En Güzel İmtihanimsin .

39.Bölüm

Sen benim bugünüm , yarınım ve geleceğimsin...
Sen benim yaşadığım 364 günümsün...

Rüzgar ' dan ;

Uçağa bindiğimden beri yanan yüreğimi , sızım sızım sızlayan vicdanimi ! nasıl anlatayım size...

Bir hiç uğrana küsmüş olduğum babami kaybetme korkusunu nasıl anlatayım.

Kafamı arkaya atmış gözlerimi kapatmıştım.
Derin derin nefesler ağlıyordum.
Çünkü artık aldığım nefes bile yetmiyordu.yetmiyordu
Yaslandığım bır çınar ağacın yıkılması durumu aklıma geldikce aldığım nefes yetmiyordu.

Küsmüştüm babama bir hiç uğruna hemde yeni bulduğum yeni baba demeye alıştığım babama değmez bir insan yüzüne küsmüştüm.

Insan düşünceler ile boğulur muydu ? Buğulurmus sevdiği insan gidince hemde küsmüş bir şekilde gidince boğulurmus.

Ne kadar zormuş sevdiğini kaybetme ihtimal.
Kaybetme ihtimali bu kadar zor ise kaybetmeyi düşünmek bile istemiyordu beynim aslında beyin istesede düşünürde gönül ona ızin vermiyordu.

Yanan yüreği söndürmek ne kadar zormuş , düşünceler ile savaşa girmiş beyni kurtarmak , yeni bulduğun sevdiğini kaybetmek.
Herşeye rağmen güçlü olmak zorunda olmak ne kadar zormuş.
Yine de bunlara rağmen susmak.

Susarmiş gönül her zaman susar yüreğin acisa susar ,kanarsa susar , içinde fırtına kopsa susar.
Susarmiş insan her şeye rağmen.
Bende öyleydim susuyordum herşeye rağmen.

Düşüncelerle savaş vermiş iken uykuya dalmışım bazen insanın günlerce uyuyasi gelirdi ya ışte ben böyleydim bugün ama sadece bugün.
Uyuyum , uyandığımda herşey ama herşey geçmiş olsun.
Ve bu olaylar geçmişte kalsın.
Ama şöyle bir şeyde var geçmiş geçmişte kalsada gönülde daha dün gibi kalıyor.

Belki rüya belki gerçek ama yine annem var bu rüyadan belki de acı ile annemin hayalini görüyorum.
Zaten ben onu hayallerimde yaşatmıyor muyum?

"Cihanim bakıyorumda yine isyana koşmaya hazır yüreğin."

Yine öğütler verdiğine göre rüyanın en güzel halindeyim rüyam da annem olduğu zaman acı bir gün bile tatlı geliyordu bana.

"Bak cihanım sana hep söylüyorum hayat istediğimiz kadar tatlı değil.
Sandığımız kadar da acı değil."

Annem benim ne kadar gerçek dolusun hayatta olsan demek bana hep böyle öğütler verirdın...
Ne kadar güzelmiş bir inasan annesi olması hayal bile olsa.
Zaten benim dünya hep siyahlarla doluydu ama benim hep mavi hayallerim vardı.
Sizce normal miydi ? Siyahlar dolu şu hayatta mavi hayallerin olması.

Bence normallerdi çünkü o mavi hayallerimde sevdiklerim vardı.
Annem vardı , babam vardı , Minam vardı , Eslem vardı ve can dostum Deniz vardı.
Onlar benim siyahlarla dolu dünyamda mavi hayallerim idi.

Annem gitmişti ya ben rüyamda bile bunları düşünüyor olmamdan ne kadar sevdiğim anlaşılıyordu aslında.

Bugün şu nu anladım da insan bir misafir imiş dünyada yanan yürekler , akan göz yaşı emanet imiş sana.
Gelmişsin handa dinleniyormuşsun ölünce gidecekmişsin yeni hayatta.
Gerçek dünya ile kovusmaya.
Ne kadar kötü misafir olursan bu dünyada o kadar acı çekerimiş insan öteki dünyada.
Bugün anlamıştı bu yürek bana ait olan herşeyin aslında bana ait olmadığını.
Şu acı ile yanan yürek bile bana ait değilken sevdiğim.bile bana ait değilmiş...

Şimdi siz diyorsunuz ki bir insan rüyasında bunları nasıl düşünür.
Düşünür kardeşlerim ! Düşünür Dostlarlarım ! Derdime ortak olan can kardeşlerim...
Eğer bir insanin dünyasına sığmayacak kadar acısı varsa düşünürdü rüyada bile olsa acı ile yanan yüreğini düşünürdü.