Together we'll make it!

Geheugenverlies?

Met open mond kijken Cat en ik Jack aan. "Wie wij zijn?" stottert Cat. "we trekken alweken met zn allen door de bergen om te vluchten voor de stormen, is dit een grap?" Jack staat op, ons nog steeds vreemd aankijkend. "Waar heb je het over? Ik ken jullie niet!" Ik doe een stap naar voren, "Alsjeblieft Jack zeg dat dit een grap is". "Het is geen grap, ik ken jullie niet, waarom doet mijn hoofd zo'n pijn? Ik verga van de koppijn! Waar is hier ergens een doktor?' "Als we dat hadden geweten waren we er al lang met je heengegaan". Ik trek Cat mee een afstandje van Jack vandaan, "Cat, ik denk.. ik denk dat hij geheugenverlies heeft, dan weet je niet meer wie je zelf bent enzo.. Wat moeten we doen?" We kijken naar Jack die dom om zich heen staat te kijken en af en toe een paar wankele stappen doet. "Laten we hier een tijdje blijven, en kijken of hij zijn geheugen terugkrijgt, we kunnen nu toch niet verder want hij is de enige die weet waar de bunker is". "shitt, dat is waar ook!", ik zucht. Waarom hebben we er niet aan gedacht om aan Jack te vragen waar die bunker is, misschien krijgt Jack zijn geheugen helemaal niet meer terug, dan zijn we verloren. "Gelukkig leefti nog, zegt Cat in een poging om optismitisch te zijn. 

Ik loop naar Jack toe. "Jack, kom eens even mee, ik moet je wat vertellen". Ik vertel hem het hele verhaal, over de stormen, waar we Cat vonden enzovoort. Uiteindelijk eindig ik met hem vertellen dat hij waarschijnlijk geheugenverlies heeft ,en veel moet rustten zodat zijn hoofd weer kan genezen. Hij kijkt me spottend aan, "Geheugenverlies? Geloof je het zelf? En die stormen, zoiets zou nooit gebeuren in Amerika..Ik moet zo snel mogelijk terug naar de bewoonde wereld om een doktor te vinden, en als ik jou was zou ik jou ook maar even laten nakijken", hij tikt tegen zijn hoofd. "Ik ben hier weg", en hij loopt de grot uit. Buiten kijkt Cat hem vreemd aan, en werpt dan een blik op mij. Ik laat moedeloos mijn hoofd op mn knieën zakken, en de moed zakt me al helemaal in de schoenen als ik voel hoe de grond begint te trillen. Verderorp blijft Jack stilstaan, en hij tuurt in de verte. Ik loop naar buiten en zie hoe in de verte dikke wolken samenpakken. Ze worden steeds groter en groter. De grond trilt weer. Jack komt teruglopen.

"Ehh... zijn dat die stormen waar jullie het over hadden? Toch wel heftiger dan ik dacht eigenlijk.. Die doktor kan nog wel even wachten." Cat grijpt in paniek mijn hand, "Aubrey wat moeten we doen? Jack kan niet goed lopen.. waar moeten we heen?". Ik kijk naar Jack en Cat.. Hun hoopvolle gezichten. Alsof ik de oplossing weet! Ik heb geen idee waar we heen moeten, wat we moeten doen, hoe Jack zijn geheugen terug zal krijgen. Ik kijk om me heen, denk na..... denk na wat moeten we doen?  Ik kijk naar de storm, de bliksemflitsen die uit de wolken naar buiten komen, en ik neem een besluitt. "We gaan terug de grot in, kijk of er gangen zijn die ergens naar toe leidden, dan gaan we onder de grond." Cat loopt meteen terug naar de grot en heeft al snel iets gevonden. We liepen de gang in, en op de tast zochten we een weg naar beneden. De zaklamp had het de vorige dag  begeven en we zagen geen hand voor ogen. Het enige wat ik hoorde waren de voetstappen van Cat voor me en die van Jack achter me. Af en toe riepen we wat woorden om te controren of iedereen er nog was. Natuurlijk, ik had kunnen weten dat dit fout kon gaan, Jack die maar net op zijn benen kon staan, we waren allemaal uitgeput, hongerig en dorstig en dan zonder zaklamp de grotten in. Af en toe vielen er naast ons wat stenen door het trillen van de grond. Cat kon op een gegeven moment echt niet meer verder, dus we gingen op de grond zitten, dicht tegen elkaar aan, om te wachten op wat komen zou. Dat wachten duurde niet lang....