Together we'll make it!

Hoe alles begon..

Langzaam pak ik mijn skateboard op. Stilte... Er klopt iets niet. Boven mij reizen de hoge gebouwen uit naar de inmiddels grijs worrdende lucht van New York. Het enige wat ik hoor, is het loeien van de wind. Langzaam loop ik verder. De stappen weerklinken hol tegen de gebouwen. Als ik om me een kijk, zie ik niets dan chaos. Op straat is het één grote ravage. Auto's staan midden op straat stil, overal liggen spullen, maar er is geen mens te zien. Iedereen is verdwenen, de hele mensheid is in rook opgegaan.  Dit kan toch niet zomaar gebueren? De angst vult mijn hele lichaam, het waait nu nog harder en de lucht is nu pikzwart. Ik hou mijn jas dicht, het begint steeds kouder te worden. Wanhopig hef ik mijn handen in de lucht. Dit kan niet waar zijn, het is allemaal een droom.

Plotseling doorbreekt een gil de stilte. Een schot klinkt. Mijn voeten beginnen automatisch te lopen in de richting van het geluid, ik kan ze niet tegenhouden. Daarverderop zijn mensen, mensen die me kunnen helpen, die mijn vragen kunnen beantwoorden. In paniek begin ik nog harder te lopen, ik ben er nu bijna. Ik kan stemmen horen, wanhopige stemmen die smeken om genade. Het geschreeuw van een menigte. Nog 2 straten, ik pak mijn skateboard en wil er net op springen, als 2 handen mij beetpakken en optillen. "Snel, het is daar niet veilig!" Ik probeer om te kijken maar ik word meegetrokken. Net op tijd, op de plek waar ik net stond is nu een groot gapend gat. Net als ik weer terug de straat op wil lopen, komt er een enorme vuurbal op me af. Ik probeer weg te duiken, en klap met mijn hoofd hard op de straat. Het laatste wat ik hoor, is het loeien van het luchtalarm. Dan wordt alles zwart..