Kto tu jest Gwiazdą?

-1-

Pierwszy dzień. W tym dniu warto zrobić dobre wrażenie na innych. Niestety, w drodze do szkoły potknąłem się cały byłem w błocie. Potem ochlapał mnie jakiś samochód, a rodzice nie dali mi pieniędzy na drugie śniadanie. Cały dzień był taki męczący, że czym prędzej chciałem uciec do domu.

Wychodzę ze szkoły, pada deszcz i w pewnym momencie zauważam ją.
Dziewczyna wygląda jak anioł. Na ustach ma uśmiech i śmieje się w głos. Jej piękne ciemne włosy są przemoknięte do suchej nitki, jednak ona nie przejmuje się tym. Niesamowicie fiołkowe oczy biją jakimś pięknym, nieokreślonym mi, blaskiem.
Nie mogę oderwać od niej wzroku.
Zaczynam o niej rozmyślać.

Jak ona miała na imię? Kim ona jest? Co lubi?

Nagle przechodzi obok mnie i trąca mocno ramieniem, tak, że upada. Podnoszę głowę i widzę ją. Moją piękność.

— Przepraszam, nie zauważyłam cię. — Zarumieniła się słodko. —Jestem Marinette, a ty? — zapytała, wyciągając przed siebie dłoń.

— Ja mam na imię Nathaniel — odpowiadam tak, że prawie mnie nie słyszy.

— Do zobaczenia jutro w szkole, Nath! —wykrzyknęła, odchodząc w stronę ratusza.

Nath, jak pięknie zdrobniła moje imię. Nikt tak do mnie nie mówił, chyba że moja mama, ale to przeszłość. Teraz muszę wymyślić plan jak się z nią umówić. Przecież nie mogę tak po prostu do niej podejść i zapytać się o to, czy pójdzie ze mną na randkę.

— Ha ha ha! Kogo my tu mamy? — Nagle zza muru wyłoniła się blondwłosa dziewczyna. — Biedny Nathaniel, chyba zakochał się w naszej Marinette.

— Skąd to wiesz?— zapytałem, kipiąc ze złości.

— I tak nie masz u niej szans. Jesteś tylko zwykłym, biednym Nathanielem. Nawet taka wywłoka jak ona nie jest w stanie cię pokochać! — Zaśmiała się szyderczo. — Zapamiętaj to sobie!

I odeszła, a wraz z nią moje nadzieje i pewność siebie na miłość pewnej ciemnowłosej dziewczyny...