Love Is Secret-GASTINA 1&2

11.

-Ramiro.
-To jest ten Ramiro?
-Ej Nina co ty. Nie poznajesz mnie?
-Wyjdź stąd!
-Gaston spokojnie. Mam amnezje. Po co tu przyszedłeś?
-Chciałem Cię przeprosić bo przeze mnie w sumie wpadłaś pod samochód.
-Wybaczam. Jednak muszę Cię o coś spytać. Kochasz mnie?
-Tak- spojrzałam na Gastona a On na mnie po czym wstał
-Pogadajcie sobie. Idę do reszty i opowiem im wszystko
-Gaston- on się tylko uśmiechnął i wyszedł. Zostawił mnie z nim. Ale muszę się wszystkiego dowiedzieć. Ramiro nie pytając o moją zgodę usiadł na łóżko.
-Na prawdę Cię kocham Nina- widzę że przybliża się do mnie. Co ja mam zrobić? Muszę sprawdzić co do niego czuję więc mu uległam i zaczęliśmy się całować. Dziwne uczucie. Myślałam że czuje się coś w środku. A czułam jakąś pustkę. Może dlatego że go nie pamiętam. Od razu się od niego oderwałam.
-Nie Ramiro...Ja Cie nie kocham..
-To pokochasz.
-Nie
-Nina..pokochasz- tym razem był bardziej nachalny z tym całowaniem. Gdy chciałam się wyrwać usiadł na mnie. Sprytny. Nie mam zbyt dużo siły by go zepchnąć. Więc pozostaje mi tylko jedno.
*GASTON*
Miałem iść do lekarza i do reszty ale jednak to uczucie jest silniejsze. Wróciłem się. Zobaczyłem Ramiro siedzącego na Ninie. Całuje ją. Od razu go zepchnąłem z niej.
-Odwal się!
-Jesteś nienormalny! Nie zmuszaj jej do niczego! To jest ta twoja miłość? Wyjdź za nim nie będziesz potrzebował lekarza!
-Spokojnie. Miło było. Do zobaczenia Nina.
-Żegnam! Nina wszystko w porządku?- przytuliłem się do niej.
*Nina*
Mocno go uścisnęłam. Nie chciałam go nigdzie puścić. Uratował mnie. Kto wie jakby to się dalej potoczyło. Ramiro to dupek i nikt więcej. Chcę by Gaston ze mną został już na zawsze.
-Zostaniesz dziś tutaj na noc?
-Nie będzie musiał.
-Mama?Jak to?
- Wracasz do domu- po chwili wszyscy byli uśmiechnięci.
-To w takim razie Gaston wraca ze mną do domu- Złapałam jego rękę i nie mam zamiaru już nigdy go puścić. O nie. Będzie tylko mój. Spojrzałam na rodziców wzrokiem smutnego psa.
-No dobrze. Mamy pokój gościnny. Gaston co ty na to by zostać u nas na noc?
- A mogę?
-Skoro córka tego chce to tak
-No dobrze.
-Cudownie! Dziękuję mamo.

Lekarz powiedział że po kilku dniach powinnam sobie wszystko przypomnieć. Nie odzywam się do Ramiro. Nie chcę go znać tak na prawdę. Chcę być z Gastonem i powiedzieć mu co do niego czuje. Te ciepło gdy jest już obok mnie może oznaczać tylko jedno. Kocham go i to się nie zmieni. Niestety Lunita musiała wracać. Matteo przychodzi do mnie razem z Gastonem. Oboje dotrzymują mi towarzystwa przez co nie mogę narzekać na nudę. We dwójkę oni są przezabawni i uroczy. Mam wspaniałych przyjaciół i nie chciałabym by się to wszystko zmieniło.
-Kochana zjedz śniadanie. Zaraz przyjdzie Gaston z Matteo
-Nie dam rady mamo
-A co to za siniaki na skórze? Od czego to?
-Nie wiem ale mam je tu, tu, tu i tu
-Może pójdziemy z tym do lekarza?
-To tylko siniaki ...mamo. Zamaskuje zaraz korektorem i będzie po sprawie.
Leciała mi dzisiaj również krew z nosa ale uznałam że lepiej nie mówić wszystkiego mamie bo by się bardziej martwiła. A to jest niepotrzebne. Póki żyję nic mi nie jest.
-Nina kochana
-Gaston! Matteo! Witajcie!- muszę przyznać że te siniaki przeszkadzają w przytulaniu się.
-Co jest? Wszystko w porządku?
-Tak tak. Chodźcie. Obejrzymy coś dzisiaj?
-Pewnie. Chodźmy poszukać.
-Tu jest laptop. Wy poszukajcie coś z humorem a ja pójdę do łazienki- strasznie mi duszno. Obmyłam twarz zimną wodą by trochę się ochłodzić. Nie wspomnę o głowie która mi pęka. Co się ze mną dzieje. Problemy z ciśnieniem? Na razie muszę udawać że wszystko jest dobrze. Kto wie co się dzieje. Zaczynam już się trochę bać...Ale lepiej wrócić do nich z uśmiechem na twarzy i wmawiać sobie że wszystko jest w porządku.
-Dobrze się czujesz Ninuś?- Gaston taki kochany
-Tak a co?
-Jesteś blada
-Ona ostatnio ciągle jest blada
-No właśnie. Wszystko jest dobrze. Nie martwcie się tak. To co oglądamy?
-Jasne
-To ja przyniosę popcorn.- Podniosłam się. Chyba za szybko wstałam bo po chwili opadłam na ziemię. Słyszę swoje imię i zamykam oczy.