Together we'll make it!

De Vijfde Storm

De grond begint steeds heviger te trillen, en we kruipen dicht tegen elkaar aan. Met angstige ogen kijken we om ons heen. Er beginnen stenen op de grond te vallen. Jack kijkt me weer aan met die vreemde blik. Hij probeert zich vast te herinneren wie we zijn. "Aubrey? Ik wil niet dood". Cat kijkt me aan met betraande ogen en legt haar hoofd of mijn schouder. Ik sla mijn arm om me heen, en ga dichter tegen Jack aanzitten. Hij fluistert wat in mijn oor. Ik kan het niet horen en probeer dichter bij te komen. Maar een enorme knal zorgt ervoor dat ik terugdeins, en net op tijd, een rotsblok valt op de plek waar ik net zat. Ik pak Cat bij dr arm en sta op, "Jack, we moeten gaan, we zijn hier niet veilig, de grot staat op instorten kom mee". Hij pakt mijn arm, en trekt me mee. "Volg mij, we moeten naar boven". En hij begint te lopen. Door allerlei gangen, soms moeten we kruipen omdat het zo laag is, soms gaan we door de meest schitterende grotten, één keer moeten we zelfs een eindje zwemmen. Ik weet niet hoe hij het gedaan heeft, maar we kwamen buiten, en waar! Precies op de top van de berg. Onder ons horen we het instorten van de verschillende grotten, en een stofwolk komt uit de gang waar we net vandaan kwamen. Ik haal opgelucht adem, maar dan zie ik de storm die recht op ons afkomt. "Jack, wat moeten we nu? De storm komt eraan, en we kunnen nergens heen!" 

"Aubrey, kijk even goed naar de storm". Hij kijkt me met indringende blik aan. Ik tuur in de verte en bestudeer de storm. Het is een grote zwarte wolk, met bliksem, meer zie ik niet. "Wat bedoel je? Ik snap je niet.. ". De storm zorgt er alleen voor dat alles instort, maar voor ons is het geen gevaar." Ik kijk wat beter, en zie inderdaad dat hij gelijk heeft. Tenminste, ik hoop dat hij gelijk heeft, want anders zijn we over een paar minuten allemaal dood. Jack neemt weer het woord. "Oke, dus dit is wat we gaan doen. We gaan hier gewoon in een kringetje zitten, en wachten tot de storm voorbij is, simpel toch?". Cat kijkt me een beetje vreemd aan, maar ik geef haar een knikje om te laten zien dat alles goed is. Dus we gaan in de kring zitten, terwijl we elkaars handen vasthouden en wachten op de storm. Die komt al gauw, om ons heen word het helemaal zwart, en ik zie niks meer. Wat het rare is, ik hoor ook niks. Het is doodstil in de wolk. Na een tijdje voelt het zelfs alsof ik zweef. Zweven in een grote donkere ruimte waar je niks kunt horen is trouwens geen pretje kan ik je vertellen. Het lijkt net of alles weg is. Na een tijdje begin ik zelfs te denken dat ik dood ben. 

Na een tijdje zie ik in de verte een lichtje, wat steeds groter wordt. Ik probeer erheen ze zweven, maar ik kan er niet dichterbij komen. Ik zal moeten wachten tot het lichtje bij mij is. Dat duurt gelukkig niet lang, het lichtje komt recht op me af en als het bij me is ontploft het in een grote flits die me verblind. Ik knipper met mijn ogen en probeer te zien waar ik ben. Om me heen zie ik gras, en als ik me omdraai zie ik de storm achter me verdwijnen. Ik ben er doorheen! Ik heb de storm overleefd. Waar zijn Cat, en Jack! Achter me hoor ik een raar geluid, een knal en een plof, en verderop zie ik ook Jack uit de wolk komen. En Cat? Ik begin al ongerust te worden als ik ook Cat uit de wolk zie vallen. "Jack we hebben het overleefd!" Ik ren blij naar hem toe, en in een opwelling geef ik hem een zoen. Samen vallen we in het gras.

"De rivier", fluistert Jack. Ik kijk hem vreemd aan. "rivier? Wat bedoel je". '"Aubrey, volgens mij komt mijn geheugen weer terug! De rivier, dat is waar ik je voor het eerst kustte!" Met open mond kijk ik hem aan. Dat klopt, fluister ik blij terug.

xxxx

bedankt voor het lezen1