Kto tu jest Gwiazdą?

-15-

Wstałem z uśmiechem na twarzy i pełen nadziei. Kolejny dzień w szkole, czyli dzień z moją dziewczyną. Wziąłem wszystko, co było mi potrzebne i poszedłem do szkoły. Zastanawiałem się nad Chloé, jest najfajniejszą dziewczyną jaką znam. Kocham ją, a ona kocha mnie. Czy to nie jest normalne? Dla mnie wydaje się to bardzo nienormalne, chociażby ze względu na to, że przecież ja to ja. Ciągle się użalam nad sobą jednak mam swoje powody. Cały świat jest przeciwko mnie. Serio.

Gdy dotarłem do szkoły, zobaczyłem ją jak idzie chodnikiem. Pobiegła do mnie i przytuliła jakbyśmy nie widzieli się co najmniej kilka miesięcy.

— Cześć! — powiedziałem nieśmiało, a ona uśmiechnęła się. Wziąłem ją za rękę i poszliśmy razem do szkoły. Jej nieśmiały wzrok wyrażał więcej niż jakieś słowa.

Bała się, co pomyślą inny, ja także. Jednak, gdy otworzyliśmy drzwi, wszyscy zaczęli wiwatować. Tak, z naszego powodu.

— Wiedzieliśmy, że będziecie razem! — krzyczeli jeden przez drugiego.

Mina Chloé zmieniła się i teraz było widać, że jest wzruszona. Mocniej zacisnąłem nasze dłonie i poszliśmy dalej. Chwilę później zauważyłem Adriena, wybiegającego z klasy — a za nim Marinette.

Usiedliśmy razem w ławce, czego nie chciałem, ale dziewczyna przekonała mnie. Sprawialiśmy wrażenie pary idealnej, jednak czy tak było? Mogę powiedzieć, że tak, ale nie będzie to stuprocentowa prawda. Po prostu ta jedna rzecz, o której nie wie, zmieniłaby wszystko, a ja chciałem, żeby było tak jak teraz. Tak, teraz jest cudownie.

Nagle Chloé podsunęła mi pod nos mój szkicownik, więc postanowiłem narysować to, co do niej czuje. W tym jestem najlepszy, w rysowaniu. Ołówkiem robiłem szkic, mnie i Chloé na hamaku, co zapewne nigdy się nie zdarzy... Łzy mi napłynęły do oczu. NATH! POZYTYWNIE, myśl pozytywnie. Zagłębiłem się w rysunek i na koniec lekcji oddałem go Chloé. Ta, jak zawsze, ucieszyła się. Chcę , aby nasza miłość trwała wiecznie, czy tak wiele pragnę?!