Together we'll make it!

Geluksmomentje

Dolblij geef ik Jack een knuffel. Cat komt erbij staan en roept; "Je had gelijk! We zijn door de storm heen, en het deed helemaal geen pijn, ik voelde niks, en ik ben nog precies dezelfde!" Ik went me weer tot Jack. Jack, je moet me echt vertellen waar die bunker is, als er iets met iemand van ons gebeurt, of we elkaar kwijtraken, moeten we weten waar we heen moeten! Jack denkt even na en knikt dan. "Je hebt gelijk, ik maak wel een kaart, een soort schatkaart", en hij glimlacht even op die leuke manier zoals alleen hij dat kan.

Hij begint iets te zoeken wat hij kan gebruiken, en ik ga met Cat iets eetbaars zoeken, want we beginnen nu toch wel honger te krijgen. We hebben een paar bessenstruiken leeggeplukt als Cat begint te gillen.

"Aubreeeyy! Kom dit moet je zienn, sneller, sneller! Aubrey!" Ik kom bezorgd naar haar toe lopen, bang dat er weer een nieuwe storm aankomt, en zucht opgelucht als ik zie dat het alleen maar om een klein wezentje gaat. En wat voor wezentje, als ik dichter bij kom kan ik zien wat het is.

Een klein aapje zit op de grond. "Hoe komt die hier nou weer?!" roep ik verwonderd uit. Een aap in de bergen, kan het nog gekker. Als ik dichterbij loop zie ik dacht het pootje in een rare houding ligt. Cat pakt het zorgvuldig op terwijl het het diertje geruststellend in het oor fluisterd. "Cat, sorry, maar we kunnen dat diertje echt niet meenemen wantt... ". Cats smekende ogen brengen me het zwijgen op. Haar grote, glimmende ogen vullen zich met tranen, als het diertje begint te kermen als ze zijn pootje aanraakt. "Aubreyy, mag ik hem hebben? Alsjeblieft? Ik zal zelf eten voor hem zoeken en je zult geen last van hem hebben en alsjeblieft? Dan noem ik hem ehm... Jack". Ik stem toe en loop daarna terug om te kijken of Jack nog oke is en om het te vertellen over het nieuwe diertje. 

S'avonds zitten we bij een vuurtje bessen te eten, en presenteert Jack zijn nieuwe kaart. Cats aandacht gaat voornamelijk uit naar haar aapje, terwijl ze hem besjes voert. Jack heeft zijn pootje verbonden en het aapje kijkt met glimoogjes om zich heen. Ik richt me op Jack en probeer hem te helpen om zijn geheugen terug te krijgen, door hem kleine stukjes van ons avontuur beetje bij beetje te vertellen. Hij stelt tussendoor allerlei onzinnige vragen, die helemaal nergens op slaan, en na een tijdje geef ik het zuchtend op en probeer ik een comfortabele houding te vinden op de stenen ondergrond, wat erg moeilijk is. 

Na een tijdje komt Jack naast me liggen. 'Hey", begint hij, en ik weet dat hij iets wil gaan vertellen. "Het is erg moeilijk weetje, om geheugen terug te krijgen. Ik geloof het wel, maar het past niet in mijn geheugen. Jullie waren totale vreemden voor mij". Ik kijk hem begrijpend aan, "en dan ben je opeens mijn vriend". Hij knikt. "Het is makkelijker om.. de nieuwe herinneringen te onthouden en te maken, dan komen de oude vanzelf terug. Zoals vanmiddag, ik herinner me nog steeds hoe jij me kuste, en hoe je...."Zijn woorden vergaan als ik mijn lippen weer op de zijne druk. Van alles gaat er door me heen, en we stoppen pas weer als ik moet glimlachen, en Jack zeg: "Dat dus". Ik nestel me tegen hem aan. Nieuwe herinneringen maken, goed plan. Ik glimlach nog als ik tegen hem in slaap val. 

yeahh gelukt ik heb weer wat geschreven :))) ik hoop dat jullie het leuk vonden, ik draag dit verhaal op aan LOVE_YouMakeMeStrong omdat zij er simpelweg voor heeft gezorgd dat ik weer ging schrijven. 

xxx 

Me