Different wolf {the alpha 2} = voltooid ✔️

6

De paarden merkte ons niet eens op toen we dichter bij kwamen. Ze waren sterk gebouwd en zeer gezond. Dat kon je wel duidelijk zien.

'Dat betekend dat we niet ver weg van leven zijn dat weet je toch he?' Ik schudde ongelovig mijn hoofd.

'Ja dat weet ik. Kom op Luna. We kunnen nu niet stoppen. Niet nu we dit hebben gezien.' Raven trok hevig aan mijn arm maar ik verroerde geen vin. Het feit dat we binnenkort een slaapplek zouden vinden deed me zo goed dat ik in mijn eigen gedachten verzonken geraakte. Het was net of alles kon me niet schelen.

'Kom op Luna.' Raven trok me naar zich toe en toen werd ik pas uit mijn gedachten getrokken.

Terwijl Raven ons verder leidde bleef ik de paarden achtervolgen met mijn blik.

---

Het was niet ongewoon geweest toen we in het midden van de weide paarden hadden gezien. Want nog geen kilometer verder hadden we een huis berijkt. En het was niet onbewoond nee. Een pad kronkelde voor de deur van het grote rode huis en een hek stond er om heen gebouwd. De rolluiken waren naar beneden gerold en er waren geen mensen thuis maar je kon voelen dater hier nog leven was. Een dames fiets ruste tegen de muur naast de voordeur en er was een zeil over gelegd om te voorkomen dat ze nat werd.
Ik had nog nooit zo graag in willen breken maar ik was blij dat Raven me had tegen gehouden en me sneller dan ooit had verder geduwd. Sprongetjes gingen door mijn hart heen telkens wanneer ik een stap zetten. Er was hier leven. Het feit dat er hier leven was deed me zoveel goeds. En het leek Raven ook goed te doen want Raven zijn uitdrukking leek geamuseerder te zijn als anders..

Het was gestopt met regenen en de lucht boven ons was opgeklaard. Je kon het blauw ervan zien tussen de wolken heen. De sneeuw begon al te smelten alsof er een leven stilaan ontnomen werd en dit was de eerste keer sinds we in deze vallei waren dat mijn been me niks kon schelen en ik enkel wou lopen. Lopen tot we aan het einde bereikt waren. De rollen leken omgedraaid te zijn want nu was ik opdringerig en was Raven rustig en leek hij uitgeput. Maar hij liet het niet merken, dat was dan weer een verandering.

Mijn hart bonsde in mijn keel telkens wanneer we dichter kwamen bij het eventuele dorp of de stad die we tegen zouden komen.
Gevoelens speelde door mijn gedachten en ik probeerde helder na te denken maar mijn gedachtes dwaalde steeds af. En ik wist dat ik niet mocht hopen. Want als je zou hopen geraakte je ook weer teleurgesteld. Dat zeggen ze toch niet waar?
Mijn schoenzolen waren doorweekt van het natte gras en mijn tenen en vingers waren bevroren. Het dunne vestje dat ik om had was aan de mouwen gescheurd en ik had niet eens een idee hoe dat kwam. Waarschijnlijk was ik ergens aan een tak blijven haken.
Mijn knieën knikten en wilde moeilijk mee werken maar ik probeerde het te negeren Door er een dunne muur rond te bouwen. Al brokkelde die steeds weer af. Ik weigerde om te stoppen.

Steeds weer ving mijn blik iets op in de schaduwen. Maar ik was telkens weer te laat om een blik van iets of iemand op te vangen. Ik wist zeker dat er iemand was. Je hoorde het duidelijk.. Zelfs Raven leek het verdacht te vinden want hij greep mijn gescheurde mouw vast en trok me naar zich toe.
Het was best eng om het gevoel te krijgen dat er iemand achter je aan zat. En ik hoopte maar dat het een konijn of zo was. En geen mens.. Of nog erger, iemand van de roedel.
Mijn adem stokte in mijn keel bij die gedachte en sloot mijn ogen even. Wat zou er daar nu gebeuren? Jet kon toch niet dat ze ons niet zouden achtervolgen. Nee.. Misschien zou hij me weer bedreigen met een mes voor mijn moeders keel te houden.. Misschien ontvoerde hij haar del en zou hij haar martelen tot ik terug keerde.. Misschien waren ze al dood..
Voor ik nog meer dingen kon bedenken werden we tegen gehouden door een zwarte schim die ons de weg versperde.

Nieuw deel! Omfg wie zou die 'zwarte schim' zijn??
Tumtumtum.. Nou ja goed! Hey ik hou jullie niet tegen om op mijn verhalen te stemmen en misschien ook een reactie achter te laten.. ☺️😏