yiyor, az konuşuyor, az uyuyordu. Hala yaşananların etkisindeydi.

"Uyumama yardım eder misin?" Dimitri fazlasıyla şaşkındı. Günler sonra genç kız kendisinden ilk defa bir şey istiyordu. Genç kızın önüne düşmüş sarı saçlarını geriye doğru çekerek, "Tabi ki, yaparım." Dediğinde gerçekten genç kızın istediğini yapmak için bekliyordu.

Avrıl, başını Dimitri'nin göğsüne yaslayarak, gözlerini kapattı. Dimitri koluyla genç kızı sararak, biraz daha Avrıl'ı kendine çektiğinde genç kız bu sıcaklığı gerçekten sevmişti.

Üç saat boyunca Avrıl aralıksız Dimitri'nin göğsünde mışıl mışıl uyumuştu. Piste indiklerinde genç kızı uyandırmaya kıyamayan genç adam Avrıl'ı kucağına alarak, sarsmadan uçaktan inmişti.

***

Eric, havaalanında kardeşi ve Dimitri'yi beklerken dört dönüyordu. Günlerdir gözüne uyku girmemiş, Avrıl'a ulaşamayan anne ve babasına ne cevap vereceğini bilememişti. En sonunda çareyi benim yanımda Avrıl'ın telefonun bozuk diyerek oyalamayı başarmıştı.

Maria'nın Eric'in bir o yana bir bu yana gidip gelmelerinden başı dönmeye başlamıştı.

"Eric biraz oturmayı denesen canım başımı döndürdün," diyerek yakınan Maria kendilerine doğru gelen Kardeşi ve kucağında Avril'ı gördüğünde yüzünde tatlı bir gülümseme yayılmıştı.

Eric arkası dönük olduğu için gelenleri daha görememişti.

"Avril'ın iyi olduğunu kendi gözlerimle görmeden rahat edemeyeceğim," diyerek banka oturmuş, şakaklarını ovalamaya başlamıştı.

Maria muzipçe, "Görebilirsin, arkana bakman yeterli," dediğinde genç adamın oturduğu ile kalktığı bir olmuştu.

Hızla Dimitri'ye doğru ilerleyen Eric, endişeyle; "İyi mi?" diyerek sevgiyle Avril'in şakağına öpücük bırakmıştı.

"Uyuyor, endişelenecek bir şey yok."

Usul usul gözleri açılan Avril, ilk Dimitri'nin kara gözlerini görmüş, sonra abisinin turkuaz gözlerini gördüğünde utanmıştı. Uçaktan inmişlerdi ve Dimitri'nin kucağında buraya kadar gelmişti. Kollarını genç adamın boynundan çözerek, alçak sesle "Beni indire bilirsin," diyebilmişti.

Dimitri, pişkince "Neden? Rahat değil misin?" dediğinde genç kız adeta morarmıştı. Abisinin yanında bu adam nasıl böyle bir soru sorardı. Eric kaşlarını çatarken, Maria ikilinin bakışlarıyla birbirlerini yiyen haline gülmeden edememişti.

Dimitri sırıtıyor, Avril tıslıyordu. "İndir beni!"

Eric, Avril'i Dimitri'nin kucağından almak için uzanırken, Maria olaya el attı. Yandan yandan kardeşinin yanına yaklaşarak elini kardeşinin sert kol kasına koydu. "Dimitri hadi indir Avril'ı uyandığı için taşımana gerek yok canım," diyerek tatlılıkla gülümsemişti. Avril'ın gözleri kısılarak yırtıcılıkla Maria'nın elini koyduğu Dimitri'nin kol kasına bakarken, içinde bir şeyler tepinmeye başlamıştı. Canım mı demişti o? "Hayır! Yorgunum. Beni Dimitri arabaya kadar taşısın," dediğinde bu sefer tüm bakışlar Avrıl'e dönmüştü. Eric kaşlarını kaldırırken, Maria gülmemek için dudaklarını bastırıyordu. Dimitri'nin sırıtışı genişlemişti. "Abla, Avrıl beni hamal sandı galiba?" dediğinde Avrıl kedi gibi pusmuştu. Ne? Abla mı? Dudaklarını kemirme sırası Avrıldaydı.