☆ YİNE YALNIZ ☆

#31 {Canlı Kalan Tek Yanımsın}

Bölüm Playlist ;

Avril Lavigne - Everybody Hurt.

Karmaşık bir hayat, yeni kapılara her daim kapalıdır.Yeni hayatlara, yeni insan ve yeni hatalara.Hatalar, bizi biz yapanlardı.Acılar ise bizi bizden alanlardı.Gökkuşağı misali hayatımızdan gelip geçen insanlar vardı.Ve biz o insanların, her zerresine muhtaçtık.Belki de, en büyük acizliğimiz buydu.Geçici insanlara, muhtaç olmak.Geçip gitmelerine, takılı kalmak.Hatalar zindanında, tutsak kalmak.

Basit ve güçsüz insanlar, her acı verici olayda intihara sürüklenirdi.Kimi ufak bir deneme, kimi hayatına son verme.Yıkılmış ve güçlü kalamayan insanlar ise, denemelere takılı kalmaz bile.Daha önce çok yara almıştır.Hayatına son vermesi ile, acıların da son bulacağına inanır.

İnanmak, çoğu zaman yanılmak, çoğu zaman ise mutlu bir sona ulaşmak.

Beklenen mutlu son.

Asla gelmeyecek olan bir sonu, beklemektense hayatıma son vermeyi tercih etmiştim.Belki de, tercih etmemiş ve buna sürüklenmiştim.

Herneyse.

Neyselere tutsak kalan hayatımız, bizi yakmaktansa yıkan bir cehennemdi.Cennet'in uzak kıyılarında olmak, tarifi imkansız bir sessizlikti.

Gözlerinin buğusunda takılı kalan o adam, hayatında iz bırakmış koca bir sırdır.Bunu sadece sen ve kalbin bilir.İkinizin ilk ortak sırrı belki de budur.İlk defa bu kadar hızlı attığı için heyecanlı olan kalbin, sana bu duyguyu tattırırken büyülenirsin.Koca bir büyünün içinde sürüklenir, gidersin.O adam sana geldiğinde ise nefesini tutar ve beklersin.Onun seni sevişini, seversin.Gözlerindeki aşkta takılı kalır ve daha çok seversin.Sonra gider ve sen bir daha güneş doğsun istemezsin.Güneşini söndüren adama tutsak kalır ve beklersin ama o beklediğine değmez ve asla gelmez.Sonra nefret edersin, severken nefret etmek kalbine ve vücuduna ağır gelir.Güçsüzleşir ve acizleşirsin ama sevmekten vazgeçmessin.

Vazgeçmek, zor bir sınavdı, unutmak ise son bir tutsaklıktı.Kendinizle kaldığınızda, yaşamak için bir sebebin olmadığını anlarsınız.Kaybettikçe, hayattan nefret edersiniz.Seni vurdukça, seni yaraladıkça ondan kurtulmak istersin.Kendinden nefret edersin ve ölmek istersin.Sonra kendine kızarsın, aciz olduğun için ama yeri gelir ölüm tek kaçış olur bedeninde.Benim de en doğru kaçışım ölümdü, sebebi ise nefretime tutsak Yalancı Kahramanım'dı.

Alevlerin sıcaklığı etrafımı sarmalamaya devam ederken, usulca yumdum gözlerimi.

Enkazlarla var olan bir hayat için, Ölüm kaçınılmazdı.

❀

"Gitmedin değil mi? Benden gittin, ama hayattan gitmedin değil mi? Gitme! Lütfen, yalvarırım gitme."

Kulağıma doğan uğultular, beynimde çınlıyordu ve bu dayanılmaz bir ağrı yaratıyordu.Bir haftadır böyle fısıltılar duyuyordum.Tepki vermek istiyordum ama veremiyordum.Belki de, korkuyordum.Gözlerimi açtığımda beni ne bekliyordu, hiçbir fikrim yoktu.

Kısacası, ölmeyi bile becerememiştim.

Derin bir soluk aldığımda, göğsümün üzerindeki ağırlığın anında kalktığını hissettim.

"Derin?"

Birkez daha derin bir nefes aldım ve usulca gözlerimi araladım.Birkaç saniye gözlerimi kırpıştırdıktan sonra, bakışlarım sağ tarafa kaydı.Onu görmemle, bakışlarım donuklaştı.