☆ YİNE YALNIZ ☆

#30 {Yalancı Kahraman}

Multimedya'daki video hikayeye aittir.Bir göz atın derim.

Not : Aşırı duygu yüklü bir bölümdür.

Bölüm Playlist ;

Taylor Swift - Safe and Sound

TNK -  Söyle Ruhum

We The Kings - Sad Song

Zaman kavramını yitirdiğim, bir boşlukta sürükleniyordum.Dün, bugün, yarın.. Hiçbirşey ifade etmiyordu, artık ezberimde.Ezberimi bozan, oydu.O'nun yalanları.Yalanlarına, yanılmalarım.Sevgi sözcüğü, büyük bir yüktü.Dilinin ucuna alanı, yakar kavururdu.Bazen ise koca bir başlangıca sürüklerdi.Sonu olmayan bir başlangıç.Ya da sonu olamayan, sonsuz bir başlangıç.

Başlangıç'ını yitiren bir insanın, sonu kaçınılmazdı.Başlangıç noktam, kayıptı.Kalbimin saklı yerlerinin sahibi, kayıptı.Kendi içimde kayıptı.Onun varlığı ilaçtı yokluğu ise, yoktu bile.Yokluğu, yok olmama sebepti.

O, yok olmama sebepti.

Bir uçurum kenarında kurtarıcısını bekleyen, o başrol kızdım ben.Hastane kapısında bir mucize bekleyen, o anneydim.Bir avuç insana muhtaç, o deliydim.Yağmura tutsak, topraktım ben.Yangına aşık, bir avuç alevdim.

Tüm hücrelerimi sarmalayan hüzün, gücüyle övünüyordu karşımda.Ben ise sadece izliyordum.İzlemeye tutsak kalıyordum.Kaçsam, kaçamıyordum.Çünkü nereye gidersem gideyim, o benimleydi.Eksikliği yasak, bir parçamdı.Ve ben gücüyle övünen hüznüme muhtaçtım.Beni hayatta tutan oydu.

Hüzünlerim..

Hüzün neydi?

Neye sebep olurdu?

Ne sebep olurdu hüzne?

Kim sebep olurdu?

Benim hüznümün adresi tekti.Adresi ise bir çıkmaz sokaktı.Beni son yola getirip, geri döndüremeyen bir çıkmaz sokak.Beni bırakmak istemeyip, yıkık duvarlarına çarpmama sebep olan, o çıkmaz sokak.

Canım acıyordu.Hem ruhen, hem bedenen.Acıyı iliklerime kadar hissediyordum.

Hüzün ve Acı.

Beni tanımlayan belki de eşsiz iki kelime.

Acılarım sonu olmayan bir yol, hüzünlerim ise o yola serilmiş çakıl taşlarıydı.Çakıl taşları ise, içimde ölenlerin kanlarına bürülüydü.Üstüne basa basa yürüyordum.Sanki öldüklerini kabullenmek istercesine.

Sahi ölmüşlermiydi?

Bitmişmiydiler içimde?

İçimdeki enkazların arasında can çekişen, ruhum onları uğurlamak için can atıyordu.Biliyordu ki, enkazların sebebi onlardı.Ve ben onları uğurlamadığım sürece, acı hep benimle kalacaktı.Hüzün ise hayatımda başrolü oynayacaktı.

Kalbim, ortasında kaldığı okyanusa rağmen cayır cayır yanıyordu.Kuraklığa aşık ruhumu, okyanusa sürüklemek bencillikti.Oysa ben bencil değildim ki.Beni bencilleştiren, insanlardı.Onların davranışları, yalan ve doğru olmayan doğruları.