Kto tu jest Gwiazdą?

-11-

Promienie słońca, które wydobywały się z okna, drażniły moje oczy. W końcu musiałem wstać, więc przetarłem oczy i sprawdziłem godzinę w telefonie. W pół do dwunastej. Pora wykorzystać ten ostatni wolny dzień od szkoły i spędzić go jak najlepiej. Przeglądając telefon, zauważyłem, że mam kilka wiadomości od mojej... Chloé. Dwie pierwsze były normalne, czyli typu "hey" ; "jak się spało", a trzecia zaciekawiła mnie najbardziej.

o której spotykamy się na rysowanie mnie?
Nie wiedziałem, co powiedzieć, co odpisać. Ona wzięła to na poważnie, a ja tylko tak głupio palnąłem, aby mieć jakiś temat do rozmowy. Po nerwowych kilku minutach odpisałem jej, że chętnie się z nią spotkam. Odpowiedź otrzymałem po chwili. Czytając ją, zrobiło mi się gorąco.

więc o czternastej u mnie. tata będzie w swoim biurze, nie będzie nam przeszkadzał. weź szkicownik i ołówek.

Miałem się spotkać z nią w jej domu, z jej ojcem...

*****

Ubrałem moje najlepsze ciuchy, to jest jakąś białą koszulę i dżinsy, a do tego bluzę, pomijając to, że jest ponad dwadzieścia stopni. Pewnym krokiem wyszedłem z mojego domu, uprzednio biorąc torbę z przyborami. Oczywiście, wiedziałem, gdzie znajduje się dom Chloé, bo jest to druga z największych rezydencji w Paryżu. Na miejscu pierwszym jest dom Adriena, nie, żebym miał jakąś rangę. Droga zajęła mi około dziesięć minut. Stojąc przed bramą, zacząłem myśleć, czy nie powinienem był kupić coś mojej wybrance albo jej ojcu. Podszedłem do ogromnych beżowych drzwi i zapukałem. Cały się trzęsłem z nerwów, jednak, gdy otworzyła mi Chloé, uspokoiłem się.

— Cześć! Już jesteś! — ucieszyła się i cofnęła się, robiąc miejsce. — Wejdź.

Posłusznie wszedłem do ogromnego holu i zdjąłem buty. Chloé zaprosiła mnie do swojego pokoju, co okropnie mnie zdziwiło, bo myślałem, że przedstawi mnie swojemu ojcu.

— Tutaj jest moje królestwo — powiedziała, otwierając drzwi prowadzące do pokoju.

Był inny niż się mogłem się spodziewać. Było zbyt mało różu, a za to więcej żółci i beżu. Wchodząc, zdjąłem bluzę i usiadłem na krześle.

— Więc, jeśli chcesz, abym Ci pozowała, lepiej powiedz mi, co mam zrobić — uśmiechnęła się ciepło.

Bałem się, że zaraz ktoś wejdzie i zniszczy ten nasz moment.

— Myślę, że powinnaś... usiąść na krześle i pozować — odrzekłem, jednak po zobaczeniu jej miny, zacząłem tłumaczyć dalej. — Po prostu bądź sobą, wyglądaj jak najlepiej, to Ci świetnie wychodzi.

— Dzięki za komplement — powiedziała i rozpuściła swoje włosy. Miała na sobie białe spodnie i żółty podkoszulek, w którym wyglądała zjawiskowo.

Gdy Chloé wybrała już pozę, czyli jedną ręką podnosiła kosmyki włosów do góry, a drugą oparła na lewym biodrze, zabrałem się do pracy. Wyjąłem szkicownik i ołówek, a następnie usiadłem przed nią. Najpierw narysowałem jej kontur twarzy, co nie było łatwe. Samo rysowanie jej twarzy zajęło około pół godziny i Chloé zaczęła się trochę niecierpliwić, więc przyspieszyłem. Rysowałem ją tylko od pasa w górę i gdy już kończyłem malować jej drugą dłoń, usłyszałem kogoś głos.

— Chloé! Jadę z Albertem do miasta, chcesz jechać z na... — W tym momencie Pan Bourgeois wszedł do pokoju i oniemiał.

Ja, chcąc zachować się jak gentleman, poszedłem do niego i podałem mu rękę.

— Dzień dobry, proszę pana. Ja nazywam się Nathaniel i jestem... — nie zdążyłem nawet dokończyć, gdyż ojciec Chloé wybuchnął gniewem.

— Jak śmiesz pokazywać się u mnie w domu, ty prostaku! Nie jesteś wart mojej Chloé! — krzyczał jak opętany, a gdy Chloé zaczęła mu tłumaczyć, że my nic takiego nie robimy, on kazał mi się wynosić.

— Ależ, proszę pana, ja tylko rysowałem Pana córkę na... projekt szkolny —  wymyśliłem jakąś wymówkę, jednak było już za późno, bo zostałem wyproszony z ich domu.

Rzuciłem Chloé ciche "pa" i wyszedłem stamtąd sponiewierany jak nigdy dotąd. Wracając zdołowany do domu, dostałem od niej SMSa o okropnej treści "Przepraszam, Nath", bo ja nie chciałem, aby mnie przepraszała. Ja po prostu chciałem być trochę dłużej w jej życiu, a przez tą wiadomość czułem, że nigdy tak się nie stanie.